Kat e Nico levaban unha hora agardando por Helena. Ao final chamaron ao número da casa a ver qué ocorría.
O teléfono espertou a Helena, que atopou o piso revolto: alguén viña de rexistralo todo, e marchar. Explicándollo aos seus compañeiros decidiron repartirse dalgún xeito: Kat subiría até Cinco Calles a axudar a Helena. Samuel, xa remendado do corte, ofrecéuse a acompañala por se había problema. Sen perder un intre chamaron á policía para face-la denuncia.
Nico decidíu quedar con Isis, que xa estaba nunha habitación recuperándose durmida. Falando co médico que a atendeu (seguidor de Alien, por certo) enteróuse de que a ferida que tiña a pobre rapaza era debida a un corpo estrano preto do estómago: un trozo de cristal que ben podía ser de un espello. Ensinóullo a Nico por se lle sonaba de algo... igual foi un intento de suicidio ou un accidente deses raros que ás veces pasan. Pero o médico o tiña claro: o cristal estaba metido no corpo e, debido a algo (un movemento peristáltico ou así) comezóu a ser expulsado ao exterior. Nico quedou estupefacto. Cando quedou a soas con Isis a mirou un intre preguntándose a si mesmo quen era esta estrana rapaza. Logo decatóuse de que o médico deixara o trozo de cristal metido nun tarro con alcol enriba da mesiña auxiliar. Sen perder tempo foi ao cuarto de baño, partíu un trozo do espello que alí había e deu o cambiazo. Aquilo tiña algo que ver co espello do piso de Cinco Calles, e Nico estaba disposto a furgar até onde fixera falla para calma-la súa sede de emocións. Namentres Isis durmía soños en desacougo.
En Cinco Calles Helena atendía a dous policías... dous policías dos típicos de Compostela. Cando chegaron Samuel e Kat e viron o piso revolto quedaron bastante sorprendidos. Tras dunha inspección superficial comprobaron que non faltaba nada, pero que sobraban un par de cousas. Baixo a cama de Isis había unha figuriña moi parecida a unha venus de Willendorf. Kat colléuna e agachouna da mirada dos policías. Helena, pola súa parte, percatouse de que baixo a alfombriña da entrada había algo... resultaba ser un naipe, unha carta de tarot de non menos de cen anos que representaba ao Aforcado, pero o nome que lle poñía era O Tolo... Os policías a recolleron como proba.
Kat foi ao hospital a quedar con Isis, e así Nico puido volver ao piso a descansar. Samuel acompañouna durante un ratiño, pero logo voltou cara o seu piso. Polo que deducíu, o home que o visitara pola mañán e o home que atacara a Helena eran de seguro a mesma persoa.
Estaba nestes pensamentos cando chegou ao seu piso... a porta estaba entreaberta. Samuel entrou con moito coidado, asomando a cabeza e con moventos moi precisos para non facer ruido. Ao fondo, no salón-comedor que daba á Rúa do Vilar, había alguén. Samuel metéuse no salón dos trastos e alí se acubillou. A figura, con pasos pesados, moveuse cara aló. Samuel dacatóuse de que aquela habitación non estaba remexida nin desordeada (non máis do que xa estaba, alomenos). Atento á porta da habitación, víu como unha cachola tapada por un sombreiro anos '50 asomaba. Anos facendo artes marciais dábanlle a Samuel unha vantaxe táctica: con todas as súas forzas descargou un potente cobadazo en toda a mandíbula.
Foi como bater contra unha parede de granito. O brazo durméuse durante uns segundos coa dor, pero Samuel reaccionou e tentou saír pola porta do piso. Non o conseguíu. O Home do Chapeu e o Gabán Longo o agarrou polo pescozo e o levantou no aire... "Onde está!? Teño que tela ou non poderei regresar nunca! DAME O ÉIDOLON!". Pero entón algo sucedeu: a man do Home comezou a afumear, e soltou a Samuel. Foi coma se o contacto directo con el lle fixera dano. Samuel tentou atacar de novo, só para ver coma o Home lle daba un golpe directo co antebrazo na faciana, erguéndoo no aire e caendo de costas. Con chispiñas nos ollos, Samuel víu como o Home saltaba atravesando a galería, caía uns 15 metros, paraba no chan de pé e botaba a correr en dirección ao Toural. Logo todo foi escuridade.
Kat estaba lendo un pouco, pero sempre atenta a calquer respingo de Isis, calquer movemento. Pasaba follas do seu libro sobre sociedades secretas buscando algo que relacionara todo o que lle estaba a acontecer. Era como vivir outra vida, decatarse de que ou estás definitivamente tolo, ou de que ti es o único cordo que queda. E de súpeto mirou pola cristaleira. A habitación comunicaba co pasillo pola porta e por unha longa cristaleira con marcos de aluminio... Kat víu como a xente do outro lado comezaba a andar moi, moi, moi lentamente... ao final todo esmoreceu, as luces de fóra apagáronse e xa non se vía a ninguén. A porta abríuse, entrando un home alto, de chapeu anos '50 e gabán longo. Mirou para Kat e dixo: "Durme". Kat sempre foi unha rapaza moi forte, pero aquela orde tirou con ela ao chan. Aínda así, cun esforzo extremo, conseguóu manter os ollos abertos. Pero aquilo foi peor: víu como o Home lle metía a man a Isis pola ferida aberta, saltando os puntos e fozando no seu interior, coma quen busca algo nunha bolsa. Logo percatóuse no frasco co anaco de espello enriba da mesiña e sorríu. Colléuno e marchou.
