A Encrucillada

Nico espertou nunha habitación descoñecida. Estaba tumbado nunha cama de armazón de madeira, sobre un colchón de lá moi cómodo. Estaba case espido e empapado en suor. A habitación era de pedra... á dereita estaba a porta, de madeira simple; á esquerda había unha pequena lareira acesa; sobor del, na parede onde o cabeceiro da cama repousaba, unha cruz potenzada de madeira negra era o único adorno. Na parede que tiña fronte os pés abríase ao oscuro día unha fiestra de madeira. O día era como os que levaban vivindo neste mundo estrano: escuro, frío... arrepiante.
De súpeto un corvo negro se pousou no peitoril. "Humm, bonitos ollos" lambeouse mirando para Nico. Tentou moverse, pero unha dor xeralizada como de maniotas por todo o corpo dificultáballe o movemento. O rapaz podía escoitar ao animal, aínda que este non pronunciaba palabra algunha. "Eh, que aínda non estou morto", queixouse, "Quen es ti e que buscas" dixo estirándose para coller unha das súas botas. "Veño de parte do meu Señor, quizáis poidades chegar a un acordo, pois o meu Señor quérevos axudar". Nico non sabía a qué "Señor" se refería. A porta abriuse de golpe e o paxaro saíu voando a todo meter. Quen entraba era unha despistada muller-gato vestida como de servinte, que traía algo de comer para o rapaz. Nico pideu que viñera o Licenciado que, ao pouco, apareceu pola porta. Nico contoulle o do corvo, e o Licenciado alterouse. Había seres vendidos ao Inimigo, ao Derkesthai, que de seguro os buscarían por ser novos na cidade; buscando que se posicionaran.
O Licenciado botoulle un ollo, e víu que Nico estaba recuperado: xa podía voltar á taberna cos amigos. Deulle unha mochila con provisións e dous frascos cheos dun líquido ambarino, que lle dixo eran un calmante para o ardor de estómago. Puxo a roupa e saíu ao patio.
Alí víu a Gastón, co que falou da proposta que lles fixera a Helena e Samuel de ir á illa a buscar madeira. Nico comprometeuse a convencer aos seus dous amigos a cambio de información e algo máis. Os dous chegaron a un acordo. Gastón pideulle a un dos seus máis novos axudantes, un espadachín chamado Gabriel, que escoltara a Nico á taberna "Quita-penas".
De camiño foron falando, comentando Gabriel que Gastón era un gran xefe, que era quen devolvera o orgullo aos Gatos da cidade, e que agora mesmo o Rei García tiña que escoitalos. Falaron sobre a recollida de madeira, unha actividade arriscada pero necesaria para o comercio, sobre todo para os acibecheiros. Antes de chegar á taberna, mercou flores para Nieve, coa que se desculpou tan pronto entrou pola porta ante a mirada atónita de Helena e Samuel, que estaban xantando cos dous estibadores do porto que, ao ver entrar a Nico, fuxiron da mesa.
Nico explicoulles aos seus amigos, deixando a Gabriel tomando algo na barra e falando con Nieve, que Gastón o envelenara, e que os dous frascos que lle deran eran o antídoto temporal para el, Cando se lle acabara o líquido, morrería. Samuel e Helena non se fiaban, posto que o vían moi tranquilo, pero Nico insistía.
Mentres falaban dous homes, vestidos con túnicas de fraile moi escuras e báculos na man entraron en silencio e colocaron un pequeno cartel na parede dos anuncios da tabern. Nico achegouse e leu que a tenda do señor Cetro acababa de abrir no Arrabal da Pedra, e que era experto en obxectos raros, artefactos e espellos.
Samuel e Helena, xa sen Nico diante, comezaron a falar. Helena quería ir a falar con Gastón e pedirlle explicacións sobre o falso veleno de Nico, e máis sobre o da viaxe á illa. Samuel negouse, non quería ir. Ao final Helena ergueuse e pideulle a Nieve a espada que deixara alí gardada, e algo ara se cubrir. Nieve deulle unha capa.
Nico tiña que ir ao apotecario e Helena decideu ir ao Arrabal da Pedra (aínda que Nieve lle dixo que era moi perigoso). Samuel dixo que quedaba na taberna.

