συντήρησις (II)

Kat quedara de xantar en casa do seu tío, para poder falar coa súa avoa. A pobre estaba moi senil, pero Kat conseguíu arrincarlle un par de cousas, como que na súa antiga casa perto de Axeitos gardaba certas pezas de louza e espellos antigos, cos que adoitaba a "bruxear" cando era nova.

Namentres no segundo piso de Cinco Calles Helena e Samuel coñecían a Felipe, un dos compañeiros de Nico en Farmacia. Nico prometera a Felipe, un "jevicheiro" de toda a vida, presentarlle a unha "cachonda tela", neste caso Kat. Os planos, claro, saíron mal cando Nico soubo que a moza xantaría fóra, pero para o caso unha "medio-punkie-gotiquilla" como Helena tamén lle valería.

Felipe resultou ser un rapaz moi simpático, co que compartiron café e postre (en opinión dalgúns bastante máis agradable que Nico). Pero ao pouco tivo que marchar xa que, como lle lembrou a Nico entre chanzas, "o que está de baixa es ti, e o que fai o meu traballo e mai-lo teu son eu, cabronazo". Kat chegou daquela, cando Felipe estaba a piques de marchar. Metéuse no seu cuarto con intención de analizar o espello, con tan mala sorte que se cortou con el. Ao vela saír do cuarto en dirección ao baño con sangue na man, Samuel foi a axudala. Alí, a soas, Samuel confesóulle que el tamén se cortara co seu propio trozo de espello, ao extraelo da furna de cinzas da súa avoa... un corte que cicatrizaría só, tal e como lle ocorreu o día en que, por casualidade, volveron a atoparse naquela sala de espera do Hospital Xeral.

Kat non dixo absolutamente nada con respecto á bandexa rota por Nico (pero comentou que, de seguro, había outras maneiras de consegui-lo estuche-espello), nin polas raiaduras do chan que fixera arrastrando o Espello da sala. Durante bastante tempo continuaron coa catalogación das pezas (con algunhas con debuxos moi curiosos, onde gatos protexían a uns ratos que atesouraban cartos nun banco), co debate sobre repara-lo espello grande, sobre a proposta do Home do Chapeu... Foi entón cando Nico calou de súpeto. Unha das fontes da vaixela tiña un debuxo estrano... era como o mapa dunha cova vista dende o aire, e a disposición era estranamente parecida ao piso de Cinco Calles. Xusto no centro do debuxo había un dragón durmindo, e no decorativo entrelazado que percorría o borde podíase ler en letras gregas a palabra "derkesthai". Nico, parado ante esa imaxe, tivo unha especie de sensación estrana, unha sinerxia dos elementos, recordos subconscientes e inconscientes e de todo o que había nese piso... algo alén do seu entendemento.

Tratou de entender todo o que á súa mente sobreviña. Se o entendeu non o sabemos, pero o que si fixo foi caer na conta de que o Espello grande debía ser recontruído xa. Esixíulles aos demais as pezas do espello. Kat dixo que non, que había que agardar un pouco máis. Quería visita-la casa da súa avoa en Axeitos antes de precipitarse. Nico non deceu... sentía lume correndo polo seu interior, unha ira inmensa. Víu a Samuel diante e foise a el... "dame o teu trozo de espello agora mesmo, non cho estou pedindo!". A situación foise de man. Nico comezou a empurrar aos outros, controlado por unha ira non propia del. Algo facía que actuase dun xeito brutal e bestial. Tiña que coidar do piso, protexelo, e o único xeito era recompoñer o Espello.

Samuel tiña que facer algo. Víu que en calquera momento Nico podería atacar ás rapazas, e mesmo a el. Foi entón cando Nico o agarrou polo pescozo... Samuel lle lanzou varios golpes, incluso un moi potente á gorxa, pero o seu contrincante nin se inmutou... a pel de Nico queimaba, parecía que as súas veas levaban lava en troques de sangue. Samuel meteu man na súa bandoleira e sacou o seu trozo de espello, aquel que repousara nas cinzas da súa avoa e que agora levaba cun lenzo ao redor para poder agarralo coma se dun coitelo se tratase. Nico sorríu, considerando que á fin lle ían entregar o que esixía.
Samuel amarrara un pequeno trozo de lenzo no espello, para poder asilo coma un coitelo sen se cortar, e así o fixo... Sen dubidalo, esgrimíndoo, logrou chantarllo no brazo dereito. Todo sucedeu en milésimas de segundo... o tempo detívose, era como unha foto en tres dimensións de catro persoas conxeladas nun salón.

Nico soltou a Samuel e deu uns pasos vacilantes cara atrás... volvía a ser el, co ollar dun simple mozo de vintepoucos, becario en Farmacia, que tiña un espello profundamente cravado no brazo. Lentamente comezou a tirar del, para poder extraelo... os demais estaban estupefactos, sobre todo Samuel, que acababa de decatarse do que fiera: por pouco mataba a unha persoa.