Canto Kat volveu en si todo estaba normal: Isis durmía, ela estaba no sofá... xa está, un soño. Quedei durmida un intre e o soñei. Pero logo mirou cara a mesiña: o frasco co espello non estaba.
miércoles, 20 de junio de 2007
sábado, 16 de junio de 2007
O Home do Chapeu e do Abrigo Longo (I)
Cando Samuel chegou a Compostela a cidade déulle a benvida á súa maneira: calor húmido de serán e choiva a cachón. Aínda porriba o piso da súa avoa na Rúa do Vilar estaba feito un cristo. O piso quedara baleiro dende principios de ano, cando morreu a súa avoa.
Os seus pais, de vacacións en Galicia durante o verán, non foran quen de ter pendentes aos obreiros co traballo. Deste xeito o ático estaba sen pintar, a auga saía marrón e pertenzas da avoa Anastasia poboaban o lugar. Chegar a Santiago foi como levar un hostión de fronte para Samuel.
Comezou a se instalar, levando as cousas da avoa a unha das dúas habitacións da casa (unha era máis habitable, com cama e armario, mentres que a outra era un cúmulo de revistas dos últimos 30 anos e cachibachada variada). No amplo salón-comedor que daba ao Vilar descubreu unhas estanterías repletas de libros, amais dun estrano xarrón de latón ou cobre estrano... merda, as cinzas da avoa Anastasia. Eso era máis que dabondo por un día, e foi durmir.
O día seguinte, sábado, foi máis estrano aínda, cando un home alto, sen pelo, ollos claros e de longo gabán, cun chapeu anos '50, chamou á súa porta. "Ola, es Samuel? Eu viña sendo amigo da túa avoa Anastasia. Tiñamos afeccións comúns", "Interesante... de onde é vostede?" dixo Samuel, "De San Cresconio, provincia do Bierzo". Samuel quedaba abraiado coa estranas contestacións do home. "Podería presentarlle os meus respectos á túa avoa?", "Por suposto" dixo Samuel traendo a urna das cinzas.
O home puxo daquela un aceno, alongando os brazos e as mans para colle-la urna que a Samuel non lle gustou. Decatándose do asunto, o home despedíuse, non sen antes concertar unha cita para o día seguinte "para traer a un amigo a presentar tamén respectos".
Samuel inspeccionou a urna... nada de particular. Sacudíuna e escoitou sons dende o interior, coma se houbese algo metálico ou de cristal. Intrigado, abríu a urna e buscou (o máis respectuosamente posible) dentro. Un cristal... non, un trozo de espello, duns 10 cm de longo... que pintaba aló dentro? Limpándoo con coidado tivo a desgraza de cortarse na palma da man. Un corte profundo, o suficiente como para poñer puntos. Gardando o trozo de espello na habitación "dos trastos", foi cara o Hospital Xeral, en Galeras, para ser atendido.
Helena, Kat e Nico entraron xusto destrás da padiola. A viaxe en ambulancia dende Cinco Calles fora fugaz, coma un mal soño do que só lembras partes. "Prégolles queden agardando na sá de espera, gracias" dixo un enfermeiro. E así fixeron.
Foi entón cando Samuel víu a Kat. "Esta cara sóname... Kat? a de Nova York? Eiquí?" e achegóuse a ela. "Ola, Kat!" "Ah, ola, Samuel" dixo Kat con acento inglés. "Non, non, Sa-mu-el". O reencontro foi distendido... Que tal? A que andas? E ti por Santiago? E logo que facedes no hospital?... Kat explicóulle o de Isis, de como apareceu na habitación ferida.
Despois de un par de liortas cos médicos e co "agradable" persoal sanitario decidiron que se turnarían para estar con Isis. Helena foi ao piso para coller roupa para Kat, metres Nico e a mesma Kat agardaban na sá de espera. Samuel, agardando polos puntos que lle tiñan que dar na man, fíxolles compaña.
A noite torcéuse daquela. Helena chegou ao piso, colleu a roupa e, ao saír pola porta un golpe tremendo na fronte a tirou no chan. O último que víu foi a un home alto, de gabán longo e sombreiro anos '50.
Os seus pais, de vacacións en Galicia durante o verán, non foran quen de ter pendentes aos obreiros co traballo. Deste xeito o ático estaba sen pintar, a auga saía marrón e pertenzas da avoa Anastasia poboaban o lugar. Chegar a Santiago foi como levar un hostión de fronte para Samuel.
Comezou a se instalar, levando as cousas da avoa a unha das dúas habitacións da casa (unha era máis habitable, com cama e armario, mentres que a outra era un cúmulo de revistas dos últimos 30 anos e cachibachada variada). No amplo salón-comedor que daba ao Vilar descubreu unhas estanterías repletas de libros, amais dun estrano xarrón de latón ou cobre estrano... merda, as cinzas da avoa Anastasia. Eso era máis que dabondo por un día, e foi durmir.
