Foi entón cando, dalgún xeito, comezou a moverse con grande impulso, chegando a sacar medio corpo fóra da auga da forza que facía. Nun intre, tan só as pernas estaban baixo a superficie, e o rapaz levitaba a trompicóns sobre o mar, gracias o aleteu de dúas ás membranosas nas súas costas. Nico estaba en tal estado de shock que case nin se decatou do que ocorría, e foi voando case por incercia en dirección á luz do faro, sobre aquel mar escuro.
Ao chegar perto víu que o faro non era tal: tan só unha columna de pedra duns 15 metros cunha lumieira enriba de todo. Estaba tirado boca abaixo nunha especie de pequeno peirao de pedra que se introducía ao mar costa abaixo. Enfronte, a unhas poucas decenas de metros había casas e luz, e á súa dereita, case ao lado, un pequeno edificio rectangular con luz no interior do que saía fume de estufa.
Nico botou man ás costas, pero xa non tiña esas ás que lle acababan de salva-la vida. Ergueuse e comezou a andar, coa camiseta e os boxers empapados, cara o pequeno galpón.
Petou e un home-gato (un HOME-GATO!) lle abríu a porta de madeira de corredeira. "Si?" dixo, pero logo mirou a Nico de arriba a abaixo e mirou cara o interior, "manda carallo, outro que vén mollado hoxe... debe se-lo día dos naufraxios... menos mal que somos estibadores!" e logo dixo mirando a Nico "que os teus fillos acollan tan boa profesión."
Metérono dentro e lle deron un lenzo para se secar, pero logo de poñer caras raras e facer comentarios sobre a imposibilidade de que os gatos fosen humanos, botaron a Nico a patadas. Encamiñouse logo cara a taberna "Quita-penas" da que lle falaran os homes-gato (HOMES-GATO!) do galpón.
Entrou, só vestido cunha camiseta e uns bóxers e cun lenzo ao redor do corpo e modo de toalla, na taberna "Quita-penas".
Por fóra era un local de pedra, de dúas plantas de altura. A planta inferior tiña un soportal baixo o cal se vislumbraban un par de fiestras e unha estreita porta de doble folla, a través da cal Nico escoitaba o ruido de conversas. O piso de arriba estaba a pouca distancia do chan... tiña o aspecto desas casas da Algalia de Abaixo ou da Rúa do Vilar nas que case con estirarte podes toca-lo primeiro piso. Ao entrar Nico sentíu o calor dunha lareira e sentíuse mellor, sensación que non durou demasiado: no interior había homes-gato e homes-rato mesturados entre "xente normal". Atónito, arrastrou os pés en dirección á barra, onde unha fermosa rapaza servía beberaxes aos parroquiáns.
Nico pideu axuda... primeiro licor, algo forte. Baixouno dun grolo. Logo comprensión... Estaba acostumando a "chorarlle" á xente para conseuir os seus fins, pero desta vez ía en serio. Estaba medio tolo, desesperado. Necesitaba comprender o que ocorría. De súpeto notou que nos seus bóxers había un peto interior, e que nel había unha cantidade indeterminada de moedas de diferentes tamaños e metais. A rapaza da barra colleu unhas cantas e comentóulle que no piso de arriba, nas habitacións, había dous mozos (un rapaz e unha rapaza) que tamén estaban medio despistados e que tamén vestían raro. Nico sumou un máis un e, cómo non, déulle tres.
Correndo subeu ao piso darriba e petou na porta do cuarto onde se supuñan que estaban os que el cría que serían algún dos seus amigos. Dende o interior da habitación contestaron Samuel e Helena: "quen é?". "Son Nico! Axudádeme por favor!".
Discutiron un chisco coa porta de por medio, xa que Samuel non quería nin velo. Poucas horas antes Nico o atacara e tivera que defenderse... e casi matalo.
Ao final Helena mediou e abríu a porta. Nico irrumpíu no interior e déulles apertas e apertas case chorando.
Nico, xa que tiña cartos, pedira unha cea para compartir cos seus amigos na habitación, pero decidiron, unha vez que fixeron "as paces" ir a tomala abaixo.
