O Ollo da Tormenta (II)

Helena e Kat quedaran a iso da unha da tarde dese luns para ir pagar a fianza do piso. Nico non estaba no piso, nin deixara carto ningún para esta fianza, así que foron elas dúas soas e que o gorrón ese dera explicacións pola súa conta.

O lugar para o ingreso era o Banco de Compostela, baixo os soportais da Acibechería. A entrada era a típica: dobre porta cun caixeiro automático; dentro estaba o interesante. O lugar era coma un banco de finais do século XIX, todo en madeiras nobres, con mesas e sofás onde os banqueiros agardaban polos clientes. A caixa, ao fondo, era un cubículo tras duns barrotes en cobre, cun atarefado homiño facendo contas, coas mangas da camisa protexidas e unha viseira transparente de plástico verde para protexe-los ollos. Alí, nunha desas mesas, agardaba un home de grande parecido co Sr. Bombín, pero algo máis delgado. Atendéunas encantado da vida, aínda que se puxo moi serio cando as rapazas lle comentaron que non tiñan a parte de pago do piso correspondente a Nico. "Tranquilas" dixo, "Ocuparémonos con sumo gusto de facer que entre en razón...". As rapazas temían o peor.

Samuel tiña traballo, e moito. Pero aínda así, mentres noutro lugar as rapazas pagaban o piso, el usou unha base de datos de intranet da biblioteca de Historia para busca-los datos que non atopara no ciber onte. "Berenguela" resultaba ser unha marca de artesán de espellos, pertencente a un tal Juan Salvaterra, que estivera activo ao redor do 1615. O espello que tiñan na casa tiña a marca "Berenguela, Santiago de Compostela 1616". Xa era outro paso dado.

A mediodía estaban todos na casa comendo xuntos (Nico recén chegado do hospital coa man vendada). Comentaron o día, as cousas que viran e viviran, así coma os novos datos que tiñan. Aínda así Nico en ningún momento falou con eles de nada, nin das súas visións no espello nin do puñetazo que lle dera.

Despois do xantar Helena, Samuel e Nico decidiron dar unha volta por Compostela, tentando buscar nas casas de pedra algún símbolo ou algo que lles dera ideas; namentres Kat limpaba e restauraba o espello, pero sen xuntar os dous pedazos que lle faltaban.

Cecáis era só pasear por pasear. Aproveitar os derradeiros días con algo de sol en Santiago denantes entrar de súpeto nese inverno sen outono, ou nese outono eterno (dependendo do ano) que de certo estaba ad portas. Aínda así deron cunha tenda curiosa na rúa das Ameas. Nesa longa rúa que parece un corredor, que traza en liña recta unha paralela coas naves de comercio da Praza de Abastos, pero no exterior do recinto, e que une San Agostiño con San Fiz de Solovio, había unha tenda de antiguedades. Era un local antigo, con dúas anchas portas abertas con material na rúa. Dentro era ampla, con mil cousas para ver... colgadores, armarios, mesas, discosde vinilo, libros, roupa, cadros, gramófonos... de todo. O propietario, un home de pelo curto e claro, de ollos vivos e roupa de inverno saíulles ao paso. "Pódovos axudar?" dixo en ton amable. Os mozos cometaron que andaban algo perdidos, buscando información sobre espellos e unha marca de artesán chamada Berenguela. O propietario, chamado Miguel, dixo que miraría nos seus arquivos sen compromiso. Botando un ollo namentres atoparon de todo, dende discos en vinilo dos Beatles até espadas ropeiras enferruxadas, ou sables de cabalería do século XIX. Impresionante. Pero máis impresionante foi a sorte de Helena que, na procura de discos de Love and Rockets e Joy Division descatalogados deu en atopar cun curioso obxecto: un espello de man (deses redondos cun mango para suxeitar) estaba entre outros obxectos menores. O material do que estaba feito era escuro, case idéntico ao do espello que tiñan na casa. Estaba nun estado moi bo, e na parte de atrás, moi en pequeno, puña "Berenguela, Santiago de Compostela 1615".

O prezo que marcaba era de 15 mil pesetas, e non conseguiron que o vendedor reducise o prezo (e menos despois de contarlle que tiñan un do mesmo artesán na casa e que querían este para xa). Só poderían xuntar eses cartos mañán. Miguel, o anticuario, comprometéuse a reservalo para eles.
Nunha cafetería da zona vella, ao redor dunha mesa con música envolvente e xa máis tranquilos despois de tamaño encontro os tres discutiron sobre colocar os trozos ou non. Nico insistía en que era primordial, había que montar o espello e completalo. Había que saber qué ocorrería. Pero había que facelo dunha vez por todas. Ante a negativa de Samuel e Helena, Nico estoupou. Marchou dalí en dirección a un ciber, para tentar atopar datos e convencelos de que había que facer algo xa.

Rato despois, xa de noite e de novo no piso de Cinco Calles, volvéronse a xuntar os catro. Kat fixera unha boa tarefa limpando o espello e preparándoo para cando decidiran reparalo. Nico viña con información nova, sobre todo en torno ás cartas de Tarot que atoparan. Ao parecer había certa xente que pensaba que podía cambia-lo destino trucando as cartas, é dicir, cambiando o debuxo e o nome do Arcano correspondente. Coma o Tolo e o Aforcado que atoparan.

De novo discusión. Non había xeito de chegar a un acordo. O salón do piso voltaba a ser un área en guerra, con Nico insistindo e os demais negándose. Só calaron cando petaron na porta. O silencio era asulagador. Helena mirou polo ollo da porta e víu a un home de costas, con chapeu e abrigo longo: o home dos dentes de granito. "Boa noite" dixo, "Veño ante todo para pedir desculpas e un minuto da súa atención. Sei que están dentro, non vale de nada gardar silencio". "Que quere?" dixeron desde dentro, "Tan só falar con vostedes". Quedaron abaixo, no café Pepa a Loba, un lugar público onde de seguro non habería violencia.

O home de chapeu e o abrigo longo estaba sentado ao fondo, preto da lareira en desuso, bebendo auga. Un cheiro a cañería atascada íase facendo cada vez máis forte a medida que se achegaban a el. Sentaron. O home, nun ton monótono, pedíu desculpas sobre o seu comportamento. A excusa era unha enfermidade da que se estaba tratando, que lle facía perde-los nervios ás veces. A súa familia seica perdera parte do seu patrimonio despois dunha mala xestión económica e, agora que lograra facer reflotar o seu capital, estaba decidido a recuperar tódalas pezas que o seu pai perdera. As pezas que buscaba eran a louza e o espello que había no piso de Cinco Calles. Nada máis. Deixóulles un apartado de correos. A este poderían mandar, individualmente ou en grupo, como gustasen, a petición que quixeran a cambio deses obxectos. O que quixeran. E non se refería só a cartos. O que quixeran.

Sen máis, e deixándoos case sen capacidade de reaccionar, marchou. De novo no piso comezaron de novo as discusións, pero esta vez Kat non dicía nada, e Helena atopábase en terra de ninguén: xa non estaba tan certa do que facer... ese poder pedir o que quixera a facía pensar en mil cousas. Pero prefería completar o espello antes de entregalo. Cecáis a teima que dende a fin de semana asulagaba a Nico tería a súa consecución axiña.

Pero, coma no ollo da tormenta, hai veces en que todo xira ao teu redor, pero por algún extraño motivo non te decatas do que está a ocorrer.