Nico e Helena separáronse ante a tenda dos Apotecarios, e Helena desexoulle sorte, seguindo o seu camiño. Nico entrou e alí estaban os irmáns Brezal. Para pasar a proba pidéronlle a Nico unha apócema contra a petrificación. Nico quedou en branco e bastante sorprendido. Déronlle de tempo unha hora.

Helena case chegara á praza do Mercado vía a Rúa do Pregón cando sentíu uns pasos tras dela... a centos de metros. Tiña o presentimento de que alguén a seguía, e mesmo era quen de ve-los seus pasos. Unha percepción moi forte, case real. O seu perseguidor tivo tamén a sensación de que era observado. Helena non foi en dirección ao Arrabal, e continuou andando en dirección á casa de Gastón, só para emboscar ao seu perseguidor. Cubríuse detrás dunha esquina e, cando sentíu a presencia moi preto, saíulle os paso: era Samuel. Discutiron un intre, e Helena seguíu o seu camiño cara a tenda do Señor Cetro, no Arrabal.
Baixaron pola rúa das Casas dos Reis, cheas de escudos nobiliarios e de servintes engalanados. Tamén viron un par de soldados vestidos de vermello e branco, armados con espadas, escudos e lanzas. Ao pasar miraron cara os mozos con sospeita, pero estes pasaron disimuladamente e os gardas non os seguiron. Chegaron á beira dos muros (onde calculaban era a Porta do Camiño no Outro Lado... o seu lado) e viron unha inmensa muralla que ascendía cara o que supuñan era As Rodas, e continuaba cara a dereita en dirección Virxe da Cerca. A porta estaba vixiada por varias gardas, e a xente que a cruzaba era de aspecto moi diverso. Os dous mozos cruzaron sen máis para non chamar a atención dos gardas, e entraron no Arrabal da Pedra.

Nico tiña diante non menos de 100 variedades diferentes de elementos alquímicos, e non tiña nin idea de qué facer con eles. "Apócema contra a petrificación... estes deben de estar de carallada". Pero ao pouco comezou a fiar ideas. "... Para evitar a petrificación hai que se mover, é dicir, algo que teña estimulantes... e se collo un chisco disto e outro daquilo...".

O Arrabal non tiña nada que ver co resto de Compostela. Contruído extramuros, non tiña defensas, nin gardas a primeira vista. Estaba escuro e o chan, húmido, facía que todo parecera moi suxo. Xentes de ollar perigoso camiñaban entre as casas e as tabernas. Uns vellos indicáronlle a Samuel e Helena o camiño a seguir cara a tenda do Señor Cetro. Era unha torre baixa, redonda, con varios banos e unha rexa porta de madeira. Entraron e viron un montón de obxectos de todo tipo e condición: armas, caixas, libros, roupas, lenzos. Preguntaron ao pequeneiro home vestido de hábito que atendía o local se podían falar de "espellos para ir ao outro lado". O home non se alterou, pero lles aclarou que iso era ilegal por orde do excelso rei García. Se podían pasar máis tarde cecáis puideran facer negocio. Pero seguiron insistindo. Helena non entendía o da espera, e seguíu presionando ao pobre home que, sen paciencia, chamou a outro home de hábito, unha enorme masa de músculo que facía as veces de "vixiante xurado". Pedíulles un par de veces que saísen. Helena saíu pero Samuel encarouse. Non miraba para el con ameaza na súa cara, só miraba sen transmitir nada. Pero o home non estaba para lerios e á terceira perdeu a compostura e agarrou a Samuel e o lanzou polo aire cara a rúa. O impacto fixo que ferise as mans. Aínda así se ergueu e voltou a colocarse baixo a porta con esa mirada clavada no vixiante. Este sorríu e pechou a porta cun rápido movemento. Samuel apartouse a tempo, ou tería tragado media porta co impacto. Ao final decidiron voltar á taberna en vista do éxito obtido.
De camiño, xa dentro da cidade mentres paseaban polas Casas dos Reis, dous soldados detivéronos e pedíronlle algún tipo de acreditación. Como non tiñan os documentos que, ao parecer, eran propios de levar por todo compostelán, foron conducidos cara a sá de xustiza.

