Metanautas II

Tiñan que ir a Axeitos. Sabíano.

No chan, xunto coas cousas de Kat tamén atoparon un papel amarelo cun debuxo estrano feito en sanguina. Era unha especie de colgante con forma de círculo, cun círculo concéntrico interior que xiraba, coma se fose un astrolabio ou algo polo estilo. Helena gardou o papel e os dous se cambiaron para saír cara Axeitos.
Decatáronse entón de que Nico aínda durmía, e non tiña pinta de ir a espertar. Dubidaban se deixalo só, se quedaría ben daquela maneira. Mentres falaban, Helena abríu a porta (en parte para saír, en parte para comprobar se xa estaba desbloqueada) e, de súpeto, un enorme gato de raias de cor laranxa entrou coma na súa casa ante a mirada atónita de Samuel e Helena. Paseou un chisco e logo se acubillou no peito do durminte Nico, e ronroneou coma se estivera la gloria.
Sen saber porqué, Helena e Samuel decatáronse de que Nico quedaría ben, porque estaría protexido, coma o serñor Bombín prometera no soño.
Marcharon directos á estación de trens para alugar un coche e tirar directamente cara Axeitos. A viaxe foi tranquila, e para dar coa casa da avoa tiveron que preguntar unha vez chegados á zona. Seica a casa quedaba relativamente perto do Dolmen.
O día era claro, non moi caluroso nin frío, un día típico de finais de setembro, cando o tempo non se acaba de aclarar e a xente non sabe qué roupa poñer. Samuel, que era o que tiña carnet, dirixeu o coche por estradas, e logo por pistas asfaltadas e pistas de terra, até que chegou a unha estrana formación de árbores que facían ringleiras aos lados dun camiño de terra e pedras... As árbores estaban moi xuntas unhas das outras, e co paso dos anos as súas copas quedaran unidas formando un túnel sobre o camiño. Atravesalo foi como introducirse nun conto, vendo os raios do sol caer sobre o coche coma columnas de luz partindo as pólas e as follas. Ao final dese estranos túnel había un pequeno claro circular cuberto de herba e matorral. No centro había unha edicificación, unha casa de madeira en plan canadiano, de forma rectangular e unha soa pranta. Os troncos que formaban as paredes exteriores eran dun grosor enorme, e nun dos lados curtos había unha estructura de pedra que se elevaba no ceo: unha cheminea.
Achegáronse á porta e tiraron dunha cadea que tiña enganchada unha campá no interior. Por dúas veces tocou pero ninguén respostou. Ao final Helena sacou a chave, que tiña un aspecto diferente, e abríu a porta.
O interior da cabana estaba cheo de po, e a luz facía que brilara no aire como faíscas. Todos os mobles estaban cubertos de sábanas brancas (grisáceas polo po). Á man esquera un grande salón comedor ocupaba media cabana, e ao lado esquerdo había unha cociña "americana" e dúas portas, unha que daba a un pequeno baño e outra que daba a un cuarto. A casa estaba baleira, en desuso total, e con moi poucas cousas que a fixeran habitable... nada de cubertos, vaixela ou roupa de cama. Botaron un ollo por todo.
O lugar que máis chamaba a atención era o cuarto. Era unha habitación pequena, cunha cama de ferro e un espello parecido ao que tiñan en Cinco Calles, pero menos sinistro. Máis convencional. Samuel tivo unha idea. Buscou un coitelo para cortarse e ver qué ocorría se pasaba o sangue polo espello. Mentres buscaba na cociña, Helena atopou algo colgando da parte de atrás do espello: un colgante composto de dous círculos concéntricos, dourado, parecido a un astrolabio... coma o do debuxo en sanguina! Comezou a examinalo. Samuel entrou nese momento e quedou coa boca aberta: Kat, dende o interior do espello, berraba sen ser escoitada por Helena, atenta ao colgante. "Mira!" berrou, "é Kat!". Dende o interior Kat berraba algo, pero non era comprensible. Entón o espello se cubreu dunha fina capa de xiada e unhas letras comezaron a aparecer, escritas dende o interior: "Fuxide de aquí!".
Presas do pánico, os dous saíron a todo meter, pechando a porta da calle con chave e subindo dun salto ao coche. Nese intre todo se escureceu e unha lixeira choiva comezou a caer. Logo subeu en intensidad até transformarse nun auténtico diluvio. Samuel arrincou o coche e puxo marcha cara Compostela a todo meter.
Nembargantes, ao chegar á autopista tivo que ir moi a modo: o tráfico era imposible. A velocidade media que levaba non chegaba aos 40-50 por hora: ninguén se atrevía a ir máis rápido coa que estaba caendo, que non deixaba ver a máis de 20 ou 30 metros.
Helena xogaba co colgante, vendo formas, runas, debuxos no deseño circular. Sen saber o que podían significar, suspirou... e entón o círculo interior, o concéntrico, xirou. E as runas e letras brillaron un intre. Vendo isto, volveu a suspirar, esta vez máis forte, e volveu a xirar. Á terceira Samuel decatóuse doque ocorría, e víu como o colgante xiraba a toda velocidade nas mans de Helena. Berrando para detela, Samuel agarrou a man da rapaza para impedir que o colgante xirara, pero non o conseguíu. A escuridade os tragou.