O día seguinte, sábado, foi máis estrano aínda, cando un home alto, sen pelo, ollos claros e de longo gabán, cun chapeu anos '50, chamou á súa porta. "Ola, es Samuel? Eu viña sendo amigo da túa avoa Anastasia. Tiñamos afeccións comúns", "Interesante... de onde é vostede?" dixo Samuel, "De San Cresconio, provincia do Bierzo". Samuel quedaba abraiado coa estranas contestacións do home. "Podería presentarlle os meus respectos á túa avoa?", "Por suposto" dixo Samuel traendo a urna das cinzas.
O home puxo daquela un aceno, alongando os brazos e as mans para colle-la urna que a Samuel non lle gustou. Decatándose do asunto, o home despedíuse, non sen antes concertar unha cita para o día seguinte "para traer a un amigo a presentar tamén respectos".
Samuel inspeccionou a urna... nada de particular. Sacudíuna e escoitou sons dende o interior, coma se houbese algo metálico ou de cristal. Intrigado, abríu a urna e buscou (o máis respectuosamente posible) dentro. Un cristal... non, un trozo de espello, duns 10 cm de longo... que pintaba aló dentro? Limpándoo con coidado tivo a desgraza de cortarse na palma da man. Un corte profundo, o suficiente como para poñer puntos. Gardando o trozo de espello na habitación "dos trastos", foi cara o Hospital Xeral, en Galeras, para ser atendido.
Helena, Kat e Nico entraron xusto destrás da padiola. A viaxe en ambulancia dende Cinco Calles fora fugaz, coma un mal soño do que só lembras partes. "Prégolles queden agardando na sá de espera, gracias" dixo un enfermeiro. E así fixeron.
Foi entón cando Samuel víu a Kat. "Esta cara sóname... Kat? a de Nova York? Eiquí?" e achegóuse a ela. "Ola, Kat!" "Ah, ola, Samuel" dixo Kat con acento inglés. "Non, non, Sa-mu-el". O reencontro foi distendido... Que tal? A que andas? E ti por Santiago? E logo que facedes no hospital?... Kat explicóulle o de Isis, de como apareceu na habitación ferida.
Despois de un par de liortas cos médicos e co "agradable" persoal sanitario decidiron que se turnarían para estar con Isis. Helena foi ao piso para coller roupa para Kat, metres Nico e a mesma Kat agardaban na sá de espera. Samuel, agardando polos puntos que lle tiñan que dar na man, fíxolles compaña.
A noite torcéuse daquela. Helena chegou ao piso, colleu a roupa e, ao saír pola porta un golpe tremendo na fronte a tirou no chan. O último que víu foi a un home alto, de gabán longo e sombreiro anos '50.
sábado, 9 de junio de 2007
Encontros
Cada un polo seu lado. Así quedou a cousa no piso de Cinco Calles. Nico decidíu redimirse polo comportamento que tivo coas rapazas durante a noite anterior (hai que recoñecelo, é un gorrón, un salido e un desagradable, pero fáise querer), e foi á Praza de Abastos (despois de gorronearlle catro mil pelas a un colega) co gallo de mercar material para facerlles ás rapazas un revolto de gambas e grelos.
Namentres, Kat e Helena acodían a amigos e familia a dar nova de que xa tiñan piso.
Kat foi cara o Concello, onde o seu curmán Tomás Fernández traballaba como Concelleiro de Cultura, amais da súa curmá María, funcionaria no rexistro. "Xa teño piso!" foi a frase do día. Durante o xantar, na casa do seu tío en Bertamiráns a cousa non resultou agradable. O seu tío traballa en Facenda, e ese contrato estrano fixo que se lle fastidiara a comida, sen comprender cómo podía se-la súa sobriña tan arroutada e tola, e asinar algo así sen consultalo primeiro con el.
Helena espertou a Manuel e a Iago. A rapaza levaba uns día ocupándolles a habitación de convidados a estes cuarentóns con aspecto de universitarios, amigos da súa nai... parella dende había case vinte anos. Manuel aledóuse ben, pero Iago púxose tristón... quen lles faría agora eses almorzos de café cargado e cruasáns? Cun almorzo-xantar (xa eran as dúas da tarde) comentóulles os detalles do piso de Cinco Calles.
Nico estreóu a cociña bilbaína preparando segundo o libro de Arguiñano un perfecto revolto para as rapazas. Eran as dúas da tarde. Logo as dúas e media. Logo as tres e, unha hora despois, as catro. Anoxado, xantou. Escribíu unha nota: "Fixen o xantar para vós, pero non viñéchedes. Vou polas miñas cousas e volvo á tarde-noite. Chao". Suficiente para que se sentisen culpables.
Os tres, xunto con amigos e familiares que axudaron no traslado de bultos, sacos, bolsas, material de restauración de antiguedades (de Kat), instrumentos musicais (de Helena) e un pequeno "quimi-cefa" (de Nico) coincidiron a iso das sete ou oito da tarde. En menos dunha hora estaban xa sós no piso, co chan cheo de cousas variadas, quincallada diversa e bártulos estranos.
Unha chamada de teléfono interrumpeu as desculpas das mozas para con Nico, que se facía o indignado polo do xantar estragado. Era o home estrano que lles ensinara o piso pola mañá, co estrano alcume de Sr. Bombín. "Incurrindo nun imperdoable erro esquecéume dicir, señorita Kat, que teñen ao seu dispor material variado de menaxe no faiado do piso... o material do segundo piso está marcado nas caixas por unha rosa dos ventos".