Nico acabara a proba antes de tempo, e cun éxito rotundo. Os dous irmásn Brezal estaban moi contentos co resultado, e auguraban para Nico unha feliz vida na semiesclavitude do seu negocio. Nico forzou o sorriso e saíu ao exterior. No medio da praza había dous soldados vestidos de negro con cruces vermellas no peito: xentes de Fonseca. Ao velo foron cara el, pero este volveu a entrar na tenda dos apotecarios. "Que foi rapaz?" preguntáronlle. "Penso que hai aí fóra xente a me seguir" respostou. "Nah, tranquilo.", e tiraron dunha longa cadea de ferro que se introducía na parede, preto do teito; "temos alarma integrada" sorriron. De alí a pouco chegaron catro soldados deses que iban de vermello e branco, preguntando cal era o problema. Mentres falaban, o que era o capitán pideulle a Nico as credenciais e este, para disimular, dixo que as tiña na taberna. Custodiárono até alí, pero ao ver que alí tampouco estaban o capitán perdeu a paciencia amenazándoo a el, e mesmo a Nieve.

Diante do grande templo entre a brétema (que eles crían que era a catedral) reuníronse de novo Samuel, Helena e Nico, baixo a custodia de varios dos gardas de García.
Foron xulgados por tres vellos nun xulgado tétrico e enorme e, sen capcidade para se defender polo dictatorial do asunto, foron exilidaods durante sete días da cidade como escarmento. Logo poderían pedir a documentación que precisasen e ser considerados cidadáns.
De malos modos foron expulsados da sala e conducidos, a petición propia, cara a taberna "Quita-penas". Alí Helena lle deixou unha mensaxe sobre o ocorrido a Gastón. A escondidas Nieve pasoulle a Samuel un coitelo de monte, xa que era o único desarmado.
Unha vez na porta onda a mámoa, os gardas lles entregaron unha mochila con alimentos e unha pequenas barras transparentes que ao tocalas brillaban... poderían servir como lanternas. A Helena e a Nico lles devolveron as espadas e os puxeron a andar en dirección este.
Xurando e maldicindo, os tres (sobre todo Nico) camiñaron sen parar até que deron cunha colina apropiada para descansar. A colina tiña catro árbores moi vellas, e entre elas deixaron caer as cousas e se tumbaron. Agás Nico, que colleu a súa espada e comezou a golpear unha das árbores maldicindo e toleando.
Para sorpresa (ou non) de todos, a árbore comezou a se queixar, e a pedirlle a Nico que parara. Comezou entón un debate sobre a idoneidade de golpear á xente se estás enfadado. Ao final, e vendo que eran viaxeiros de moi lonxe, as catro árbores dixéronlles que tiñan que seguir, sen descansar, até chegar á fin do camiño. Os tres estaban cansos, pero fiaron na palabras das árbores e continuaron.
Moito tempo despois (horas ou días, non saberían dicir), chegaron a unha encrucillada. Unha vella árbore, un carballo case seco, dividía o camiño en dous. O camiño do lado esquerdo era terrible: cheo de silvas, con árbores derribados no medio e medio e ollos brillantes observándoos na escuridade. Daba medo só de miralo. O camiño da dereita era adoquinado, facendo unhas lixeiras "dúas augas" como as vías romanas. As pedras estaban perfectamente ensambladas. Era todo luz, con árbores dando sombra ao camiñante. Había un carro de madeira cun cabalo preparado, pero sen conductor.
Se súpeto, no medio da árbore que separaba os dous camiños, apareceu cun lóstrego un falcón. Era lixeiramente máis grande do normal, e tiña un bonito debuxo na plumaxe. Mirou para eles e lles dixo "Benvidos á fin. Estades na Encrucillada, e ante a vosa primeira Gran Decisión".
"Á vosa esquerda tedes o Camiño das Verdades que Firen... se seguides este camiño descubriredes quen sodes e qué facedes aquí. Descubriredes a Maxia. Non será doado, pero será a verdade".
"Á vosa dereita tedes o Camiño das Mentiras Piadosas... se seguides este camiño voltaredes ao voso fogar, en paz, podendo dar lóxica explicación a canto vos arrodee".

Logo, o falcón desapareceu con outro lóstrego. Nico e Helena se miraron: o tiñan claro. A dúbida era Samuel. Este decidíu quedar alí pensando. Tiña que meditar esa gran decisión.

Helena e Nico despedíronse del, e se meteron de cheo no Camiño das Verdades que Firen.