Samuel tiña un par de remos nas mans, e estaba sentado nunha dorna con Helena sentada enfronte del, a proa. Era noite sen lúa, a a choiva e o vento ferían a pel e lanzaban a dorna dun lado a outro sen piedade. Viron luz a proa e Samuel comezou a remar tan rápido como podía, sentindo os brazos e o peito romper en cada palada. Nun minutos que pareceron séculos, os aterrorizados mozos sentiron cómo a dorna batía cun fondo de pedra liso, que parecía un espolón dun peirao. Saltaron e tiraron pola dorna para tentar enganchala a algo. Ás súas costas había escuridade, partida ás veces por luces do que parecía o interior de varias casas baixas.
A dorna era moi pesada e, das sombras e da cortina de choiva xurdiron dous homes cubertos por sobretodos e carapuchas de coiro. "Agardade que vos axudamos" dixeron. Ao estirar as mans para agarra-lo cabo, Samuel e Helena viron que eran mans cubertas de pelo e rematadas en unllas. Unha vez amarrada a dorna, os levaron a un pequeno galpón onde unha estufa de ferro colado quentaba o ambiente. Os dous homes quitaron os sobretodos e os colgaron nun cable para que secaran. Os dous individuos eran homes gato, coma os do soño de Samuel, que non daba creto. "Mala noite para navegar, compañeiro" dixo un deles sentando cos pés pegados á estufa e sacando unha pipa; "moi mala noite".
"A verdade é que non sabemos moi ben onde estamos" dixeron. "En Compostela, por suposto" respostaron os gatos. "Somos estibadores, noble oficio, aínda que duro. Que os vosos fillos nunca caian nel".
Falaron un rato cos dous homes-gato compartindo un café quente. Descubriron que o nome do gato de raias negras co que soñara Samuel era Gastón, e que vivía no centro da cidade; e conseguiron os datos dunha pousada que había moi preto. Sen nada que darlles salvo unhas pesetas (que os gatos miraron con curiosidade), Samuel e Kat entraron na Pousada Quita-Penas, que daba ao escuro mar do que acababan de chegar. Unha vez alí viron xentes de todo tipo, tanto normais coma gatos e incluso algún rato.
Pediron unha habitación e deron como sinal un billete de mil pesetas. Naquela habitación pequena, cunha cama, un cofre , unha cheminea e unha alfombra de pel de carneiro enorme, os dous mozos tentaron centrar os seus pensamentos e descansar un pouco.