Encontros

Cada un polo seu lado. Así quedou a cousa no piso de Cinco Calles. Nico decidíu redimirse polo comportamento que tivo coas rapazas durante a noite anterior (hai que recoñecelo, é un gorrón, un salido e un desagradable, pero fáise querer), e foi á Praza de Abastos (despois de gorronearlle catro mil pelas a un colega) co gallo de mercar material para facerlles ás rapazas un revolto de gambas e grelos.
Namentres, Kat e Helena acodían a amigos e familia a dar nova de que xa tiñan piso.

Kat foi cara o Concello, onde o seu curmán Tomás Fernández traballaba como Concelleiro de Cultura, amais da súa curmá María, funcionaria no rexistro. "Xa teño piso!" foi a frase do día. Durante o xantar, na casa do seu tío en Bertamiráns a cousa non resultou agradable. O seu tío traballa en Facenda, e ese contrato estrano fixo que se lle fastidiara a comida, sen comprender cómo podía se-la súa sobriña tan arroutada e tola, e asinar algo así sen consultalo primeiro con el.

Helena espertou a Manuel e a Iago. A rapaza levaba uns día ocupándolles a habitación de convidados a estes cuarentóns con aspecto de universitarios, amigos da súa nai... parella dende había case vinte anos. Manuel aledóuse ben, pero Iago púxose tristón... quen lles faría agora eses almorzos de café cargado e cruasáns? Cun almorzo-xantar (xa eran as dúas da tarde) comentóulles os detalles do piso de Cinco Calles.

Nico estreóu a cociña bilbaína preparando segundo o libro de Arguiñano un perfecto revolto para as rapazas. Eran as dúas da tarde. Logo as dúas e media. Logo as tres e, unha hora despois, as catro. Anoxado, xantou. Escribíu unha nota: "Fixen o xantar para vós, pero non viñéchedes. Vou polas miñas cousas e volvo á tarde-noite. Chao". Suficiente para que se sentisen culpables.

Os tres, xunto con amigos e familiares que axudaron no traslado de bultos, sacos, bolsas, material de restauración de antiguedades (de Kat), instrumentos musicais (de Helena) e un pequeno "quimi-cefa" (de Nico) coincidiron a iso das sete ou oito da tarde. En menos dunha hora estaban xa sós no piso, co chan cheo de cousas variadas, quincallada diversa e bártulos estranos.
Unha chamada de teléfono interrumpeu as desculpas das mozas para con Nico, que se facía o indignado polo do xantar estragado. Era o home estrano que lles ensinara o piso pola mañá, co estrano alcume de Sr. Bombín. "Incurrindo nun imperdoable erro esquecéume dicir, señorita Kat, que teñen ao seu dispor material variado de menaxe no faiado do piso... o material do segundo piso está marcado nas caixas por unha rosa dos ventos".

O faiado era un mundo en si mesmo. Finas e oblícuas columnas de luz entraban polas fiestras pechadas con contras, barrendo a escuridade de todo o espazo e enchéndoo polo reflexo do pó en suspensión que invadía canto tocada. Varias caixas coa marca da rosa, cheas de pratos de non menos de 100 anos de antiguedade deixaron coma pratos os ollos de Kat, filla de restaurador de arte. Baixo un lenzo cuberto de pó atoparon, tamen, un espello. Grande, alto deses antigos. Non puideron dicir de que madeira estaba feito.
Mentres Nico baixaba caixas e se poñia a face-la cea, Helena limpaba os pratos e demais que viñan do faiado... eran curiosos, con imaxes antigas de Santiago, algunhas con retratos de xente de sona: Xelmírez, Fonseca, un tal Hermerico, unha estampa de Bonaval do século XVII cunha imaxe da Eva do pórtico de Praterías.
Kat quedou examinando o espello... o cristal estaba algo suxo, con sensación "oléica", como a gasolina... estaba un chisco roto por dous sitios, e os trozos non estaban... Na parte de atrás líase "Berenguela 1616 Santiago de Compostela"... o marco era o máis impresionante: era escuro, en madeira negra, e na parte superior tiña tallada a cara dun... home? Tiña un xesto grotesco, cos ollos moi abertos. A parte superior da boca, os dentes... era aterrador. O marco descendía coma se das fazulas se tratase, até chegar ao punto central da parte inferior do marco, rematado no equivalente á parte inferior dunha boca. O espello equivalía a unha faciana cunha boca enorme e aberta (cecáis nun xesto de terror) onde o cristal do espello sería o interior da mesma. Inquedante. E máis inquedante foi atopar unha fonte de louza co debuxo do espello do faiado. Ao redor, no bordo, podía en grego: "A Compostela que ves cecáis non sexa o que é". No centro estaba o debuxo do espello coa lenda INTRA EIDOLON nel. Decidiron non usar esa louza para uso diario, gardándoa.

