Devoradores de Soños II

Pensando varias liñas de acción, acordaron que a mellor, ao final, era entrar ás bravas.

Non había rastro de ningún lobo nin de ningún "oniróvoro", fose iso o que fose. Mirando cara a fiestra do piso onde, segundo os soños, estaba a nena, Nico tentouse transformar en dragón e voar aló. Non o conseguíu. Si se transformou Helena, nun escuro corvo. Nun plis chegou a ver a fiestra, e á nena durmindo, e un par de ollos vermellos brillando baixo a porta do seu dormitorio. Cun longo berro avisou a Samuel e Nico. Este último, forzando a súa vontade ao máximo, logrou transformarse á fin nun dragón humanoide de case dous metros de medio. Samuel (que recollera os dous bonecos da basura) agarróuse a el e comezaron o ascenso, que partíu cun inmenso impulso das ás de Nico.
Cando chegaron á altura do piso viron que ques sería case imposible abrir os enormes ventanais así que o dragón cargou contra eles. Os cristais partiron en mil anacos, pero nin a nena nin os pais (que se podían ver ao outro lado do pasillo vendo a tele... unha tele que puña de maneira repetida tan só mensaxes coma "SE OBEDIENTE", "DOBRÉGATE", "NON RESPOSTES", "NON PENSES") se decataron de nada. Nico e Samuel prantaron cara ao inmenso lobo despeluxado de ollos vermellos e terribles que entraba pola porta da habitación. O Oniróvoro ensinou as enormes filas de dentes e sorríu. Só cando víu aos "gardas" da nena dubidou un intre.
Ollou longa e detidamente cara o mozo que o encaraba, armado cun broquel e cunha gladius e cara o dragón humanoide que lle ensinaba os cairos. Un corvo de ollos amarelos sobrevoaba a habitación. Os dous "gardas" adquiriron vida ao instante e se colocaron onda a cama da nena.

Helena, en forma de corvo, saíu pola fiestra voando en dirección cara as antenas da azotea, para tentar corta-la transmisión coa súa katana. Atopou aló a dous cans sen pelexo que custodiaban as antenas: tivo que loitar contra eles a espadazo limpo.

O Oniróvoro saltou a por eles: Nico usou as súas gadoupas para tentar agarralo e Samuel, protexéndose dos dentes da criatura co broquel, cravou a galdius contra o seu lombo.
Como en calqueira combate onde a vida está en xogo, ningún dos dous mozos sabería dicir canto durou aquilo. Só descubriron o corpo en descomposición do Oniróvoro ante eles e as súas armas, gadoupas e dentes manchados co seu sangue: a criatura estaba morta. Só un fume escuro que pronto desapareceu quedou de tal ser. Nin a nena espertara, nin os pais parecían acordar.
Helena despachou sen dificultade aos ous cans e logo chamou aos outros. Tentaron corta-lo cable da antena sen éxito. A marca da mesma era MantyCore.
De novo no piso Nico decidíu que había que rematar con esas mensaxes na tele do único xeito posible: coa súa monstruosa forma irrumpíu no salón e arrincou o cable da televisión da parede e logo derrubou a tele contra o chan. Os pais sufrían algún tipo de transtorno mental... tan pronto perderon a conexión coa tele (que parecía ter tóda-las respostas) quedaron como catatónicos e perdidos, mesmo ante a presenza dos tres mozos en tales circustancias.

Só Uxía, a nena, despertou. Mirou para eles dende a cama e dixo "Eh, eu coñézovos! Soñei con vós!" e colleu un debuxo que tiña baixo a almofada: efectivamente no debuxo víase a unha especie de guerreiro ou paladín, a un home-dragón e a unha muller corvo. Os tres sorriron e logo a arrouparon para que seguise a durmir.

Logo, sen máis, marcharon coa tarefa feita.

Devoradores de Soños I

Os tres espertaron esa mañán de venres desfeitos, pero cunha agradable sensación no corpo.
Despois dun lixeiro almorzo retomaron as súas vidas: Samuel foi ao traballo en Historia, Helena á facultade de Filosofía en Mazarelos e Nico... ben, Nico estaba "oficialmente" de baixa, así que durmeu un chisco máis.

Ao final erguéuse e foi ao Banco de Compostela. Alí estaba aquel home baixo, gordo e con cara de rato que tanto se parecía ao señor Bombín, pero que non o era. Nico estivo un rato longo falando con el, sobre todo do seu investimento en "tempo". Ao parecer os valores ían moi ben, e comezaba a ter un lixeiro beneficio. Nico preguntou polo señor Bombín (o home do banco chamáballe Señor Amalgama, aclarou) pero seica non estaba. Tamén comentaron cousas da viaxe á Compostela Oculta. O señor que se parecía ao señor Amalgama falóulle de certa tenda que só abría ao serán, unha tenda onde poderían atopar certos compoñentes e materiais afíns á súa nova condición. Estaba nunha praza interior entre as dúas Algalias.
Nico marchou entón do banco, coa estrana sensación de que meterlle un bo mordisco ás barras de ouro que tiñan colocadas perto da caixa de rexistro sería moi saborento. Pasóulle volvendo á casa... paraba en calquer escaparate de acibecheiros e prateiros para mirar as xoias, como quen mira unha selección de fiames e queixos. Era moi estrano. De paso que saíu foi ao museo de Historia Natural de Santiago, no Campus Sur. Deu un par de voltas por dentro e atopou o ovo do que lles falara O Mestre: "atopado nunha cova perto da praia de Doniños; arredor de 75 millóns de anos". Comprobou que para sacalo dalí poñendo como excusa unha investigación en Farmacia levaría alomenos un mes de papeleo. Aínda así, botando un ollo, non víu demasiadas medidas de seguridade alén da porta principal do edificio e algunha cámara medio perdida.
Foi á compra e preparou un xantar para os seus amigos. Lembrou entón, facendo a comida, que tiña no seu pequeno laboratorio portátil unha pepita de ouro. Foi até ela e, case sen pensalo, comeuna. E, curiosamente, sentóulle moi ben, e súpolle aínda mellor.

Despois dunha mañán aburrida, Samuel e Helena voltaron á casa. Nico servíulles o xantar e falaron un chisco de todo o que ocorrera. Era como se falaran de algo moi cotián. Logo dun bo xantar e duns cafés e tés, foron botar unha sesta.
Os tres soñaron cousas afíns: un bloco de edificios... en Compostela pero fóra do que era o centro... un edificio alto, duns dez pisos... un enorme e horrible ...lobo? asexando entre a herba cos ollos de vermello aceso e os dentes enormes en filas coma un dun tabeirón... unha nena na súa cama... uns pais vendo un televisor cheo de mensaxes estranos: Sede Servís, Non Protestedes, Non Pensedes, Obedecede, Non Miredes...
De súpeto o lobo estaba no piso... entraba na habitación da nena, que durmía... entón dous bonecos (un rato de cor azul recheo de algodón e unha boneca chochona de mofletes encendidos) se puñan en pé dun salto e encaraban á criatura... forzábana a saír da habitación, pero ésta, cun sorriso torto, miraba relaméndose para a nena mentres marchaba.
O soño continuaba ao día seguinte, co pai explicándolle á nena (que non tiña máis de nove anos), que xa era maior para ter xoguetes por toda a habitación, e que había que se desfacer deles. O lobo, oculto entre a herba, sorría de novo.

