É curioso, pero ás veces pasa...

... que quedas mirando para unha cousa e aos teus ollos é impresionante, fóra de lugar, irresistible. Pero para os demais non é senon un simple anuncio de aluguer de piso pegado nun recuncho da Praza de Cervantes.

Helena víuno dende a distancia. Esa noite viña de estar cuns amigos no Malas Pécoras, pero a necesidade de atopar piso (xa era finais de setembro e o curso estaba aí diante), mesturada coa necesidade de atopar máis xente para o seu grupo de música (até o dagora reducido a un membro: ela) fixo que comezase a andar en dirección a ningures. Cecáis ao Crechas. Pero alí estaba, no medio dunha desas contraventás baixas do antigo concello, en Cervantes. Era pequeno, do tamaño dunha tarxeta de visita, e moi escueto: "Alúgase piso. Tlf: 5014". Só catro números? Estaban de broma? Parecía de papel verxurado, e brillaba na noite, aínda que ela parecía se-la única que se decataba diso.
Sen saber moi ben como arrincou o anuncio e o meteu no bolso e púxose a andar cara o Crechas. Alí atopou, entre outros, a Sonia. Sonia viña sendo colega duns colegas (o tipo de xente que Helena adoitaba a evitar), pero ésta asaltóuna con saúdos, bicos, gustos musicais... e máis colegas doutros colegas.
Entre eles estaba Borxa, potencial futuro batería do seu grupo de rock-industrial imaxinario. Pero tamén unha fermosa rapaza estranxeira chamada Kat, e un espídico neno ben chamado Nicolás.
Sacando o tema do piso, ao parecer Nico e Kat tamén estaban na procura de un. Helena sacou o anuncio que acababa de atopar... e Nico a Kat quedaron abraiados. Só eles tres parecían quedar no mundo, arrodeados dunha luz que facía que os demais se tornaran en simples sombras. Algo tiña ese papel, algo estrano e temible, pero á vez irresistible para os tres. Tres descoñecidos sen fogar en Compostela.

Ansiosos e vendo que non era demasiado tarde decidíronse a chamar. Metendo unhas cantas moedas de 25 pesetas, Helena preparóuse para calquer cousa. Marcou o número de 4 cifras e, ao segundo ton, a voz dun home respostou. Era profunda, coma dun home maduro que xa ten visto moito, e viaxado moito. "Boa noite, eu chamaba polo do anuncio do piso", "Ah, xa vexo. O piso enCinco Calles, supoño. É un piso para catro personas, agardo que non sexa a única interesada... ben, hoxe é xoves: que tal quedar mañán?", "Perfecto, a iso das 10 tenme diante da papelería de Cinco Calles con dous interesados máis", "Ás 10? Perfecto señorita... eu estarei sobre as 11... boas noites". "Vaia", pensou Helena, "que directo". O reintegro da chamada deixóunos parvos: unha moeda de prata: un maravedí.

Ás 11 da mañán do día seguinte os tres descoñecidos estaban diante da Papelería Cinco Calles, ao fondo da rúa do Preguntoiro. Mentres falaban do estrano de todo o asunto un home baixo enfundado nun pesado abrigo de lá, cun paraugas negro e un bombín se lles presentou. Tiña un aspecto moi curioso: faciana redonda, perfilada por unha liña de barba que fluía dende as orellas até unha perilla que arrodeaba unha boca fina sobre a cal un nariz inquedo como o dun rato non deixaba de se mover. O home representaba os intereses do dono do piso, e sería el que llo amosara. Os tres estaban dacordo.
O piso resultou ser bastante decente, aínda que con rarezas: tiña un salón octogonal con mobles antigos pero ben conservados, catro habitación con camas de forxa, armarios e arcóns de carballo; unha cociña cunha bilbaína ben grande e unha mesa de mármore e un baño cunha desa bañeiras de patas e grifería de cobre. Impresionante. Parecía sacada dunha película de principios de século.
O piso era un segundo, así que o faiado sería compartido cos misteriosos inquilinos do primeiro. Ningún dos tres puxo ningún inconvinte.

Firmado o estrano contrato para o piso (no cal xuraban coidar o piso "e protexelo de todo mal", e onde Nico tentou asinar dúas veces falsamente, e as dúas foi descuberto), os tres procederon a falar do reparto de tarefas e ás respectivas mudanzas.

Todo moi estrano, pero á vez moi típico de Compostela.