Cearon e saíron a dar unha volta esa noite de venres, Nico polo seu lado (seguía indignado pola avaliación que da súa cea de menestra fixeran as mozas) e Kat e Helena polo seu.
Case ao final da noite, na Factoría, coincidiron de novo entre música industrial a tope de volume e corpos suorentos saltando sen parar. Foi entón, ao reencontrarse, cando unha moza bateu contra Nico. Era pequeniña, baixa e con aspecto de nena. Vestía de escuro, con cazadora de coiro e dous mozos viñas atrás dela, ameazantes. Nico plantóulles cara mentres Kat retiraba da contenda á rapaza. Seguramente se todo tivera rematado a tortazos Nico tería levado unha moi boa tunda. Pero tiña algo na mirada que o facía parecer máis perigoso do que realmente era: decisión. Sostendo a mirada do que parecía o máis grande perguntóulles se había algún problema. Uns segundos despois, os dous marchaban mirando a Nico de reollo, con ese xeito de "quedéime coa túa cara" dos que se retiran.
A moza dixo chamarse Isis (pais hippies, xa se sabe) e disque viña de fóra a estudar a Compostela. Levaba un par de días na rúa, xa que perdera o piso que tiña apalabrado na zona nova, por chegar tarde a reclamalo. Sen saber o motivo, eses dous comezaron a ameazala na rúa e por iso se meteu neste local. A moza era pequeneira, de aspecto anenado, de pelo laranxa e ollos de améndoa. Parecía boa xente; que no seu fondo ocultaba algo, pero algo que non tiña importancia para eles tres... algo que, se o ocultaba, sería por unha boa razón.
Sen pensalo moito, e vendo que tiñan que enche-lo piso cunha cuarta persoa, convidaron a Isis a pasa-la noite no seu piso co apuntamento de que, se todo ía ben, cecáis podería quedarse aló a vivir.

A noite pasou en calma, e á mañán acordaron coma novos contra o mediodía daquel sábado. Primeira noite no piso novo.

Un almorzo "ao ianki" preparado por Kat, charla con Isis, Helena tocando a guitarra, Nico roncando... típico piso de estudantes... aquilo parecía xa case normal. Pero a chamada dun compañeiro de Nico truncóu os plans deste de seguir durmindo até morrer. Había que ir ao laboratorio de Farmacia por unha urxencia. Alá foi, mentres Kat e Isis quedaban clasificando a louza segundo debuxos acompañadas pola música de Helena.
Ao chegar ao laboratorio aquilo estaba deserto: luces apagadas, persianas baixadas... que raro. Foi entón cando un home apareceu ás costas de Nico. Era alto, sen pelo, ollos claros, gabán até o chan. "Onde está o Eidolon, señor Freire?", "Que? Quen é vostede? Non pode estar eiquí.".
O home agarrou a Nico e o ergueu no aire, estampándoo contra unha das mesas de traballo, partindo probetas, tirando microscopios. O home tiña a Nico tirado enriba da mesa, e lle dixo de novo "O Eidolon, señor Freire", "Non sei de qué me fala! Non teño nada!". "Dóulle de tempo até o luns. Se non mo entrega verémonos de novo en condicións moi perxudiciais para vostede". E así como apareceu, desapareceu de novo.
Asustado, Nico buscou un bedel e chamaron á policía.

Un par de horas despois de saír, Nico voltaba ao piso cun pulso inchado e o pescozo todo marcado. Tivo que dar moitas explicacións, e foi moi sincero, pero a súa historia era incrible. "Eidolon? Isto é de tolos". Os tres estaban no salón octogonal cando oíron a Isis. Respiraba desacougada dende o cuarto de Kat, onde estaban a clasificar a louza. Acudíronlle só para ver á pobre rapaza branca como a neve, e igual de xélida, ante un prato de 1750 que tiña a súa face nel debuxado. Ao redor do retrato, en latín, poñía "Gárdao no seu Interior" e baixo o retrato puña unha soa palabra: Canope.

Nese intre Isis comezou a berrar de dor. Encollida sobre si mesma a tumbaron na cama. Foi daquela cando se decataron... tiña unha ferida, había sangue na súa longa camiseta. Por algún motivo Isis se cortara o ventre cun coitelo ou algo. Pero entón viron a marca: un claro sinal de laceración xordía do seu ventre, coma un corte feito dende o interior.
Como era posible? Rápidamente chamaron a Urxencias.