Nico, Helena e Samuel espertaron a un tempo. Eran sobre as sete e pico da tarde. Cometaron os detalles dos seus soños e concatenaron informacións: ao parecer o bloco de pisos estaría situado máis ou menos por Salgueiriños, fronte o antigo Mercado de Gando.
Debatiron sobre se ir xa ou non. Parecía que esa criatura puña en perigo a vida da nena... Estarían de volta no mundo para eliminar a eses seres? Pero Nico tamén tiña curiosidade por ir á tenda entre as dúas Algalias. Ao final resolveron pasar rápido pola tenda e logo ir en bus (menudos heroes) até Salgueiriños.

A tenda estaba, en efecto, entre as dúas Algalias, case fronte os xulgados. Había que fixarse ben para atopar a entrada a esa praza interior, pero alí estaba. Na esquina máis afastada había unha porta de madeira moi vella, sobor da cal colgaba un letreiro que puña "O Curruncho do Mago". Cando entraron na tenda cuberta de pó e chea de todo tipo de obxectos (armas, globos do mundo, roupas, libros, pergameus, brúxulas, astrolabios, armaduras...) un home delgado de faciana afiada e gafas finas de pasta, co pelo revolto e unha túnica púrpura de mago (desas cheas de lúas e estrelas) apareceu de entre un montón de cousas que había no chan cun enorme e sentido "Benvidos á casa do porder suporemo onde todas as preguntas poden ser repostadas... Abride a vosa mente e viaxade a outros Mundos Posibles que están aquí mesmo". Sorprendidos, os tres mozos comentaron que xa estiveran nun deses mundos, e que o señor do banco os mandara até eiquí. Falaron moito co propietario da tanda, de nome Abelardo, e mercaron un par de obxectos (Nico un vademécum de alquimia e Samuel un libro sobre viaxes a outros Mundos) e pasaron follas a un par de libros curiosos. Consultando sobre ese ser "lobuno" que viran no soño, viron que se trataba dun ser chamado Oniróvoro. Estas criaturas se encargaban de roubar os soños aos nenos, e así rematar transformándoos en adultos. Só os "gardiáns" protexen a estes nenos e a estes soños. Pero co tempo os "gardiáns" desaparecen e o Oniróvoro ten vía libre.
Non podían permitilo. Colleron o autobús en San Roque e baixaron en Salgueiriños. Eran xa as nove e pico da noite.
Pouco tardaron en recoñecer o bloco de pisos: nada máis velo souberon cal era. Ante o alto edificio había un gran contedor de basura. Dunha bolsa de plástico que sobresaía viron que asomaba unha perna de plástico. Abriron a bola e no seu interior atoparon o rato xigante e a boneca chochona: estes debían ser os seus "gardiáns". Miraron cara o sexto piso, aquel onde (segundo o soño) vivía a nena, con temor nos seus ollos.

Na súa cama, a pobre e confiada Uxía, estaba desprotexida.

Entelequia

Samuel soñaba con Isis, e a dúbida o asaltaba: qué era mellor? Seguir e conseguir o poder para vencer a xentes como Gárgola? Ou partir deseguido sen perda de tempo e facer o que puidera co que xa tiña? Era unha lousa demasiado pesada, unha dúbida demasiado grande como para precipitarse. Se optaba por continuar cecáis podería ser quen de coñecer o seu poder e usalo para defender aos seus amigos e á súa familia. Pero nese tempo de aprendizaxe estarían en perigo. Se partía agora a defendelos sería peor: sen poder non podería senon morrer ante seres co poder de Gárgola.

"Continúo" e Isis sorríu.

Acordou e Isis preparoulle un baño, o almorzo e un deses traxes de liño. "Se apuras", lle dixo, "cecáis os alcances antes da noite". Co sorriso de Isis e a sía inquedanza, Samuel partíu seguindo o camiño.

Helena e Nico, seguindo ao vello, chegaron a unha villa de estilo romano que estaba como unha illa nun mar de cinza. Ao seu redor medraban árbores e herba, e preto había unha fraga pola que parecía correr un río. Alí foron acollidos e foron acomodados por unha serventa nunhas habitacións que parecían celas monacais, cada un na súa. Nico e Helena falaron pouco, cansos como estaban. O Ancián os deixara na porta e seguira o seu camiño: "Mañán veredes ao Mestre... el vos guiará a partires dagora na vosa agogé".
Samuel chegou de madrugada, e foi acollido pola mesma serventa e acomodado nunha cela ao lado dos seus amigos. Ao despertar á mañán seguinte (fóra aínda estaba escuro, pero aínda así os espertaron) Helena e Nico aledáronse de ver a Samuel, pero deron poucas mostras, non fora que se lles subiran os fumes.

Os tres almorzaron coma reis nas cociñas da villa, atendidos por un mordomo e varias cociñeiras moi laretas e simpáticas. Todos vestían peplos coma se estiveran no tempo dos césares.
Despois do almorzo o mordomo levóunos á area. Era un patio interior rectangular de terra batida que parecía moi branda (para caer e non mancarse, supuxeron). Nos lados longos había armas colocadas en soportes, todas de madeira. No medio do patio había un home alto, moi robusto. Tiña o pelo moi curto e unha barba descoidada. Mirou aos tres e presentouse como "O Mestre". Permitíu que lle fixeran varias preguntas. Explicou que ese día sería o día do seu adestramento. Todo o que podía ensinarlles o metería nese día. Esa mañán adestrarían o corpo. Despois do xantar adestrarían a mente. Á noite adestrarían o espírito.

O adestramento físico comezou con carreiras, saltos, obstáculos a superar, todo no exterior da villa... a súa roupa de liño era perfecta para eses movementos. Estiveron varias horas, pero o sol aínda non chegara ao cénit. Case a mediodía o Mestre levóunos á area para adestrar combate armado. Deulles todo tipo de armas para elexir.


Samuel decantóuse por unha gladius de madeira que alí había. A usaría xunto cun escudo broquel.

Helena elexíu un boken, unha réplica en madeira dunha katana xaponesa.

Pola súa parte, Nico víase moi incómodo con armas, e
preferíu loitar sen elas.

Durante horas entrenaron, e durante horas comprobaron cómo a súa técnica melloraba: Helena era quen de provocar inmesons destrozos co poder da súa voz e dos movementos do seu boken... Samuel movíase a velocidades sobrehumanas, e Nico atacaba coma se tivera gadoupas e inmesos dentes cairos.

Durante toda a mañán (que a eles lle pareceu un día enteiro) centráronse no aspecto físico. Cando o Mestre o considerou oportuno, e despois dunha sesión na que puido percibir un gran potencial nestes tres alumnos, permitíu que fosen a se asear e xantar.

O xantar, na cociña da villa coas cociñeiras falangueiras, foi completo e moi saborento: restituíulles as forzas todas.
O serán foi máis parado. O Mestre levounos a unha vasta biblioteca chea de pergameus, incunábeis, rolos de coiro con runas escritas... Tiñan varias horas para buscar a información que considerasen oportuno sobre o seu destino, e logo o Mestre lles faría unha especie de exame.