Nico pensaba nas súas arterias braquial, radial e cubital... a ferida non parecía que as tivera afectado, pero o sangue fluía sen parar... veas, músculos ao aire... hiperventilación... notaba a cabeza chea de algodóns, e a inmediata sensación de mareo e de caída inmediata. Os outros tres viron cómo Nico caía de fuciños contra o chan, cos brazos abertos. O camiño cara o chan rematou cun golpe seco e xordo.

Kat e Helena reaccionaron e foron a axudalo dalgún xeito... xusto no momento en que o sangue de Nico se espallaba polo chan... unha marea vermella que comezaba a se extender por roupa, alfombras... de súpeto o sangue chegou ás raiaduras no chan. Abraiados, os tres mozos viron como o sangue de Nico cubría esas raiaduras, e como estas lentamente desaparecían, como curadas polo efecto do sangue sobor delas!

En intres coma ese a capacidade para xulgar correctamente, a así chamada sindérese, desaparece.

συντήρησις (I)

Sindérese.
Capacidade natural para xulgar correctamente.

É difícil cando perdes toda perspectiva, pero a mente aguda, a torpe, a simple, a racional ou a irracional sempre o tenta: xulgar correctamente. Non se sabe se de xeito egoísta ou se hai unha especie de teoría monitor pola cal podemos xulgar todos dun xeito común.
E todo por non tolear.

Esa noite durmiron mal, e a mañán seguinte non foi mellor. Cada un marchou cos seus pensamentos. Samuel e Kat pensaban na borrosa nena de túnica que estaba nas fotos polaroid, nas que lle sacaran ao espello usando flash. Nico seguía de baixa, pero se preparou para ir a pagar a súa parte do piso ao Banco. A raiadura que lle fixo ao chan ao empurrar polo espello (e a espectacular entrada do Sr. Bombín a paraugazo limpo) o tiñan algo preocupado. Helena tiña hora libre a media mañán, e cos cartos que todos xuntaran ía ir mercar o espello de man á casa de antiguedades.

O xefe de tese de Kat, Ismael Sánchez, era unha fonte de información estrana. Ao chegar a Historia xunto con Samuel, Kat entrou decidida a que este home, xa maior e con moita experiencia, lle esclarexara certas dúbidas. Ismael quedou sorprendido ao ver as fotos polaroid da vaixela, e despois de estudalas durante un logo rato decidíuse a ir a Documentación a pedir un par de catálogos, deixando a Kat no despacho.

Ismael tiña todo o aspecto de profesor universitario típico, de gafas de pasta ancha, traxe a cadros, chaleco e pipa. Ese foi o aspecto que lle veu Samuel cando o víu achegarse á súa mesa. "Perdoe xoven, preciso o Catálogo Henrickssen de Porcelás do século XVII, sección M". Samuel quedou con cara de "perdoe pero eu só traballo aquí". O pobre rapaz explicóulle que el era un simple informático que tiña que catalogar os libros, non un bibliotecario do centro. Aínda así coincidíu que o libro que o vello mestre buscaba estaba ao lado de Samuel. Coincidíu.
Despois de parolar un chisco sobre o café da cafetería, voltou con Kat a comentar o tema da vaixela.
Helena non tivo problema en mercar o espello de man, que xa estaba reservado.
Pola súa banda, Nico foi camiño do Banco, a pagar a súa parte do piso. O banco chamóulle moito a atención. O home que se parecía tanto ao Sr. Bombín, pero máis delgado, recibíuno con ansia. "Benvido, don Nicolás. Xa pensaba que tería que ir buscalo". A verdade, despois de ver a reacción do sr. Bombín ante a raiadura do chan, temía calquer aceno de calquera que estuvera ao redor desta tolemia. Aínda así sorríu e seguíulle a corrente ao homiño, que cobrou o piso sen máis mentres falaban animadamente, con Nico chamándolle ao pobre banqueiro "sr. Bombín" e este negándoo constantemente.
Logo Nico víu algo estrano. Un papel de publicidade do banco. Na parede un enorme contador con tipos móbiles estabas sendo actualizado por un dos traballadores do banco... algún tipo de panel para valores bursátiles. Un dos valores era o Tempo. "Interésalle investir en Tempo, don Nicolás?". Nico non comprendía... en "Tempo"? "Si, meu xove amigo: Tempo. Dependendo do que invista neste valor obterá máis ou menos beneficios, beneficios que repercutirán, claro está, no seu Tempo. Nico non daba creto ao que escoitaba... investir en Tempo... era imposible que algo así funcionara. Aínda así non tiña os cartos para a inversión mínima, pero o pensamento dun mellor Tempo para el era moi tentador.

Ao xantar Nico pedíu a un compañeiro de Farmacia que lle trouxera unha serie de compoñentes para analizar o material do que estaban feitos os espellos. Antes da comida estivo ollando a vaixela. Unha das pezas, a que poñía Intra Éidolon era máis pesada e grosa que o resto, e ante a mirada atónita de Samuel e Helena, que estaban cociñando, Nico parteu a fonte en dous, para ver como do seu interior xurdía un pequeno estuche dun material escuro que, ao abrilo, amosou un espello portátil. Aquilo se complicaba.