O Home do Chapeu e do Abrigo Longo (I)

Cando Samuel chegou a Compostela a cidade déulle a benvida á súa maneira: calor húmido de serán e choiva a cachón. Aínda porriba o piso da súa avoa na Rúa do Vilar estaba feito un cristo. O piso quedara baleiro dende principios de ano, cando morreu a súa avoa.

Os seus pais, de vacacións en Galicia durante o verán, non foran quen de ter pendentes aos obreiros co traballo. Deste xeito o ático estaba sen pintar, a auga saía marrón e pertenzas da avoa Anastasia poboaban o lugar. Chegar a Santiago foi como levar un hostión de fronte para Samuel.
Comezou a se instalar, levando as cousas da avoa a unha das dúas habitacións da casa (unha era máis habitable, com cama e armario, mentres que a outra era un cúmulo de revistas dos últimos 30 anos e cachibachada variada). No amplo salón-comedor que daba ao Vilar descubreu unhas estanterías repletas de libros, amais dun estrano xarrón de latón ou cobre estrano... merda, as cinzas da avoa Anastasia. Eso era máis que dabondo por un día, e foi durmir.
O día seguinte, sábado, foi máis estrano aínda, cando un home alto, sen pelo, ollos claros e de longo gabán, cun chapeu anos '50, chamou á súa porta. "Ola, es Samuel? Eu viña sendo amigo da túa avoa Anastasia. Tiñamos afeccións comúns", "Interesante... de onde é vostede?" dixo Samuel, "De San Cresconio, provincia do Bierzo". Samuel quedaba abraiado coa estranas contestacións do home. "Podería presentarlle os meus respectos á túa avoa?", "Por suposto" dixo Samuel traendo a urna das cinzas.
O home puxo daquela un aceno, alongando os brazos e as mans para colle-la urna que a Samuel non lle gustou. Decatándose do asunto, o home despedíuse, non sen antes concertar unha cita para o día seguinte "para traer a un amigo a presentar tamén respectos".
Samuel inspeccionou a urna... nada de particular. Sacudíuna e escoitou sons dende o interior, coma se houbese algo metálico ou de cristal. Intrigado, abríu a urna e buscou (o máis respectuosamente posible) dentro. Un cristal... non, un trozo de espello, duns 10 cm de longo... que pintaba aló dentro? Limpándoo con coidado tivo a desgraza de cortarse na palma da man. Un corte profundo, o suficiente como para poñer puntos. Gardando o trozo de espello na habitación "dos trastos", foi cara o Hospital Xeral, en Galeras, para ser atendido.


Helena, Kat e Nico entraron xusto destrás da padiola. A viaxe en ambulancia dende Cinco Calles fora fugaz, coma un mal soño do que só lembras partes. "Prégolles queden agardando na sá de espera, gracias" dixo un enfermeiro. E así fixeron.
Foi entón cando Samuel víu a Kat. "Esta cara sóname... Kat? a de Nova York? Eiquí?" e achegóuse a ela. "Ola, Kat!" "Ah, ola, Samuel" dixo Kat con acento inglés. "Non, non, Sa-mu-el". O reencontro foi distendido... Que tal? A que andas? E ti por Santiago? E logo que facedes no hospital?... Kat explicóulle o de Isis, de como apareceu na habitación ferida.
Despois de un par de liortas cos médicos e co "agradable" persoal sanitario decidiron que se turnarían para estar con Isis. Helena foi ao piso para coller roupa para Kat, metres Nico e a mesma Kat agardaban na sá de espera. Samuel, agardando polos puntos que lle tiñan que dar na man, fíxolles compaña.
A noite torcéuse daquela. Helena chegou ao piso, colleu a roupa e, ao saír pola porta un golpe tremendo na fronte a tirou no chan. O último que víu foi a un home alto, de gabán longo e sombreiro anos '50.