Gracias a todos os libros que alí había conseguiron acabar unindo a información que tiñan. Eran, en efecto, fillos do Derkesthai. Había máis, pero polo que se podía observar só eles foran levados ao Outro Lado. Da posible "nai" non se dicía nada, e non se explicaba cómo fora quen o Derkesthai de crear el só os ovos da súa descendencia.
Descubriron que o mundo deste lado era moi grande, con outras cidades perto da Compostela Oculta, e que o Derkesthai vivía na cidade capital, chamada Midian. Os seus seguidores, sete en total, residían noutras cidades... cidades que o Derkesthai tomaba pola forza.

Despois de varias horas de estudio (pareceulles un día enteiro), o Mestre fíxolles unha serie curta de preguntas. Todos superaron esa proba, e pasaron ao adestramento espiritual. Era xa perto das 8 ou nove da noite.

O Mestre levóunos á fervenza que había na fraga onde estiveran correndo pola mañán. Era unha fervenza moi femosa, a auga caía dende uns cinco ou seis metros, e o río tiña moi pouco calado. O Mestre díxolles que foran meditar ao río, e marchou.
Nico meteuse na auga e sentou sobre unha rocha coas pernas coma un indio baixo a auga fría, coa auga á altura do peito. Os outros dubidaron un intre, pelo logo fixeron o mesmo.
Durante moito rato estiveron alí, escoitando só o doce son da auga correndo polas pedras, batendo contra a superficie e contra os seus corpos. Logo entraron nun trance, unha realidade introspectiva asulagounos e víronse como realmente eran.
Ás doce da noite Nico ergueuse da auga e saíu de debaixo da fervenza. Era un dragón de case dous metros e medio. Camiñaba en dirección á beira do río e víase reflectido na auga. Era un dragón e batíu as ás para secalas. As súas gadoupas eran temíbeis e o seu aspecto fero. O corazón de Nico só podía repetir "sabíao... sabíao".
Helena era un corvo negro como a noite, que saíu voando de debaixo da auga. Pousou nunha póla perto de Nico e víronse, e recoñecéronse. Esas eran as súas formas reais, ou alomenos iso comezaban a lembrar.
Samuel era el mesmo, pero non o era. Sabía que algo cambiara no seu interior. Tiña menos dúbidas e, ao mesmo tempo, máis. Non tiña xa medo, pero estaba aterrado.

O Mestre achegouse á beira do río e felicitounos. Agora xa estaban listos. O seguinte paso era perigoso: os ovos dos que naceran debían ser recuperados. No seu interior conservaban a "impronta". Por medio da alquimia poderían crear un filtro con esa "impronta" e recuperar moitas das lembranzas perdidas, e coñecer mellor as súas capacidades e poderes.
A Nico regaloulle un cinto moi simple, de coiro e aceiro. A Samuel un xogo de broquel e gladius, moi lixeiros e manexables. A Helena regaloulle unha katana de perfecta factura. Sen máis, despedíunos.

Os tres retomaron o camiño de volta, que era longo e pesado. Pronto o cansazo do día puido con eles, e ían andando coma zombis, cos ollos pechados e dando pasos case por inercia. Comezaron a escoitar os seus corazóns latexando: pum-pum, pum-pum, pum-pum.

Era un sonido envolvente, case como unha nana: pum-pum, pum-pum.
Pum-pum
pum-pum
pum-pum

tick-tack
tick-tack
tick-tack

Comezaron a abri-los ollos. Os latexos foran substituídos por un sonido parecido ao accionamento dun interruptor... tick-tack... tick-tack.
Estaban dentro do coche que alugaran para chegar a Axeitos. O coche estaba detido nunha área de servizo, coa dobre intermitancia posta... tick-tack. De conductor estaba Samuel, Helena de copliloto e Nico detrás. Todos levaban a roupa que levaban o día que desapareceran. Toda a roupa de liño e as sandalias eran agora trekkers, vaqueiros e anoraks.
Preguntaron na área de servizo: era venres de madrugada... só estiveran unha poucas horas fóra. Retomaron camiño de Compostela co medo no corpo. Foi un soño? Foi real? Qué fai Nico aquí se el non veu con nós? E estas espadas, este ecudo e este cinto qué fan no maleteiro?

Entregaron o coche e, sen falar moito, voltaron ao piso de Cinco Calles.
A durmir e, ogallá, non soñar.

Purificación

Nicolás e Helena entraron seguros de si mesmos polo camiño. Polo que lles contara o falcón antes de partir, unha moza de pelo vermello (Kat?) entrara por ese mesmo camiño, pero facíase chamar a Raíña dos Gatos.

O camiño era escarpado, arrodeado de maleza, xestas e silvas. Altas árbores cheas de enredadeiras impedían a entrada da luz do sol, facendo que unha bretemosa escuridade o asulagase todo. Avanzaban paseniño, pero esperanzados. Nico detívose un intre, xa para descansar un chisco, xa para saca-lo tema de Samuel: tiñan que voltar a por el. Comezaron a falar sobre a posibilidade de ir a por el e tentar convencelo, pero quedou desestimada a idea: Samuel era adulto e fixera a súa elección; se non quería ir canda eles era o seu problema.


De súpeto Helena tivo un deses "pálpitos": alguén viña detrás deles. Díxollo a Nico, que sacou a espada e comezou a andar cara un lado do camiño. Helena iría de fronte, e así o tomarían por dous lados.
A rapaza avanzou e "sentíu" unha presenza un pouco máis adiante, tras dun tronco seco tumbado: quen os viñera seguindo estaba alí. Avanzou para ter ángulo e a quen víu alí sentado foi a Samuel. Samuel fora quen os viñera seguindo. "Outra vez seguíndome?" dixo Helena. Pero un berro os puxo en alerta.
Nico fora en dirección á presenza que Helena presentira, pero non polo camiño, senon pola maleza. A cada paso que daba sentíase raro, até que se decatou de que non sabía por onde viñera. Comezou a escoitar ruidos ao redor, como de algo que se arrastrara polo chan cuberto de follas secas. De súpeto comezaron a xurdir mans e brazos putrefactos do chan que comezaron a agarralo das pernas e a gabear por el.

Do chan comezaron a saír corpos putrefactos de xentes ás que un aterrorizado Nico podía poñer nome: eran amigos e clientes que durante o seu tempo como "pasante" de drogas nalgún momento lle compraran material. Eran xente que, por causa directa ou indirecta, Nico envelenara coas substancias que lles vendía. Era xente que, por causa directa ou indirecta, Nico podía ter matado. O seu berro fixo acudir a Helena, que ao chegar víu como os brazos de carne podre desaparecían baixo a terra de novo mentres un Nico morto co medo repartía golpes a destra e sinistra. Helena conseguíu calmalo, mentres Samuel os miraba na distancia sen participar.
Helena conseguíu tirar por Nico para que andivera, e o levou de novo cara o camiño. Pouco a pouco colleron un ritmo lento de paso, coa pobre rapaza sostendo a un derrotado Nico que non podía parar de chorar.