O faiado era un mundo en si mesmo. Finas e oblícuas columnas de luz entraban polas fiestras pechadas con contras, barrendo a escuridade de todo o espazo e enchéndoo polo reflexo do pó en suspensión que invadía canto tocada. Varias caixas coa marca da rosa, cheas de pratos de non menos de 100 anos de antiguedade deixaron coma pratos os ollos de Kat, filla de restaurador de arte. Baixo un lenzo cuberto de pó atoparon, tamen, un espello. Grande, alto deses antigos. Non puideron dicir de que madeira estaba feito.
Mentres Nico baixaba caixas e se poñia a face-la cea, Helena limpaba os pratos e demais que viñan do faiado... eran curiosos, con imaxes antigas de Santiago, algunhas con retratos de xente de sona: Xelmírez, Fonseca, un tal Hermerico, unha estampa de Bonaval do século XVII cunha imaxe da Eva do pórtico de Praterías.
Kat quedou examinando o espello... o cristal estaba algo suxo, con sensación "oléica", como a gasolina... estaba un chisco roto por dous sitios, e os trozos non estaban... Na parte de atrás líase "Berenguela 1616 Santiago de Compostela"... o marco era o máis impresionante: era escuro, en madeira negra, e na parte superior tiña tallada a cara dun... home? Tiña un xesto grotesco, cos ollos moi abertos. A parte superior da boca, os dentes... era aterrador. O marco descendía coma se das fazulas se tratase, até chegar ao punto central da parte inferior do marco, rematado no equivalente á parte inferior dunha boca. O espello equivalía a unha faciana cunha boca enorme e aberta (cecáis nun xesto de terror) onde o cristal do espello sería o interior da mesma. Inquedante. E máis inquedante foi atopar unha fonte de louza co debuxo do espello do faiado. Ao redor, no bordo, podía en grego: "A Compostela que ves cecáis non sexa o que é". No centro estaba o debuxo do espello coa lenda INTRA EIDOLON nel. Decidiron non usar esa louza para uso diario, gardándoa.
Cearon e saíron a dar unha volta esa noite de venres, Nico polo seu lado (seguía indignado pola avaliación que da súa cea de menestra fixeran as mozas) e Kat e Helena polo seu.
Case ao final da noite, na Factoría, coincidiron de novo entre música industrial a tope de volume e corpos suorentos saltando sen parar. Foi entón, ao reencontrarse, cando unha moza bateu contra Nico. Era pequeniña, baixa e con aspecto de nena. Vestía de escuro, con cazadora de coiro e dous mozos viñas atrás dela, ameazantes. Nico plantóulles cara mentres Kat retiraba da contenda á rapaza. Seguramente se todo tivera rematado a tortazos Nico tería levado unha moi boa tunda. Pero tiña algo na mirada que o facía parecer máis perigoso do que realmente era: decisión. Sostendo a mirada do que parecía o máis grande perguntóulles se había algún problema. Uns segundos despois, os dous marchaban mirando a Nico de reollo, con ese xeito de "quedéime coa túa cara" dos que se retiran.
A moza dixo chamarse Isis (pais hippies, xa se sabe) e disque viña de fóra a estudar a Compostela. Levaba un par de días na rúa, xa que perdera o piso que tiña apalabrado na zona nova, por chegar tarde a reclamalo. Sen saber o motivo, eses dous comezaron a ameazala na rúa e por iso se meteu neste local. A moza era pequeneira, de aspecto anenado, de pelo laranxa e ollos de améndoa. Parecía boa xente; que no seu fondo ocultaba algo, pero algo que non tiña importancia para eles tres... algo que, se o ocultaba, sería por unha boa razón.
Sen pensalo moito, e vendo que tiñan que enche-lo piso cunha cuarta persoa, convidaron a Isis a pasa-la noite no seu piso co apuntamento de que, se todo ía ben, cecáis podería quedarse aló a vivir.
A noite pasou en calma, e á mañán acordaron coma novos contra o mediodía daquel sábado. Primeira noite no piso novo.
Un almorzo "ao ianki" preparado por Kat, charla con Isis, Helena tocando a guitarra, Nico roncando... típico piso de estudantes... aquilo parecía xa case normal. Pero a chamada dun compañeiro de Nico truncóu os plans deste de seguir durmindo até morrer. Había que ir ao laboratorio de Farmacia por unha urxencia. Alá foi, mentres Kat e Isis quedaban clasificando a louza segundo debuxos acompañadas pola música de Helena.
Ao chegar ao laboratorio aquilo estaba deserto: luces apagadas, persianas baixadas... que raro. Foi entón cando un home apareceu ás costas de Nico. Era alto, sen pelo, ollos claros, gabán até o chan. "Onde está o Eidolon, señor Freire?", "Que? Quen é vostede? Non pode estar eiquí.".
O home agarrou a Nico e o ergueu no aire, estampándoo contra unha das mesas de traballo, partindo probetas, tirando microscopios. O home tiña a Nico tirado enriba da mesa, e lle dixo de novo "O Eidolon, señor Freire", "Non sei de qué me fala! Non teño nada!". "Dóulle de tempo até o luns. Se non mo entrega verémonos de novo en condicións moi perxudiciais para vostede". E así como apareceu, desapareceu de novo.