A taberna era rectangular, coa entrada e as fiestras nun dos lados longos. A barra estaba enfronte da porta. O chan era de pedra, en plan adoquíns de granito, cuberto por serrín e palla seca. Mesas de madeira de diversos tamaños arrodeadas por bancos, banquetas, tocóns e sillas de diferentes estilos ocupaban todo o espazo. Nun dos lados cortos había un excusado e as escaleiras que subían ao piso de arriba. No outro había uns cinco reservados ao máis puro estilo pub inglés, cunha mesa e bancos corridos para cada reservado, e unha cortina que aillaba o reservado do resto da taberna. Elexiron cear nun.
A camareira, que se presentou como Nieve, era unha rapaza miúda dun vintepoucos, de rasgos finos agás as mans, curtidas polo traballo diario na taberna; de pelo moreno e moi longo, recollido nunha cola de cabalo que lle chegaba á cadeira. Era ben feita, de ollos escuros e achispados; a típica que se fai a tonta e logo che mete unha contestación chea de retranca. Vestía unha saia longa e un corpiño xeitoso,
Tróuxolles a cea e algo de beber, e Nico tendeulle as moedas para que Nieve collera as que considerara opurtuno.
Na cea comprobaron que o reservado era realmente un reservado: foi corre-la cortina e non escoitar nada do que do exterior se falaba. Estaban illados e moi cómodos. Durante a cea falaron e se puxeron ao día do que ocorrera, preguntándose onde estaría Kat.
Helena foi ao baño, botando un ollo de paso aos parroquianos: había homes-rato, baixos e gordechos, falando cousas secretas, homes-gato bebendo en tazas de leite e estibadores do peirao descansando despois dunha longa xornada de traballo; había tamén un grupo vestido en plan medieval, con cotas de malla e espadas ao cinto. Tiñan un blasón no peito que era un escudo con sete estrelas. Miraban mal a outro grupo, vestidos en plan mosqueteiro, de negro, con estoques e blasóns parecidos a cruces de Santiago. Segundo contou logo Nieve eran por un lado seguidores de Xelmírez e por outro seguidores de Fonseca, que eran inimigos irreconciliables.
Ao voltar do baño, Helena víu entrar a tres individuos: tres homes-gato que fixeron que arqueara as cellas abraiada.
O que ía diante vestía roupas escuras de mosqueteiro, con botas altas reviradas e un sombreiro amplo que quitou de vagar ao entrar na taberna. Unha empuñadura de lazo dourada asomaba á altura da cintura pola longa capa escura. A súa cara, dura e rexa, era á dun gato de orellas pequenas, de cor gris e negro.
Os ollos verdes percorreron todo o interior, parándose tan só un chisco máis nos grupos de seguidores de Fonseca e de Xelmírez. Logo, sorrindo con dureza, entrou e sentou a unha mesa redonda. Os seus acompañantes eran igual de curiosos: un deles era un home-gato negro e branco (o seu debuxo facial era como unha máscara: negro por arriba e branco por abaixo), cun parche no ollo esquerdo. Era algo máis baixo que o primeiro, pero tiña pinta de áxil e fero. Ríu entre dentes cando mirou para os dous grupos. Tamén ía armado cunha espada, pero era dos que daba a sensación de levar máis armas ocultas por todas partes.O terceiro era baixo e ancho, de cor laranxa. Era de fuciño curto, e levaba uns quevedos que lle daban un aire de intelectualidade curiosa (para ser un gato, pensou Helena). Este parecía que non levaba espadas coma os outros. Cecáis as súas armas eran outras. todos sentaron na mesma mesa, e pediron leite a Nieve. Parecía que había confianza, coma se fosen clientes habituais.
Helena foi correndo a avisar a Samuel e Nico. Helena sabía que aqueles homes-gato eran idénticos aos do soño de Samuel. E este, ao correr un chisco a cortina do reservado, confirmouno. Aquel era o gato do seu soño, aquel que se facía chamar Gastón.
No hay comentarios:
Publicar un comentario