Samuel quedou atrás mirando para eles. Non se fiaba nin de Nico (mentirán, por dicir que estaba envelenado e, polo visto, non estalo en absoluto) nin de Helena (que dixera que ía ao Arrabal e logo case a pilla indo a casa de Gastón o Gato, de quen tampouco se fiaba). Só e mantendo a distancia cos outros dous, comezou a fixarse nas lindes do camiño, por se era caso. Foi daquela cando as herbas e prantas, pólas e follas comezaron a formar imaxes estranas na mente de Samuel. Víu dúas figuras falando. Non as recoñeceu ao principio. Falaban de alguén. De que estaban mellor sen el, que era toda unha comodidade ter tanto espazo e tempo libre. Que era unha carga e que fixeran ben en mandalo fóra a "estudar " e "ver mundo", porque así puideron disfrutar moito máis antes da xubilación. Samuel víu que os que falaban eran os seus pais. Estaban nunha casa, parecía a casa de Madrid... e parecía moi real. Os seus pais non tiñan especial aprecio por el. Agora comezaba a casar fíos... o mandaran a estudar fóra moi novo, e logo a traballar a medio mundo. Nunca fixeran presión para que quedara na casa con eles, sempre foi un "non, non; vai e aprende moito, meu fillo". Era incrible. Non tiña irmáns: cecáis daquela podería entender que houbera un "preferido", pero é que os seus pais o que preferían era estar sin el, sin o seu único fillo. Samuel pensou daquela no que fora o seu mestre, o seu mentor na rede de redes; aquel que lle ensinara case todo o que sabía: THUN3R. Pero cando THUND3R lle pedira, días atrás, que lle contestara a unha pregunta ("estás preparado para subir de nivel e coñecer secretos maiores dos que imaxinas?") Samuel o tomara como un insulto persoal e unha falta de confianza e cortara toda comunicación con el. Agora non tiña nin aos seus pais nin ao seu mestre. Estaba só. E foi entón cando un enorme sentimento de illamento o invadíu, e outro de piedade cos dous pobres rapaces que tiña diante caeu sobor del como unha lousa de pedra.

Helena, pouco a pouco, foi deixando que Nico caminara só. Quería botar unha carreiriña de can cara adiante no camiño para poder ver até onde chegaba. Deixou a Nico e avanzou con paso presto, preguntándose se nalgún momento darían con Kat. Varias decenas de metros despois víu, a un lado do camiño, unha pequena masa de auga estancada. Era demasiado pequena para ser unha lagoa e demasiado grande para ser un charco. Así que lle puxo a etiqueta de "estanque". Na súa calma superficie víu media casca de noz flotando como un barquiño, deixando un fino ronsel en dirección a un dos bordes do estanque. Entón entrou nunha estrana ensoñación, na que a pequena casca era unha dorna no medio dun mar calmo, á noite. Nela ían un home de abrigo longo cos dentes de pedra e un vello ao que non recoñeceu. O home do abrigo longo tiraba ao outro ao mar, e logo tamén guindaba unha mochila que contiña algo así coma un enorme ovo de cor amarelo cuberto dun material verde e viscoso parecido a mocos. A mochila foi á deriva, até que un pesqueiro a recolleu por casualidade nas súas redes. Un home vestido de abrigo mariñeiro e gorro de lá (o pai de Helena) abría a mochila e quedaba abraiado polo contido.
Nico púxolle a man no ombreiro a Helena. "Que? Viches algo?". Helena acordou de novo: "nada, o camiño segue e segue". Avanzou cara o estanque e recolleu a casca, gardándoa nun peto.

Horas despois conseguiron saír do bosque, pero o novo panorama non era mellor. Ante eles tan só vían o camiño que continuaba coma se fose unha cicatriz atravesando unha enorme planicie de cinza negra e gris. Nada máis alto que unha herba escura nacía dese chan, e eles víanse obrigados por algo a continuar.
Case dez días despois da elección de Camiños, sen alimentos, derrotados, coa roupa esnaquizada, sen folgos para dar un paso máis, caeron diante dunha estrana estructura: unha casa de madeira pintada de branco, con tellado a dúas augas de cor vermello... unha casa que estaba como a dous metros flotando no aire. Unhas destartaladas escaleiras de madeira conducían dende o chan á porta de entrada. Os tres non a viron até que a tiñan case enriba. A porta abríuse, e unha fermosa moza vestida só cun peplos branco saíu ao exterior cun radiante sorriso. Cando Nico e Helena a viron recoñeceron de inmediato a... Isis! A moza que rescataran da rúa, a que tivera un trozo do Espello Éidolon no ventre (por iso o alcume de Canope)... a mesma que desaparecera do hospital días atrás!
Sen folgos para falar, protestar ou mesmo sorrir, un a un foron recollidos pola pequena Isis, que só con tocalos era quen de facer que recuperaran algo de alento e entraran na casa. A entrada daba directamente a un pequeno salón no que había unha mesa ampla chea de comida e bebida, unha lareira e un par de mobles.
Isis ofrecéulles comida variada e estes comeron como caimáns. Namentres foi a outra estancia, onde dixo estar preparando un baño. Comeron até quedar fartos e logo Isis convidounos a tomar un baño. Nico e Helena foron de cabeza, espíronse a toda velaocidade e metéronse cada un nunha das enormes bañeiras de porcelá que Isis enchera de auga quente e esencias aromáticas. Samuel non quixo bañarse. Tampouco se fiaba daquela muller.

Nico e Helena viron como todas as impurezas, o cansazo, os males, os pecados e as penas esvaecíanse e tan só quedaba a inocencia. Con esa inocencia saíron do baño, espidos pero despreocupados coma se nenos fosen. Depois de se secar puxeron unhas cómodas túnicas de liño para tomar un té xunto con Isis e Samuel.

Isis díxolles que chegaran moi lonxe xa, pero que esta non era máis que unha das Grandes Decisións que estaban por vir. Dende aquela, a Maxia viviría con eles.
Isis díxolles que coñecía o pasado, e que podería contestar a calquera pregunta sobre el da que coñecera a resposta.
Helena e Nico comezaron a bombardeala con preguntas, e ao final foron quen de xuntar certa información que lles foi moi difícil asumir.
Hai centos de anos aparecera un ser cheo da areté, a nobleza como para traer a paz a todos os Mundos Posibles. Ese ser, coñecido máis tarde co nome de Derkesthai, e logo co alcume de O Inimigo, vendo o inmenso poder co que contaba, decidíu reunir a un grupo de fieis seguidores e renegar do seu destino. Asulagou o Mundo Oculto coas cinzas do odio e a guerra, e todo aquel lugar quedou á súa mercede. Poucos eran quen de se enfrontar a el, e os poucos lugares que resistían o facían polo seu capricho ou a súa carencia de interese neles.

Anos atrás, o Derkesthai decidira ter descendencia, co gallo de facerse cuns achegados fieis e de mans dereitas apropiadas para unha posible sucesión. Producíu, non se sabe cómo, unha serie de ovos dos que nacerían eses sucesores. Pero Isis, xunto con outros catro conspiradores, roubaran varios deses ovos e os repartiran para que o Inimigo non os atopara. Eses catro conspiradores resultaron ser Asunción, Ismael, Anastasia e o ser do abrigo longo e dentes de pedra, ao que coñecían co nome de Gargoyle. Fuxiran cos ovos ao Outro Lado pero, por algunha razón, o cenáculo dos conspiradores rompera e mesmo un deles (Gargoyle) traizoara ao resto. Por iso Isis estaba sendo atacada na discoteca cando fora rescatada por Helena, Kat e, sobre todo, por Nico. E por iso acabaran todos eles en Cinco Calles, porque era o seu fado voltar dalgún xeito a este Mundo a encarar o seu destino.