Asustado, Nico buscou un bedel e chamaron á policía.
Un par de horas despois de saír, Nico voltaba ao piso cun pulso inchado e o pescozo todo marcado. Tivo que dar moitas explicacións, e foi moi sincero, pero a súa historia era incrible. "Eidolon? Isto é de tolos". Os tres estaban no salón octogonal cando oíron a Isis. Respiraba desacougada dende o cuarto de Kat, onde estaban a clasificar a louza. Acudíronlle só para ver á pobre rapaza branca como a neve, e igual de xélida, ante un prato de 1750 que tiña a súa face nel debuxado. Ao redor do retrato, en latín, poñía "Gárdao no seu Interior" e baixo o retrato puña unha soa palabra: Canope.
Nese intre Isis comezou a berrar de dor. Encollida sobre si mesma a tumbaron na cama. Foi daquela cando se decataron... tiña unha ferida, había sangue na súa longa camiseta. Por algún motivo Isis se cortara o ventre cun coitelo ou algo. Pero entón viron a marca: un claro sinal de laceración xordía do seu ventre, coma un corte feito dende o interior.
Como era posible? Rápidamente chamaron a Urxencias.
Namentres, Kat e Helena acodían a amigos e familia a dar nova de que xa tiñan piso.
Kat foi cara o Concello, onde o seu curmán Tomás Fernández traballaba como Concelleiro de Cultura, amais da súa curmá María, funcionaria no rexistro. "Xa teño piso!" foi a frase do día. Durante o xantar, na casa do seu tío en Bertamiráns a cousa non resultou agradable. O seu tío traballa en Facenda, e ese contrato estrano fixo que se lle fastidiara a comida, sen comprender cómo podía se-la súa sobriña tan arroutada e tola, e asinar algo así sen consultalo primeiro con el.
Helena espertou a Manuel e a Iago. A rapaza levaba uns día ocupándolles a habitación de convidados a estes cuarentóns con aspecto de universitarios, amigos da súa nai... parella dende había case vinte anos. Manuel aledóuse ben, pero Iago púxose tristón... quen lles faría agora eses almorzos de café cargado e cruasáns? Cun almorzo-xantar (xa eran as dúas da tarde) comentóulles os detalles do piso de Cinco Calles.
Nico estreóu a cociña bilbaína preparando segundo o libro de Arguiñano un perfecto revolto para as rapazas. Eran as dúas da tarde. Logo as dúas e media. Logo as tres e, unha hora despois, as catro. Anoxado, xantou. Escribíu unha nota: "Fixen o xantar para vós, pero non viñéchedes. Vou polas miñas cousas e volvo á tarde-noite. Chao". Suficiente para que se sentisen culpables.
Os tres, xunto con amigos e familiares que axudaron no traslado de bultos, sacos, bolsas, material de restauración de antiguedades (de Kat), instrumentos musicais (de Helena) e un pequeno "quimi-cefa" (de Nico) coincidiron a iso das sete ou oito da tarde. En menos dunha hora estaban xa sós no piso, co chan cheo de cousas variadas, quincallada diversa e bártulos estranos.
Unha chamada de teléfono interrumpeu as desculpas das mozas para con Nico, que se facía o indignado polo do xantar estragado. Era o home estrano que lles ensinara o piso pola mañá, co estrano alcume de Sr. Bombín. "Incurrindo nun imperdoable erro esquecéume dicir, señorita Kat, que teñen ao seu dispor material variado de menaxe no faiado do piso... o material do segundo piso está marcado nas caixas por unha rosa dos ventos".
O faiado era un mundo en si mesmo. Finas e oblícuas columnas de luz entraban polas fiestras pechadas con contras, barrendo a escuridade de todo o espazo e enchéndoo polo reflexo do pó en suspensión que invadía canto tocada. Varias caixas coa marca da rosa, cheas de pratos de non menos de 100 anos de antiguedade deixaron coma pratos os ollos de Kat, filla de restaurador de arte. Baixo un lenzo cuberto de pó atoparon, tamen, un espello. Grande, alto deses antigos. Non puideron dicir de que madeira estaba feito.
Mentres Nico baixaba caixas e se poñia a face-la cea, Helena limpaba os pratos e demais que viñan do faiado... eran curiosos, con imaxes antigas de Santiago, algunhas con retratos de xente de sona: Xelmírez, Fonseca, un tal Hermerico, unha estampa de Bonaval do século XVII cunha imaxe da Eva do pórtico de Praterías.
Kat quedou examinando o espello... o cristal estaba algo suxo, con sensación "oléica", como a gasolina... estaba un chisco roto por dous sitios, e os trozos non estaban... Na parte de atrás líase "Berenguela 1616 Santiago de Compostela"... o marco era o máis impresionante: era escuro, en madeira negra, e na parte superior tiña tallada a cara dun... home? Tiña un xesto grotesco, cos ollos moi abertos. A parte superior da boca, os dentes... era aterrador. O marco descendía coma se das fazulas se tratase, até chegar ao punto central da parte inferior do marco, rematado no equivalente á parte inferior dunha boca. O espello equivalía a unha faciana cunha boca enorme e aberta (cecáis nun xesto de terror) onde o cristal do espello sería o interior da mesma. Inquedante. E máis inquedante foi atopar unha fonte de louza co debuxo do espello do faiado. Ao redor, no bordo, podía en grego: "A Compostela que ves cecáis non sexa o que é". No centro estaba o debuxo do espello coa lenda INTRA EIDOLON nel. Decidiron non usar esa louza para uso diario, gardándoa.
