Entelequia

Samuel soñaba con Isis, e a dúbida o asaltaba: qué era mellor? Seguir e conseguir o poder para vencer a xentes como Gárgola? Ou partir deseguido sen perda de tempo e facer o que puidera co que xa tiña? Era unha lousa demasiado pesada, unha dúbida demasiado grande como para precipitarse. Se optaba por continuar cecáis podería ser quen de coñecer o seu poder e usalo para defender aos seus amigos e á súa familia. Pero nese tempo de aprendizaxe estarían en perigo. Se partía agora a defendelos sería peor: sen poder non podería senon morrer ante seres co poder de Gárgola.

"Continúo" e Isis sorríu.

Acordou e Isis preparoulle un baño, o almorzo e un deses traxes de liño. "Se apuras", lle dixo, "cecáis os alcances antes da noite". Co sorriso de Isis e a sía inquedanza, Samuel partíu seguindo o camiño.

Helena e Nico, seguindo ao vello, chegaron a unha villa de estilo romano que estaba como unha illa nun mar de cinza. Ao seu redor medraban árbores e herba, e preto había unha fraga pola que parecía correr un río. Alí foron acollidos e foron acomodados por unha serventa nunhas habitacións que parecían celas monacais, cada un na súa. Nico e Helena falaron pouco, cansos como estaban. O Ancián os deixara na porta e seguira o seu camiño: "Mañán veredes ao Mestre... el vos guiará a partires dagora na vosa agogé".
Samuel chegou de madrugada, e foi acollido pola mesma serventa e acomodado nunha cela ao lado dos seus amigos. Ao despertar á mañán seguinte (fóra aínda estaba escuro, pero aínda así os espertaron) Helena e Nico aledáronse de ver a Samuel, pero deron poucas mostras, non fora que se lles subiran os fumes.

Os tres almorzaron coma reis nas cociñas da villa, atendidos por un mordomo e varias cociñeiras moi laretas e simpáticas. Todos vestían peplos coma se estiveran no tempo dos césares.
Despois do almorzo o mordomo levóunos á area. Era un patio interior rectangular de terra batida que parecía moi branda (para caer e non mancarse, supuxeron). Nos lados longos había armas colocadas en soportes, todas de madeira. No medio do patio había un home alto, moi robusto. Tiña o pelo moi curto e unha barba descoidada. Mirou aos tres e presentouse como "O Mestre". Permitíu que lle fixeran varias preguntas. Explicou que ese día sería o día do seu adestramento. Todo o que podía ensinarlles o metería nese día. Esa mañán adestrarían o corpo. Despois do xantar adestrarían a mente. Á noite adestrarían o espírito.

O adestramento físico comezou con carreiras, saltos, obstáculos a superar, todo no exterior da villa... a súa roupa de liño era perfecta para eses movementos. Estiveron varias horas, pero o sol aínda non chegara ao cénit. Case a mediodía o Mestre levóunos á area para adestrar combate armado. Deulles todo tipo de armas para elexir.


Samuel decantóuse por unha gladius de madeira que alí había. A usaría xunto cun escudo broquel.

Helena elexíu un boken, unha réplica en madeira dunha katana xaponesa.

Pola súa parte, Nico víase moi incómodo con armas, e
preferíu loitar sen elas.

Durante horas entrenaron, e durante horas comprobaron cómo a súa técnica melloraba: Helena era quen de provocar inmesons destrozos co poder da súa voz e dos movementos do seu boken... Samuel movíase a velocidades sobrehumanas, e Nico atacaba coma se tivera gadoupas e inmesos dentes cairos.

Durante toda a mañán (que a eles lle pareceu un día enteiro) centráronse no aspecto físico. Cando o Mestre o considerou oportuno, e despois dunha sesión na que puido percibir un gran potencial nestes tres alumnos, permitíu que fosen a se asear e xantar.

O xantar, na cociña da villa coas cociñeiras falangueiras, foi completo e moi saborento: restituíulles as forzas todas.
O serán foi máis parado. O Mestre levounos a unha vasta biblioteca chea de pergameus, incunábeis, rolos de coiro con runas escritas... Tiñan varias horas para buscar a información que considerasen oportuno sobre o seu destino, e logo o Mestre lles faría unha especie de exame.