Podía ser? A visión de Helena do barco... as alucinacións de Nico ao verse como un dragón, as estranas habilidades que amosaran ao enfrontarse aos homes de serrín de Fonseca... eran, en realidade, fillos do Derkesthai?!?

Cando xa non tiñan máis preguntas e o cansazo podía con eles, Isis convidóunos a que foran cada un para a súa cama. Deitounos e desexóulles descanso e bos soños.
Cada un soñou o mesmo, un soño moi raro.
Nico era un dragón humanoide, ou un humano draconil. Coas súas potentes pero finas gadoupas collía a taza de té que Isis lle tendía. Esta preguntáballe: "Agora que sabes a verdade... continuarás ou preferirías dar volta?". Nico respostou sen medo: "Continúo".
Helena era un paxaro de cor negra, que se pousaba na cadeira ante a mesiña de Isis. Cun chiscar de ollos recuperou a súa forma, e colleu a taza de té que Isis lle daba. Esta dixo: "Agora que sabes a verdade... continuarás ou preferirías dar volta?". Helena respostou sen dubidar: "Continúo".
Samuel era invisible, pero non o era... partes do seu corpo se volvían transparentes e podía ver ao seu través. Isis tendéulle una taza de té e preuntoulle: "Agora que sabes a verdade... continuarás ou preferirías dar volta?". Samuel dubidou... "A verdade é que agora que estamos sós aquí teño unhas preguntas que che facer". Isis quedou estranada: "Antes, cando era o momento das preguntas, non as fixeches... agora esa oportunidade está perdida... continuarás ou darás volta?".
"Primeiro quero que me contestes unhas preguntas", dixo Samuel. "Agora xa non é tempo de preguntas para ti, só de respostas: continuarás ou preferirías dar volta?"...
"Primeiro quero que me contestes unhas preguntas", insistíu Samuel. "Agora xa non é tempo de preguntas para ti, só de respostas: continuarás ou preferirías dar volta?"...
"Primeiro quero que me contestes unhas preguntas", dixo Samuel. "Agora xa non é tempo de preguntas para ti, só de respostas: continuarás ou preferirías dar volta?"...
"Primeiro quero que me contestes unhas preguntas", insistíu Samuel. "Agora xa non é tempo de preguntas para ti, só de respostas: continuarás ou preferirías dar volta?"...
Cando Helena e Nico acordaron Samuel aínda durmía, e non espertou cando chamaron por el. Isis díxolles que aínda non decidira o seu camiño, pero que eles tiñan que almorzar axiña, xa que o Ancián viría a por eles para levalos xunto ao Mestre que os conduciría pola súa agogé, o seu crecemento interior para entender o que eran, para coñecerse.
Cando o Ancián chegou viron que era un home encarapuchado con pinta de ser moi vello (pero non lle viron a cara, só unha mesta barba branca saíndo de debaixo da carapucha), cuberto cun pesado hábito, que se suxeitaba á vida por medio dun báculo e que tiña un pesado libro baixo o brazo (o Libro dos Nomes, onde tamén estarían os verdadeiros nomes dos fillos do Derkesthai).
Almorzaron e despedíronse de Isis e do durminte Samuel. Isis déralles uns cómodos traxes de liño branco (camisa, pantalón e roupa interior) e unhas sandalias. Amais diso unha mochila tan só con comida, así como un pao de camiñante.

Isis despedíunos dende a porta até que se volveron tan só puntiños ao lonxe naquela vasta planicie cincenta. Nico e Helena seguían ao vello cara algures, cegamente, deixándose levar só pola Fe que tiñan depositada en si mesmos e en que todo sairía ben.

A Encrucillada

Nico espertou nunha habitación descoñecida. Estaba tumbado nunha cama de armazón de madeira, sobre un colchón de lá moi cómodo. Estaba case espido e empapado en suor. A habitación era de pedra... á dereita estaba a porta, de madeira simple; á esquerda había unha pequena lareira acesa; sobor del, na parede onde o cabeceiro da cama repousaba, unha cruz potenzada de madeira negra era o único adorno. Na parede que tiña fronte os pés abríase ao oscuro día unha fiestra de madeira. O día era como os que levaban vivindo neste mundo estrano: escuro, frío... arrepiante.
De súpeto un corvo negro se pousou no peitoril. "Humm, bonitos ollos" lambeouse mirando para Nico. Tentou moverse, pero unha dor xeralizada como de maniotas por todo o corpo dificultáballe o movemento. O rapaz podía escoitar ao animal, aínda que este non pronunciaba palabra algunha. "Eh, que aínda non estou morto", queixouse, "Quen es ti e que buscas" dixo estirándose para coller unha das súas botas. "Veño de parte do meu Señor, quizáis poidades chegar a un acordo, pois o meu Señor quérevos axudar". Nico non sabía a qué "Señor" se refería. A porta abriuse de golpe e o paxaro saíu voando a todo meter. Quen entraba era unha despistada muller-gato vestida como de servinte, que traía algo de comer para o rapaz. Nico pideu que viñera o Licenciado que, ao pouco, apareceu pola porta. Nico contoulle o do corvo, e o Licenciado alterouse. Había seres vendidos ao Inimigo, ao Derkesthai, que de seguro os buscarían por ser novos na cidade; buscando que se posicionaran.
O Licenciado botoulle un ollo, e víu que Nico estaba recuperado: xa podía voltar á taberna cos amigos. Deulle unha mochila con provisións e dous frascos cheos dun líquido ambarino, que lle dixo eran un calmante para o ardor de estómago. Puxo a roupa e saíu ao patio.
Alí víu a Gastón, co que falou da proposta que lles fixera a Helena e Samuel de ir á illa a buscar madeira. Nico comprometeuse a convencer aos seus dous amigos a cambio de información e algo máis. Os dous chegaron a un acordo. Gastón pideulle a un dos seus máis novos axudantes, un espadachín chamado Gabriel, que escoltara a Nico á taberna "Quita-penas".
De camiño foron falando, comentando Gabriel que Gastón era un gran xefe, que era quen devolvera o orgullo aos Gatos da cidade, e que agora mesmo o Rei García tiña que escoitalos. Falaron sobre a recollida de madeira, unha actividade arriscada pero necesaria para o comercio, sobre todo para os acibecheiros. Antes de chegar á taberna, mercou flores para Nieve, coa que se desculpou tan pronto entrou pola porta ante a mirada atónita de Helena e Samuel, que estaban xantando cos dous estibadores do porto que, ao ver entrar a Nico, fuxiron da mesa.
Nico explicoulles aos seus amigos, deixando a Gabriel tomando algo na barra e falando con Nieve, que Gastón o envelenara, e que os dous frascos que lle deran eran o antídoto temporal para el, Cando se lle acabara o líquido, morrería. Samuel e Helena non se fiaban, posto que o vían moi tranquilo, pero Nico insistía.
Mentres falaban dous homes, vestidos con túnicas de fraile moi escuras e báculos na man entraron en silencio e colocaron un pequeno cartel na parede dos anuncios da tabern. Nico achegouse e leu que a tenda do señor Cetro acababa de abrir no Arrabal da Pedra, e que era experto en obxectos raros, artefactos e espellos.
Samuel e Helena, xa sen Nico diante, comezaron a falar. Helena quería ir a falar con Gastón e pedirlle explicacións sobre o falso veleno de Nico, e máis sobre o da viaxe á illa. Samuel negouse, non quería ir. Ao final Helena ergueuse e pideulle a Nieve a espada que deixara alí gardada, e algo ara se cubrir. Nieve deulle unha capa.
Nico tiña que ir ao apotecario e Helena decideu ir ao Arrabal da Pedra (aínda que Nieve lle dixo que era moi perigoso). Samuel dixo que quedaba na taberna.