Cearon e saíron a dar unha volta esa noite de venres, Nico polo seu lado (seguía indignado pola avaliación que da súa cea de menestra fixeran as mozas) e Kat e Helena polo seu.
Case ao final da noite, na Factoría, coincidiron de novo entre música industrial a tope de volume e corpos suorentos saltando sen parar. Foi entón, ao reencontrarse, cando unha moza bateu contra Nico. Era pequeniña, baixa e con aspecto de nena. Vestía de escuro, con cazadora de coiro e dous mozos viñas atrás dela, ameazantes. Nico plantóulles cara mentres Kat retiraba da contenda á rapaza. Seguramente se todo tivera rematado a tortazos Nico tería levado unha moi boa tunda. Pero tiña algo na mirada que o facía parecer máis perigoso do que realmente era: decisión. Sostendo a mirada do que parecía o máis grande perguntóulles se había algún problema. Uns segundos despois, os dous marchaban mirando a Nico de reollo, con ese xeito de "quedéime coa túa cara" dos que se retiran.
A moza dixo chamarse Isis (pais hippies, xa se sabe) e disque viña de fóra a estudar a Compostela. Levaba un par de días na rúa, xa que perdera o piso que tiña apalabrado na zona nova, por chegar tarde a reclamalo. Sen saber o motivo, eses dous comezaron a ameazala na rúa e por iso se meteu neste local. A moza era pequeneira, de aspecto anenado, de pelo laranxa e ollos de améndoa. Parecía boa xente; que no seu fondo ocultaba algo, pero algo que non tiña importancia para eles tres... algo que, se o ocultaba, sería por unha boa razón.
Sen pensalo moito, e vendo que tiñan que enche-lo piso cunha cuarta persoa, convidaron a Isis a pasa-la noite no seu piso co apuntamento de que, se todo ía ben, cecáis podería quedarse aló a vivir.
A noite pasou en calma, e á mañán acordaron coma novos contra o mediodía daquel sábado. Primeira noite no piso novo.
Un almorzo "ao ianki" preparado por Kat, charla con Isis, Helena tocando a guitarra, Nico roncando... típico piso de estudantes... aquilo parecía xa case normal. Pero a chamada dun compañeiro de Nico truncóu os plans deste de seguir durmindo até morrer. Había que ir ao laboratorio de Farmacia por unha urxencia. Alá foi, mentres Kat e Isis quedaban clasificando a louza segundo debuxos acompañadas pola música de Helena.
Ao chegar ao laboratorio aquilo estaba deserto: luces apagadas, persianas baixadas... que raro. Foi entón cando un home apareceu ás costas de Nico. Era alto, sen pelo, ollos claros, gabán até o chan. "Onde está o Eidolon, señor Freire?", "Que? Quen é vostede? Non pode estar eiquí.".
O home agarrou a Nico e o ergueu no aire, estampándoo contra unha das mesas de traballo, partindo probetas, tirando microscopios. O home tiña a Nico tirado enriba da mesa, e lle dixo de novo "O Eidolon, señor Freire", "Non sei de qué me fala! Non teño nada!". "Dóulle de tempo até o luns. Se non mo entrega verémonos de novo en condicións moi perxudiciais para vostede". E así como apareceu, desapareceu de novo.
Asustado, Nico buscou un bedel e chamaron á policía.
Un par de horas despois de saír, Nico voltaba ao piso cun pulso inchado e o pescozo todo marcado. Tivo que dar moitas explicacións, e foi moi sincero, pero a súa historia era incrible. "Eidolon? Isto é de tolos". Os tres estaban no salón octogonal cando oíron a Isis. Respiraba desacougada dende o cuarto de Kat, onde estaban a clasificar a louza. Acudíronlle só para ver á pobre rapaza branca como a neve, e igual de xélida, ante un prato de 1750 que tiña a súa face nel debuxado. Ao redor do retrato, en latín, poñía "Gárdao no seu Interior" e baixo o retrato puña unha soa palabra: Canope.
Nese intre Isis comezou a berrar de dor. Encollida sobre si mesma a tumbaron na cama. Foi daquela cando se decataron... tiña unha ferida, había sangue na súa longa camiseta. Por algún motivo Isis se cortara o ventre cun coitelo ou algo. Pero entón viron a marca: un claro sinal de laceración xordía do seu ventre, coma un corte feito dende o interior.
Como era posible? Rápidamente chamaron a Urxencias.
sábado, 2 de junio de 2007
Entorno
Compostela sempre me pareceu un lugar moi máxico. Levo toda a vida eiquí e trinta anos despois aínda me levo sorpresas erguendo a vista e atopando un escudo nobiliario que onte non estaba aí, ou unha gárgola, ou unha cruz potenzada nunha porta que non leva a ningures.
Por isto, e tras moito ler na obra de Lovecraft (sobor de todo os contos máis oníricos) e na de Neil Gaiman (hai pouco que me caeu nas mans Neverwhere), decidinme a comezar unha Crónica nun entorno totalmente inventado, nunha Compostela máxica onde calquera pode ser outra persoa.