Gracias a todos os libros que alí había conseguiron acabar unindo a información que tiñan. Eran, en efecto, fillos do Derkesthai. Había máis, pero polo que se podía observar só eles foran levados ao Outro Lado. Da posible "nai" non se dicía nada, e non se explicaba cómo fora quen o Derkesthai de crear el só os ovos da súa descendencia.
Descubriron que o mundo deste lado era moi grande, con outras cidades perto da Compostela Oculta, e que o Derkesthai vivía na cidade capital, chamada Midian. Os seus seguidores, sete en total, residían noutras cidades... cidades que o Derkesthai tomaba pola forza.

Despois de varias horas de estudio (pareceulles un día enteiro), o Mestre fíxolles unha serie curta de preguntas. Todos superaron esa proba, e pasaron ao adestramento espiritual. Era xa perto das 8 ou nove da noite.

O Mestre levóunos á fervenza que había na fraga onde estiveran correndo pola mañán. Era unha fervenza moi femosa, a auga caía dende uns cinco ou seis metros, e o río tiña moi pouco calado. O Mestre díxolles que foran meditar ao río, e marchou.
Nico meteuse na auga e sentou sobre unha rocha coas pernas coma un indio baixo a auga fría, coa auga á altura do peito. Os outros dubidaron un intre, pelo logo fixeron o mesmo.
Durante moito rato estiveron alí, escoitando só o doce son da auga correndo polas pedras, batendo contra a superficie e contra os seus corpos. Logo entraron nun trance, unha realidade introspectiva asulagounos e víronse como realmente eran.
Ás doce da noite Nico ergueuse da auga e saíu de debaixo da fervenza. Era un dragón de case dous metros e medio. Camiñaba en dirección á beira do río e víase reflectido na auga. Era un dragón e batíu as ás para secalas. As súas gadoupas eran temíbeis e o seu aspecto fero. O corazón de Nico só podía repetir "sabíao... sabíao".
Helena era un corvo negro como a noite, que saíu voando de debaixo da auga. Pousou nunha póla perto de Nico e víronse, e recoñecéronse. Esas eran as súas formas reais, ou alomenos iso comezaban a lembrar.
Samuel era el mesmo, pero non o era. Sabía que algo cambiara no seu interior. Tiña menos dúbidas e, ao mesmo tempo, máis. Non tiña xa medo, pero estaba aterrado.

O Mestre achegouse á beira do río e felicitounos. Agora xa estaban listos. O seguinte paso era perigoso: os ovos dos que naceran debían ser recuperados. No seu interior conservaban a "impronta". Por medio da alquimia poderían crear un filtro con esa "impronta" e recuperar moitas das lembranzas perdidas, e coñecer mellor as súas capacidades e poderes.
A Nico regaloulle un cinto moi simple, de coiro e aceiro. A Samuel un xogo de broquel e gladius, moi lixeiros e manexables. A Helena regaloulle unha katana de perfecta factura. Sen máis, despedíunos.

Os tres retomaron o camiño de volta, que era longo e pesado. Pronto o cansazo do día puido con eles, e ían andando coma zombis, cos ollos pechados e dando pasos case por inercia. Comezaron a escoitar os seus corazóns latexando: pum-pum, pum-pum, pum-pum.

Era un sonido envolvente, case como unha nana: pum-pum, pum-pum.
Pum-pum
pum-pum
pum-pum

tick-tack
tick-tack
tick-tack

Comezaron a abri-los ollos. Os latexos foran substituídos por un sonido parecido ao accionamento dun interruptor... tick-tack... tick-tack.
Estaban dentro do coche que alugaran para chegar a Axeitos. O coche estaba detido nunha área de servizo, coa dobre intermitancia posta... tick-tack. De conductor estaba Samuel, Helena de copliloto e Nico detrás. Todos levaban a roupa que levaban o día que desapareceran. Toda a roupa de liño e as sandalias eran agora trekkers, vaqueiros e anoraks.
Preguntaron na área de servizo: era venres de madrugada... só estiveran unha poucas horas fóra. Retomaron camiño de Compostela co medo no corpo. Foi un soño? Foi real? Qué fai Nico aquí se el non veu con nós? E estas espadas, este ecudo e este cinto qué fan no maleteiro?

Entregaron o coche e, sen falar moito, voltaron ao piso de Cinco Calles.
A durmir e, ogallá, non soñar.