Nico e Helena separáronse ante a tenda dos Apotecarios, e Helena desexoulle sorte, seguindo o seu camiño. Nico entrou e alí estaban os irmáns Brezal. Para pasar a proba pidéronlle a Nico unha apócema contra a petrificación. Nico quedou en branco e bastante sorprendido. Déronlle de tempo unha hora.

Helena case chegara á praza do Mercado vía a Rúa do Pregón cando sentíu uns pasos tras dela... a centos de metros. Tiña o presentimento de que alguén a seguía, e mesmo era quen de ve-los seus pasos. Unha percepción moi forte, case real. O seu perseguidor tivo tamén a sensación de que era observado. Helena non foi en dirección ao Arrabal, e continuou andando en dirección á casa de Gastón, só para emboscar ao seu perseguidor. Cubríuse detrás dunha esquina e, cando sentíu a presencia moi preto, saíulle os paso: era Samuel. Discutiron un intre, e Helena seguíu o seu camiño cara a tenda do Señor Cetro, no Arrabal.
Baixaron pola rúa das Casas dos Reis, cheas de escudos nobiliarios e de servintes engalanados. Tamén viron un par de soldados vestidos de vermello e branco, armados con espadas, escudos e lanzas. Ao pasar miraron cara os mozos con sospeita, pero estes pasaron disimuladamente e os gardas non os seguiron. Chegaron á beira dos muros (onde calculaban era a Porta do Camiño no Outro Lado... o seu lado) e viron unha inmensa muralla que ascendía cara o que supuñan era As Rodas, e continuaba cara a dereita en dirección Virxe da Cerca. A porta estaba vixiada por varias gardas, e a xente que a cruzaba era de aspecto moi diverso. Os dous mozos cruzaron sen máis para non chamar a atención dos gardas, e entraron no Arrabal da Pedra.

Nico tiña diante non menos de 100 variedades diferentes de elementos alquímicos, e non tiña nin idea de qué facer con eles. "Apócema contra a petrificación... estes deben de estar de carallada". Pero ao pouco comezou a fiar ideas. "... Para evitar a petrificación hai que se mover, é dicir, algo que teña estimulantes... e se collo un chisco disto e outro daquilo...".

O Arrabal non tiña nada que ver co resto de Compostela. Contruído extramuros, non tiña defensas, nin gardas a primeira vista. Estaba escuro e o chan, húmido, facía que todo parecera moi suxo. Xentes de ollar perigoso camiñaban entre as casas e as tabernas. Uns vellos indicáronlle a Samuel e Helena o camiño a seguir cara a tenda do Señor Cetro. Era unha torre baixa, redonda, con varios banos e unha rexa porta de madeira. Entraron e viron un montón de obxectos de todo tipo e condición: armas, caixas, libros, roupas, lenzos. Preguntaron ao pequeneiro home vestido de hábito que atendía o local se podían falar de "espellos para ir ao outro lado". O home non se alterou, pero lles aclarou que iso era ilegal por orde do excelso rei García. Se podían pasar máis tarde cecáis puideran facer negocio. Pero seguiron insistindo. Helena non entendía o da espera, e seguíu presionando ao pobre home que, sen paciencia, chamou a outro home de hábito, unha enorme masa de músculo que facía as veces de "vixiante xurado". Pedíulles un par de veces que saísen. Helena saíu pero Samuel encarouse. Non miraba para el con ameaza na súa cara, só miraba sen transmitir nada. Pero o home non estaba para lerios e á terceira perdeu a compostura e agarrou a Samuel e o lanzou polo aire cara a rúa. O impacto fixo que ferise as mans. Aínda así se ergueu e voltou a colocarse baixo a porta con esa mirada clavada no vixiante. Este sorríu e pechou a porta cun rápido movemento. Samuel apartouse a tempo, ou tería tragado media porta co impacto. Ao final decidiron voltar á taberna en vista do éxito obtido.
De camiño, xa dentro da cidade mentres paseaban polas Casas dos Reis, dous soldados detivéronos e pedíronlle algún tipo de acreditación. Como non tiñan os documentos que, ao parecer, eran propios de levar por todo compostelán, foron conducidos cara a sá de xustiza.

Nico acabara a proba antes de tempo, e cun éxito rotundo. Os dous irmásn Brezal estaban moi contentos co resultado, e auguraban para Nico unha feliz vida na semiesclavitude do seu negocio. Nico forzou o sorriso e saíu ao exterior. No medio da praza había dous soldados vestidos de negro con cruces vermellas no peito: xentes de Fonseca. Ao velo foron cara el, pero este volveu a entrar na tenda dos apotecarios. "Que foi rapaz?" preguntáronlle. "Penso que hai aí fóra xente a me seguir" respostou. "Nah, tranquilo.", e tiraron dunha longa cadea de ferro que se introducía na parede, preto do teito; "temos alarma integrada" sorriron. De alí a pouco chegaron catro soldados deses que iban de vermello e branco, preguntando cal era o problema. Mentres falaban, o que era o capitán pideulle a Nico as credenciais e este, para disimular, dixo que as tiña na taberna. Custodiárono até alí, pero ao ver que alí tampouco estaban o capitán perdeu a paciencia amenazándoo a el, e mesmo a Nieve.