Vendo que é un sistema perfecto para algo así, elexín o sistema White Wolf (o de Vampiro: La Mascarada). Usando as reglas para a creación de Mortales atopei que o meu grupo de xogadores aportou as seguintes personaxes:
1) Nicolás, un neno ben que acaba de rematar Farmacia e que acadou unha beca en Compostela. Gústalle xogar coa química, sobre todo para facer psicotrópicos variados que adoita usar e/ou vender.
2) Helena, unha moza que acaba de chegar a Santiago. Quere estudar Filosofía, e Nietzsche podería estar entre os seus colegas. Unha rapaza hosca, calada e amante da música industrial.
3) Kat, unha rapaza nacida en Nova Iorke de nai galega, que se decide a vir a Santiago de novo e estudar Arte. A súa condición de muller moi fermosa a converte en un tanto resabida, contestona e "de volta de todo". E cecáis o esté.
4) Samuel, un rapaz calado e pechado en si mesmo e na súa principal afección: os ordenadores. Non lle gustan as diferencias, e tenta amañar as que ve no mundo hackeándoo.
Todos teñen algo que os fai únicos (coma todos nós)... pero a súa principal característica é que se van a converter en xente ordinaria á que lle ocorre un feito extraordinario que ha troca-las súas vidas para sempre.
Por isto, e tras moito ler na obra de Lovecraft (sobor de todo os contos máis oníricos) e na de Neil Gaiman (hai pouco que me caeu nas mans Neverwhere), decidinme a comezar unha Crónica nun entorno totalmente inventado, nunha Compostela máxica onde calquera pode ser outra persoa.
Vendo que é un sistema perfecto para algo así, elexín o sistema White Wolf (o de Vampiro: La Mascarada). Usando as reglas para a creación de Mortales atopei que o meu grupo de xogadores aportou as seguintes personaxes:
1) Nicolás, un neno ben que acaba de rematar Farmacia e que acadou unha beca en Compostela. Gústalle xogar coa química, sobre todo para facer psicotrópicos variados que adoita usar e/ou vender.
2) Helena, unha moza que acaba de chegar a Santiago. Quere estudar Filosofía, e Nietzsche podería estar entre os seus colegas. Unha rapaza hosca, calada e amante da música industrial.
3) Kat, unha rapaza nacida en Nova Iorke de nai galega, que se decide a vir a Santiago de novo e estudar Arte. A súa condición de muller moi fermosa a converte en un tanto resabida, contestona e "de volta de todo". E cecáis o esté.
4) Samuel, un rapaz calado e pechado en si mesmo e na súa principal afección: os ordenadores. Non lle gustan as diferencias, e tenta amañar as que ve no mundo hackeándoo.
Todos teñen algo que os fai únicos (coma todos nós)... pero a súa principal característica é que se van a converter en xente ordinaria á que lle ocorre un feito extraordinario que ha troca-las súas vidas para sempre.
É curioso, pero ás veces pasa...
... que quedas mirando para unha cousa e aos teus ollos é impresionante, fóra de lugar, irresistible. Pero para os demais non é senon un simple anuncio de aluguer de piso pegado nun recuncho da Praza de Cervantes.
Helena víuno dende a distancia. Esa noite viña de estar cuns amigos no Malas Pécoras, pero a necesidade de atopar piso (xa era finais de setembro e o curso estaba aí diante), mesturada coa necesidade de atopar máis xente para o seu grupo de música (até o dagora reducido a un membro: ela) fixo que comezase a andar en dirección a ningures. Cecáis ao Crechas. Pero alí estaba, no medio dunha desas contraventás baixas do antigo concello, en Cervantes. Era pequeno, do tamaño dunha tarxeta de visita, e moi escueto: "Alúgase piso. Tlf: 5014". Só catro números? Estaban de broma? Parecía de papel verxurado, e brillaba na noite, aínda que ela parecía se-la única que se decataba diso.
Sen saber moi ben como arrincou o anuncio e o meteu no bolso e púxose a andar cara o Crechas. Alí atopou, entre outros, a Sonia. Sonia viña sendo colega duns colegas (o tipo de xente que Helena adoitaba a evitar), pero ésta asaltóuna con saúdos, bicos, gustos musicais... e máis colegas doutros colegas.
Entre eles estaba Borxa, potencial futuro batería do seu grupo de rock-industrial imaxinario. Pero tamén unha fermosa rapaza estranxeira chamada Kat, e un espídico neno ben chamado Nicolás.
Sacando o tema do piso, ao parecer Nico e Kat tamén estaban na procura de un. Helena sacou o anuncio que acababa de atopar... e Nico a Kat quedaron abraiados. Só eles tres parecían quedar no mundo, arrodeados dunha luz que facía que os demais se tornaran en simples sombras. Algo tiña ese papel, algo estrano e temible, pero á vez irresistible para os tres. Tres descoñecidos sen fogar en Compostela.
Ansiosos e vendo que non era demasiado tarde decidíronse a chamar. Metendo unhas cantas moedas de 25 pesetas, Helena preparóuse para calquer cousa. Marcou o número de 4 cifras e, ao segundo ton, a voz dun home respostou. Era profunda, coma dun home maduro que xa ten visto moito, e viaxado moito. "Boa noite, eu chamaba polo do anuncio do piso", "Ah, xa vexo. O piso enCinco Calles, supoño. É un piso para catro personas, agardo que non sexa a única interesada... ben, hoxe é xoves: que tal quedar mañán?", "Perfecto, a iso das 10 tenme diante da papelería de Cinco Calles con dous interesados máis", "Ás 10? Perfecto señorita... eu estarei sobre as 11... boas noites". "Vaia", pensou Helena, "que directo". O reintegro da chamada deixóunos parvos: unha moeda de prata: un maravedí.
