Pensando varias liñas de acción, acordaron que a mellor, ao final, era entrar ás bravas.
Non había rastro de ningún lobo nin de ningún "oniróvoro", fose iso o que fose. Mirando cara a fiestra do piso onde, segundo os soños, estaba a nena, Nico tentouse transformar en dragón e voar aló. Non o conseguíu. Si se transformou Helena, nun escuro corvo. Nun plis chegou a ver a fiestra, e á nena durmindo, e un par de ollos vermellos brillando baixo a porta do seu dormitorio. Cun longo berro avisou a Samuel e Nico. Este último, forzando a súa vontade ao máximo, logrou transformarse á fin nun dragón humanoide de case dous metros de medio. Samuel (que recollera os dous bonecos da basura) agarróuse a el e comezaron o ascenso, que partíu cun inmenso impulso das ás de Nico.
Cando chegaron á altura do piso viron que ques sería case imposible abrir os enormes ventanais así que o dragón cargou contra eles. Os cristais partiron en mil anacos, pero nin a nena nin os pais (que se podían ver ao outro lado do pasillo vendo a tele... unha tele que puña de maneira repetida tan só mensaxes coma "SE OBEDIENTE", "DOBRÉGATE", "NON RESPOSTES", "NON PENSES") se decataron de nada. Nico e Samuel prantaron cara ao inmenso lobo despeluxado de ollos vermellos e terribles que entraba pola porta da habitación. O Oniróvoro ensinou as enormes filas de dentes e sorríu. Só cando víu aos "gardas" da nena dubidou un intre.
Ollou longa e detidamente cara o mozo que o encaraba, armado cun broquel e cunha gladius e cara o dragón humanoide que lle ensinaba os cairos. Un corvo de ollos amarelos sobrevoaba a habitación. Os dous "gardas" adquiriron vida ao instante e se colocaron onda a cama da nena.
Helena, en forma de corvo, saíu pola fiestra voando en dirección cara as antenas da azotea, para tentar corta-la transmisión coa súa katana. Atopou aló a dous cans sen pelexo que custodiaban as antenas: tivo que loitar contra eles a espadazo limpo.
O Oniróvoro saltou a por eles: Nico usou as súas gadoupas para tentar agarralo e Samuel, protexéndose dos dentes da criatura co broquel, cravou a galdius contra o seu lombo.
Como en calqueira combate onde a vida está en xogo, ningún dos dous mozos sabería dicir canto durou aquilo. Só descubriron o corpo en descomposición do Oniróvoro ante eles e as súas armas, gadoupas e dentes manchados co seu sangue: a criatura estaba morta. Só un fume escuro que pronto desapareceu quedou de tal ser. Nin a nena espertara, nin os pais parecían acordar.
Helena despachou sen dificultade aos ous cans e logo chamou aos outros. Tentaron corta-lo cable da antena sen éxito. A marca da mesma era MantyCore.
De novo no piso Nico decidíu que había que rematar con esas mensaxes na tele do único xeito posible: coa súa monstruosa forma irrumpíu no salón e arrincou o cable da televisión da parede e logo derrubou a tele contra o chan. Os pais sufrían algún tipo de transtorno mental... tan pronto perderon a conexión coa tele (que parecía ter tóda-las respostas) quedaron como catatónicos e perdidos, mesmo ante a presenza dos tres mozos en tales circustancias.
Só Uxía, a nena, despertou. Mirou para eles dende a cama e dixo "Eh, eu coñézovos! Soñei con vós!" e colleu un debuxo que tiña baixo a almofada: efectivamente no debuxo víase a unha especie de guerreiro ou paladín, a un home-dragón e a unha muller corvo. Os tres sorriron e logo a arrouparon para que seguise a durmir.
Logo, sen máis, marcharon coa tarefa feita.