Diante do grande templo entre a brétema (que eles crían que era a catedral) reuníronse de novo Samuel, Helena e Nico, baixo a custodia de varios dos gardas de García.
Foron xulgados por tres vellos nun xulgado tétrico e enorme e, sen capcidade para se defender polo dictatorial do asunto, foron exilidaods durante sete días da cidade como escarmento. Logo poderían pedir a documentación que precisasen e ser considerados cidadáns.
De malos modos foron expulsados da sala e conducidos, a petición propia, cara a taberna "Quita-penas". Alí Helena lle deixou unha mensaxe sobre o ocorrido a Gastón. A escondidas Nieve pasoulle a Samuel un coitelo de monte, xa que era o único desarmado.
Unha vez na porta onda a mámoa, os gardas lles entregaron unha mochila con alimentos e unha pequenas barras transparentes que ao tocalas brillaban... poderían servir como lanternas. A Helena e a Nico lles devolveron as espadas e os puxeron a andar en dirección este.
Xurando e maldicindo, os tres (sobre todo Nico) camiñaron sen parar até que deron cunha colina apropiada para descansar. A colina tiña catro árbores moi vellas, e entre elas deixaron caer as cousas e se tumbaron. Agás Nico, que colleu a súa espada e comezou a golpear unha das árbores maldicindo e toleando.
Para sorpresa (ou non) de todos, a árbore comezou a se queixar, e a pedirlle a Nico que parara. Comezou entón un debate sobre a idoneidade de golpear á xente se estás enfadado. Ao final, e vendo que eran viaxeiros de moi lonxe, as catro árbores dixéronlles que tiñan que seguir, sen descansar, até chegar á fin do camiño. Os tres estaban cansos, pero fiaron na palabras das árbores e continuaron.
Moito tempo despois (horas ou días, non saberían dicir), chegaron a unha encrucillada. Unha vella árbore, un carballo case seco, dividía o camiño en dous. O camiño do lado esquerdo era terrible: cheo de silvas, con árbores derribados no medio e medio e ollos brillantes observándoos na escuridade. Daba medo só de miralo. O camiño da dereita era adoquinado, facendo unhas lixeiras "dúas augas" como as vías romanas. As pedras estaban perfectamente ensambladas. Era todo luz, con árbores dando sombra ao camiñante. Había un carro de madeira cun cabalo preparado, pero sen conductor.
Se súpeto, no medio da árbore que separaba os dous camiños, apareceu cun lóstrego un falcón. Era lixeiramente máis grande do normal, e tiña un bonito debuxo na plumaxe. Mirou para eles e lles dixo "Benvidos á fin. Estades na Encrucillada, e ante a vosa primeira Gran Decisión".
"Á vosa esquerda tedes o Camiño das Verdades que Firen... se seguides este camiño descubriredes quen sodes e qué facedes aquí. Descubriredes a Maxia. Non será doado, pero será a verdade".
"Á vosa dereita tedes o Camiño das Mentiras Piadosas... se seguides este camiño voltaredes ao voso fogar, en paz, podendo dar lóxica explicación a canto vos arrodee".

Logo, o falcón desapareceu con outro lóstrego. Nico e Helena se miraron: o tiñan claro. A dúbida era Samuel. Este decidíu quedar alí pensando. Tiña que meditar esa gran decisión.

Helena e Nico despedíronse del, e se meteron de cheo no Camiño das Verdades que Firen.

Obediencia

Señor e vasalo estaban sentados no soto da torre. Era unha sala circular, con muro de pedra. Unha grosa porta de medio punto estaba pechada ás costas do Vasalo. Banos case á altura do teito deixaban entrar certa claridade dende a rúa. A friaxe subterránea facía tremer ao Vasalo, pero o Señor parecía a gusto. O chan de terra, húmido e musgoso, facía daquel lugar un sitio incómodo para calquera. O Vasalo vestía de negro, cunha máscara lisa de prata e acibeche no rostro. O Señor levaba unha pesada e raída túnica que algún día fora negra como única vestidura. Do seu pescozo colgaba un talismán parecido a un cazasoños. A súa cabeza estaba descuberta; o seu longo e liso pelo negro xurdía cara atrás dende unhas marcadas entradas na súa testa. Baixo esta, a súa face era inexpresiva, como a dunha estatua. A súa pel era dun ton entre branco e azul eléctrico. O seu rostro, liso e duro, coas faccións moi finas aínda así. Os seus ollos estaban agochados baixo a sombra escura das súas cellas, pero parecían ser de cor branca... se iso era posible. O peor era a carencia de expresión do rostro... qué pensamentos cruzaban esa mente?
O Vasalo non acougaba tranquilo na cadeira de carballo. A pesar da comodidade da súa factura, a excelente colocación dos coxíns na estructura e a perfecta adaptación a calquera que sentara nesa cadeira, o Vasalo non era capaz de estar cómodo naquel soto húmido na presenza do seu Señor. Levaban varios minutos envoltos nun incómodo silencio, e o balbordo da rúa entraba dende o lonxe polo banos.
"Así que xa están na cidade", dixo o Señor ocupando todo o soto coa súa profunda voz.
"En efecto, meu Señor", respostou cun lixeiro tatexo o Vasalo.
"Ben... agardemos que saiban escoller a quen poden recurrir", dixo o Señor colocando os cóbados na mesa de madeira escura que os separaba e xuntando os dedos nun xesto reflexivo.
"Se non saben..." respostou o Vasalo "... farei porque saiban".
O Señor sorríu lenemente e o Vasalo ergueuse, saudou con respecto e se encamiñou cara a porta para cumprir as tácitas ordes.

Sempre por obediencia.

Posicionamentos

Samuel e Helena ían diante, xunto co Licenciado e con Gastón, falando de todo un pouco (a Samuel parecéulle curiosa a arma, parecida a un enorme trabuco, do Licenciado). Nico ía detrás, moi pálido e con mala cara, acompañado polo home-gato negro e branco.

Cruzadon de novo a rúas dos Pregóns, así como o mercado circular, máis cheo de xente que antes. A casa de Gastón era algo máis arriba deste mercado, nunha praza chamada "do Mirmidón". Xusto diante dun pequeno templo de enormes pedras rectangulares había un rexo portal de madeira de carballo, con moitos remaches de ferro. Ao petar nela alguén dende dentro abríu un mirador, botou un ollo e abríu os peches do portal.
Os rapaces quedaron abraiados: o portal daba a un túnel que conducía a un pequeno patio interior arrodeado de diferentes dependencias: casas, almacéns, obradoiros. Gatos de todas clases traballaban polo lugar: algún ferreiro, varias criadas, algún mozo limpando e outros entrenando en armas no patio. Nico foi co Licenciado e co gato negro e branco (que ao parecer se chamaba Golias), posto que tiña moi mala cara, a unha das casas para ver se podían curarlle o ardor de estómago.
Helena e Samuel foron conducidos a unha casucha de pranta baixa, de pedra dura e tellado resistente. Alí sentara a unha mesa e Gastón lles sirveu un suave licor feito de avelás, castañas, noces e nonseicantas cousas máis, que lles quentou o corpo e fixo que se sentiran moi ben. Tamén puxo queixo, marmelo e unha pequena selección de froitos secos.

Comezaron unha conversa na que se citaron moitas cousas das ocorridas no pasado, entre elas o encontro co home dos dentes de pedra, coñecido por Gargoyle. Gastón comentoulles que se adicaba ao moi honroso negocio do estraperlo, e que uns meses atrás rescatara do mar a un mozo, un tal Javier Alvarado. Quedara moi tocado do naufraxio, e morrera pouco despois, deixando moitas incógnitas tras del. Unha desas incógnitas era un estrano artefacto. Rectangular, case cadrado, se abría coma un libro pero non tiña follas dentro, se non luces e imaxes. Nin sequera o Licenciado conseguira controlar tal artefacto.
O que Gastón puña ante Samuel e Helena era un ordenador portátil. Samuel, experto en informática, desvelou varios dos seus secretos: o tal Alvarado era o mozo que vivira no piso de Cinco Calles xusto antes que eles, e que o Sr. Bombín lles contara que desaparecera do día á noite. Os arquivos comezaban como unha especie de tese sobre Compostela, pero remataban nunha espiral descendente de datos que caían sobre outros planos, artefactos máxicos, persoas estranas e espellos.
Comentaron que a cidade estaba medio maldita por un ser ao que chamaban "O Inimigo". Moitos anos atrás xurdira un individuo ao que chamaban Derkesthai (aquí Samuel e Helena ergueron as orellas pensando en Nico), que era medio home, medio dragón. Seica tiña poderes especiais, e incluso os cedía a certos seguidores que tiña. Era quen de grandes fazañas, e moitos agardaban que librara ao mundo da inxustiza. En troques tentou esclavizalo. Foi daquela cando o Mar Escuro asulagou parte da cidade, cando apareceu o pantano do sur, cando criaturas estranas chegaban na noite.
Falaron tamén de que algúns eran capaces de ir "ao Outro Lado", é dicir, á Compostela que eles coñecían. Ás veces usando rezos, espellos, ou simplemente buscando esquinas especiais da cidade onde houbera símbolos especiais, como as cruces potenzadas...

