O Ollo da Tormenta (I)

Hai veces en que todo xira ao teu redor, pero por algún extraño motivo non te decatas do que está a ocorrer.

Esa noite de domingo pasou sen incidentes, un sono reparador para tan axitada fin de semana. Pero o clásico lema de Garfield de "Odio os luns" fíxose patente. A mañán do luns é unha mañán estrana se es deses afortunados que non traballa na fin de semana. É coma volver a empezar cando o que queres é quedar quieto parado. Hai xente que gusta dos luns, pero hai outros que se adhiren ao que dicían The Cure e o seu Friday, I'm in Love.

Samuel, Helena e Kat arrincaron como máquinas coas pilas a media carga... un café e a carga foi completa. Almorzo, ducha, cháchara mañaneira. Kat, coa súa polaroid, sacou un par de fotos do espello. Foi entón cando Samuel víu algo estrano: o flash revelaba algo na superficie. Só para probar sacaron un par de fotos máis, e o que viron era unha silueta difusa, coma unha nena en túnica, borrosa e difícil de definir.

E Nico durmindo. Non se sabe moi ben como, pero arranxóuse para conseguir unha baixa polas mazaduras que tiña da pelexa do sábado co Home do Chapeu e o Abrigo Longo. Deste xeito tiña pensado quedar na casa e unir os dous pedazos ao espello e completalo. Pero Samuel negóuse a darlle o seu, e Kat e Helena(despois de que Nico se puxera bastante borde e case belixerante) tamén se negaron. Os argumentos de Nico, baseados en que despois da unión de tódolos pedazos algo extraordinario pasaría e el quería velo non foron suficientes para convencer ao resto, que prefería agardar e investigar máis todo o tema. Samuel, Kat e Helena saíron do piso en dirección a Historia e a Filosofía, Nico deu un portazo coa carraxe e se dirixíu cara o espello. "Non podo ter os pedazos? Pois hei ter os pedazos que eu queira!", e con todas as súas forzas lle pegou un puñetazo ao espello para partilo en anacos.

O golpe foi brutal, xusto no medio e medio da súa reflexión. Os cotelos impactaron de cheo, só para ver como o espello facía un movemento ondulante, coma un lago que recibe a unha pedra. Nico miraba abraiado, e mirou até que o movemento ondulante desapareceu e o espello volveu a ser liso. Só nese intre se decatou de que tiña a man destrozada. Seguramente algún óso roto ou ligamentos esnaquizados. Vendou a man e tomou calmantes, e concentrou os seus esforzos en levar o espello do salón á súa habitación.

Samuel e Kat entraron en Historia. Samuel dirixíuse ao último piso, onde os encargados dos arquivos e da biblioteca lle contaron cal sería o seu traballo: informatizar todo. Crear unha base de datos con todo o que había en Historia. Samuel calculou os anos que levaría tal fazaña, e non dixo nada. Logo lle contaron o tipo de base de datos que querían que fixera e, aínda que lle pareceu a típica páxina trapalleira kitsch de quen non ten nin idea de páxinas web, non dixo nada. Logo lle dixeron os datos que era preciso poñer nesa base de datos e, aínda que a maioría deles serían inútiles, non dixo nada. Xa tería tempo de dicir todo o que tiña que dicir, pero polo dagora centróuse niso: en non dicir nada en toda a mañán.
Helena introducíuse no laberinto que eran os despachos dos titores da pranta baixa de Historia. Chegou ao despacho de Ismael Sánchez, o que sería o seu director de tese. Ismael contábase entre os maiores eruditos en canto a sociedades secretas, cultos antigos, paganismo, sectas e cousas polo estilo. O estilo de cousas que fascinaban a Kat. A presentación foi curta... un despistado Ismael Sánchez, un home maior, duns sesenta e pico estaba enfrascado no seu enésimo libro, ordeando folios e repasando notas. Kat non precisou presentación, posto que Ismael era un vello amigo da súa avoa Asunción. "É-lo vivo retrato a túa avoa aos vintepoucos; non podes dicir que non sexas neta súa, e deseguro non só polo parecido" sorríu o vello, "Ben, quid pro quo que dicían os romanos; eu teño que entregar o libro en prazo e ti facer unha tese: eu che axudo e ti me axudas. Podes comezar ordeando estas notas". Esa foi a mañán de Kat.

A de Helena foi polo estilo. Filosofía, na praza de Mazarelos, era un fervedoiro de estudantes recén chegados. Algúns deles parecía que seguían no instituto, cousa que molestou moito a Helena. A mañán discorreu paseniño, coa paciencia da rapaza ante as miradas dos que nunca viran a unha rapaza vestindo de negro, coma sacada dun vídeo punky ou goth. Era insoportable. "Niñatos", pensou.

Nico non conseguíu mover o espello. Empurrando por el en dirección á habitación acabou raiando o chan do salón. "Vaites", pensou, "... bah, xa o amañarei despois". Pero nese intre alguén petou na porta do piso. Non na da rúa, se non directamente na do piso. "Serán os descoñecidos veciños do primeiro? Que lles den, vou quedar calado e xa marcharán". Pero non, a porta abríuse e por ela entrou un home baixo, gordecho, de traxe clásico, abrigo, faciana redonda perfilada por unha liña de barba que remataba ao redor dunha boca pequena e un nariz que non paraba de uliscar: o Sr. Bombín. "Que se supón que fai, señor Bahamonde? Está a raiar o chan!". Nico quedou parvo, "Pe-pe-pero como entrou aquí? Quen lle deu chaves? Non pode estar aquí!", dixo tatexando. "Claro que podo" dixo ensinando o contrato do piso, onde unha cláusula que Nico non lembraba puña que o Sr. Bombín tiña permiso para visitar o piso e inspeccionalo en busca de desperfectos. Nico tentou botalo da casa, pero o Sr. Bombín comezou a bater nel co seu paraugas. "Basta!" berrou Nico, "Non pode bater en min así!". Pero unha nova cláusula no contrato do pisoestipulaba que si, que o Sr. Bombín tiña permiso expreso e co visto e prace de Nicolás Bahamonde (el) para poder baterlle co paraugas e tirarlle das orellas. Nico non entendía nada. Prometeu mil veces que non raiaría máis o chan e que non lle faría mal ao piso. O Sr. Bombín marchou malhumorado.
A dor da man de Nico era insoportable, e máis despois de tentar deter os golpes do Sr. Bombín. Os calmantes facían demasiado ben o seu efecto... adoita pasar cando tomas de máis. A mediodía decidíu que o mellor era chamar a Urxencias e esquecer esa mañán.