Non había rastro de ningún lobo nin de ningún "oniróvoro", fose iso o que fose. Mirando cara a fiestra do piso onde, segundo os soños, estaba a nena, Nico tentouse transformar en dragón e voar aló. Non o conseguíu. Si se transformou Helena, nun escuro corvo. Nun plis chegou a ver a fiestra, e á nena durmindo, e un par de ollos vermellos brillando baixo a porta do seu dormitorio. Cun longo berro avisou a Samuel e Nico. Este último, forzando a súa vontade ao máximo, logrou transformarse á fin nun dragón humanoide de case dous metros de medio. Samuel (que recollera os dous bonecos da basura) agarróuse a el e comezaron o ascenso, que partíu cun inmenso impulso das ás de Nico.
Cando chegaron á altura do piso viron que ques sería case imposible abrir os enormes ventanais así que o dragón cargou contra eles. Os cristais partiron en mil anacos, pero nin a nena nin os pais (que se podían ver ao outro lado do pasillo vendo a tele... unha tele que puña de maneira repetida tan só mensaxes coma "SE OBEDIENTE", "DOBRÉGATE", "NON RESPOSTES", "NON PENSES") se decataron de nada. Nico e Samuel prantaron cara ao inmenso lobo despeluxado de ollos vermellos e terribles que entraba pola porta da habitación. O Oniróvoro ensinou as enormes filas de dentes e sorríu. Só cando víu aos "gardas" da nena dubidou un intre.
Ollou longa e detidamente cara o mozo que o encaraba, armado cun broquel e cunha gladius e cara o dragón humanoide que lle ensinaba os cairos. Un corvo de ollos amarelos sobrevoaba a habitación. Os dous "gardas" adquiriron vida ao instante e se colocaron onda a cama da nena.Helena, en forma de corvo, saíu pola fiestra voando en dirección cara as antenas da azotea, para tentar corta-la transmisión coa súa katana. Atopou aló a dous cans sen pelexo que custodiaban as antenas: tivo que loitar contra eles a espadazo limpo.
O Oniróvoro saltou a por eles: Nico usou as súas gadoupas para tentar agarralo e Samuel, protexéndose dos dentes da criatura co broquel, cravou a galdius contra o seu lombo.
Como en calqueira combate onde a vida está en xogo, ningún dos dous mozos sabería dicir canto durou aquilo. Só descubriron o corpo en descomposición do Oniróvoro ante eles e as súas armas, gadoupas e dentes manchados co seu sangue: a criatura estaba morta. Só un fume escuro que pronto desapareceu quedou de tal ser. Nin a nena espertara, nin os pais parecían acordar.
Helena despachou sen dificultade aos ous cans e logo chamou aos outros. Tentaron corta-lo cable da antena sen éxito. A marca da mesma era MantyCore.
De novo no piso Nico decidíu que había que rematar con esas mensaxes na tele do único xeito posible: coa súa monstruosa forma irrumpíu no salón e arrincou o cable da televisión da parede e logo derrubou a tele contra o chan. Os pais sufrían algún tipo de transtorno mental... tan pronto perderon a conexión coa tele (que parecía ter tóda-las respostas) quedaron como catatónicos e perdidos, mesmo ante a presenza dos tres mozos en tales circustancias.
Só Uxía, a nena, despertou. Mirou para eles dende a cama e dixo "Eh, eu coñézovos! Soñei con vós!" e colleu un debuxo que tiña baixo a almofada: efectivamente no debuxo víase a unha especie de guerreiro ou paladín, a un home-dragón e a unha muller corvo. Os tres sorriron e logo a arrouparon para que seguise a durmir.
Logo, sen máis, marcharon coa tarefa feita.
2 comentarios:
Isto está caduco!
Non me berres Mosqueteiro, que sei que tes razón. En canto teña tempo escribirei o final desta campaña e as moitas partidas que quedan por escribir da campaña de BSG Galaica. É que éche ben difícil, quedando unha vez á semana , poñerme ao día con todo.
Apertas!
Publicar un comentario