Ás 11 da mañán do día seguinte os tres descoñecidos estaban diante da Papelería Cinco Calles, ao fondo da rúa do Preguntoiro. Mentres falaban do estrano de todo o asunto un home baixo enfundado nun pesado abrigo de lá, cun paraugas negro e un bombín se lles presentou. Tiña un aspecto moi curioso: faciana redonda, perfilada por unha liña de barba que fluía dende as orellas até unha perilla que arrodeaba unha boca fina sobre a cal un nariz inquedo como o dun rato non deixaba de se mover. O home representaba os intereses do dono do piso, e sería el que llo amosara. Os tres estaban dacordo.
O piso resultou ser bastante decente, aínda que con rarezas: tiña un salón octogonal con mobles antigos pero ben conservados, catro habitación con camas de forxa, armarios e arcóns de carballo; unha cociña cunha bilbaína ben grande e unha mesa de mármore e un baño cunha desa bañeiras de patas e grifería de cobre. Impresionante. Parecía sacada dunha película de principios de século.
O piso era un segundo, así que o faiado sería compartido cos misteriosos inquilinos do primeiro. Ningún dos tres puxo ningún inconvinte.
Firmado o estrano contrato para o piso (no cal xuraban coidar o piso "e protexelo de todo mal", e onde Nico tentou asinar dúas veces falsamente, e as dúas foi descuberto), os tres procederon a falar do reparto de tarefas e ás respectivas mudanzas.
Todo moi estrano, pero á vez moi típico de Compostela.
Sen saber moi ben como arrincou o anuncio e o meteu no bolso e púxose a andar cara o Crechas. Alí atopou, entre outros, a Sonia. Sonia viña sendo colega duns colegas (o tipo de xente que Helena adoitaba a evitar), pero ésta asaltóuna con saúdos, bicos, gustos musicais... e máis colegas doutros colegas.
Entre eles estaba Borxa, potencial futuro batería do seu grupo de rock-industrial imaxinario. Pero tamén unha fermosa rapaza estranxeira chamada Kat, e un espídico neno ben chamado Nicolás.
Sacando o tema do piso, ao parecer Nico e Kat tamén estaban na procura de un. Helena sacou o anuncio que acababa de atopar... e Nico a Kat quedaron abraiados. Só eles tres parecían quedar no mundo, arrodeados dunha luz que facía que os demais se tornaran en simples sombras. Algo tiña ese papel, algo estrano e temible, pero á vez irresistible para os tres. Tres descoñecidos sen fogar en Compostela.
Ansiosos e vendo que non era demasiado tarde decidíronse a chamar. Metendo unhas cantas moedas de 25 pesetas, Helena preparóuse para calquer cousa. Marcou o número de 4 cifras e, ao segundo ton, a voz dun home respostou. Era profunda, coma dun home maduro que xa ten visto moito, e viaxado moito. "Boa noite, eu chamaba polo do anuncio do piso", "Ah, xa vexo. O piso enCinco Calles, supoño. É un piso para catro personas, agardo que non sexa a única interesada... ben, hoxe é xoves: que tal quedar mañán?", "Perfecto, a iso das 10 tenme diante da papelería de Cinco Calles con dous interesados máis", "Ás 10? Perfecto señorita... eu estarei sobre as 11... boas noites". "Vaia", pensou Helena, "que directo". O reintegro da chamada deixóunos parvos: unha moeda de prata: un maravedí.
Ás 11 da mañán do día seguinte os tres descoñecidos estaban diante da Papelería Cinco Calles, ao fondo da rúa do Preguntoiro. Mentres falaban do estrano de todo o asunto un home baixo enfundado nun pesado abrigo de lá, cun paraugas negro e un bombín se lles presentou. Tiña un aspecto moi curioso: faciana redonda, perfilada por unha liña de barba que fluía dende as orellas até unha perilla que arrodeaba unha boca fina sobre a cal un nariz inquedo como o dun rato non deixaba de se mover. O home representaba os intereses do dono do piso, e sería el que llo amosara. Os tres estaban dacordo.
O piso resultou ser bastante decente, aínda que con rarezas: tiña un salón octogonal con mobles antigos pero ben conservados, catro habitación con camas de forxa, armarios e arcóns de carballo; unha cociña cunha bilbaína ben grande e unha mesa de mármore e un baño cunha desa bañeiras de patas e grifería de cobre. Impresionante. Parecía sacada dunha película de principios de século.
O piso era un segundo, así que o faiado sería compartido cos misteriosos inquilinos do primeiro. Ningún dos tres puxo ningún inconvinte.
Firmado o estrano contrato para o piso (no cal xuraban coidar o piso "e protexelo de todo mal", e onde Nico tentou asinar dúas veces falsamente, e as dúas foi descuberto), os tres procederon a falar do reparto de tarefas e ás respectivas mudanzas.
Todo moi estrano, pero á vez moi típico de Compostela.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