Gastón pideulles axuda, un quid pro quo: el lles axudaría a voltar ao outro lado, pero primeiro eles botaríanlle unha man cun negocio. Seica había unha illa ao oeste onde conseguir unha madeira especial. Precisaba xente para esa misión, pois andaba falto de efectivos. A illa gardaba certos perigos, por suposto, pero nada para xente tan resolta como eles.
Helena dubidou un intre, pero Samuel negouse en redondo. Gastón tomou a mal esa contestación, a pideu certa implicación pola súa parte... confiáralles moita información e pedía sinxelamente unha axuda. Pero a negativa seguía en pé.
Consternado, Gastón convidounos a marchar da súa casa.

Unha vez fóra, Samuel e Helena discutiron polo xeito en que Gastón parecía propoñer un "comigo ou contra min". Ao pouco o Licenciado saíu ao exterior para falar con eles. Parecía vello e canso, apoiado nun bastón e cos pes vendados. Pedíulles que entenderan a Gastón. Era moi orgulloso, si; pero tamén un gato honorable e honroso. Só lles pedía ir a esa misión de recoller madeira (unha misión iniciática, seica; a típica onde se levan aos soldados recén contratados ao aos mozos que chegan a adultos) con el para saber até onde podía fiarse deles. Pero os rapaces era o que non entendían... por que? por que tiñan que probar a súa lealtade ante Gastón?
Samuel preguntoulle se había outros que souberan ir "ao Outro Lado". Había, de certo. Nas escolas de maxia onda o mercado, e tamén no barrio da Pedra, nas aforas. Pero non eran xentes de fiar, e esixían pagos moi elevados en comparación, e non en cartos precisamente.
Falaron de Nico, que quedaba durmindo febril na casa de Gastón. O Licenciado se ocuparía de coidalo o mellor posible, aínda que o seu destino era incerto.
Ao pouco, o Licenciado marchou, deixándolles algo de xantar para o camiño.

Despois de falar un chisco máis, os dous voltaron, desandando o andado, á taberna "Quita-penas" a reflexionar sobre o que farían despois.

Sai-Yo

Ao día seguinte (un día escuro, con enormes nubes negras cubrindo a imperceptible luz do sol) os tres mozos tiveron un almorzo lixeiro servido pola sen par Nieve, que parecía levar xa horas traballando.
Como non tiña roupa axeitada, Nico decidira mercar algo ao xeito: botas e un traxe típico deste lugar. Nieve se encargara de todo e llo trouxera envolto en papel de estraza. A roupa acaíalle á perfección, aínda que a Samuel e a Helena lles daba bastante a risa.
Durante o almorzo estiveron falando e debatindo qué facer á parte da cita con Gastón. Preguntáronlle a Nieve se lles podía axudar, pero estaba demasiado ocupada como para deixar a taberna. Un comentario un tanto fóra de tono de Nico sobre o xeitosa que era Nieve tivo como resposta un lene movemento da man da rapaza. Samuel decatouse, pero non dixo nada. De súpeto Nico botou as mans á tripa e saíu correndo para un "desaloxo de emerxencia" que tivo que levar a cabo en plena rúa, sen nada para se limpar agás a súa vella camiseta.
Ao final Samuel case convenceu a Nieve para que lles ensinara a cidade, a partires das seis da tarde. Se ela podía, así faría.
De alí a pouco, con Nico recuperado do apretón, chegou un fachendoso neno-gato que deixou un paquete de parte de Gastón para os seus "colegas": tres espadas ropeiras estupendas. Ben, non tan boas como a que parecía ter Gastón pero, cando Samuel (que algo sabía do tema por ser coleccionista amateur) a sopesou víu a extraordinaria factura e bo tento que daban. Nico e Samuel colleron as súas, pero Helena non quixo saber nada do tema, deixándoa a recaudo de Nieve.

Con case unha hora de tempo até a cita decidiron dar unha volta. Comezaron a encadear lugares. Saíndo pola porta tiñan de frente o estrano peirao de pedra... Helena tentou buscar un lugar de referencia e, un par de segundos despois decatouse de onde estaban: a taberna era case equivalente ao Bar Azul, mentres que a costa de pedra que facía de peirao introducíndose no escuro mar debía ser a Porta Faxeira! As distancias estaban cambiadas, pero botándolle imaxinación podías distinguir as rúas do Franco e do Vilar, e a subida por Bautizados cara o Toural, lugar polo que se meteron.
A praza do Toural estaba distinta: unha enorme fonte a ras de chan, coa estatua dun guerreiro armado con escudo e lanza no medio facía de abrevadeiro arrodeada de bestas, tenreiras e ovellas. Viron á man esquerda un cartel que puña "Apotecario" cunha estrana lámpada acesa ao seu carón.
Nico víu que se trataba do equivalente a unha botica ou algo así, e entrou a saco. Falando cun par de xemelgos que había detrás do mostrador (uns vellos calvos de gafas pequeneiras, que repartían a atención entre o estrano rapaz de as apócemas que parecían ultimar) conseguíu unha entrevista de traballo para iso das sete da tarde. Todo orgulloso saíu de novo á praza a contarllo aos seus amigos.
Os tres se puxeron de novo en marcha, seguindo a que se supuña era a Rúa Nova, chea de postos en plan tenderete onde se vendían todo tipo de artículos, dende medallóns até... espellos? Helena quedou cravada no sitio: un espello dun aspecto afín aos que foran atopando nesta aventura! Helena achegouse á muller propietaria do posto para compralo. Tivo que pedirlle cartos a Nico (que insistía en relear coa vendedora), pero fíxose con el. O espello era pequeno, de viaxe, e como marca de fabricante puña "Berenguela-Mayer, 1990".
Seguindo o camiño chegaron ao final da Rúa, onde cun poucos pasos máis chegas á Quintana, coa intención de chegar ao Banco de Compostela (que, polo que lles contara Nieve, estaba na praza que equivalería á da Acibechería). Cando se prantaron na entrada sur da suposta Quintana comezaron a tremer. Unha cancela de metal enferruxado ante eles, cunha estreita porta de metal que daba lugar a un espazo totalmente opaco por un denso banco de brétema escura. Debatiron sobre a posibilidade de tomar unha ruta alternativa, pero vendo que faltaba cada vez menos para a cita con Gastón (o reloxo dixital de Samuel funcionaba aínda) decidiron atravesar aquel lugar.
Era un campeiro de terra negra e húmida no medio dunha cidade de pedra. Ao camiñar en dirección norte (ao que sería a Quintana de Vivos) tiñan que pisar moi a modo: aquelo era un cemiterio , con lápidas marcadas por nomes de toda clase, algunhas con cruces, outras con estrelas de David, outras con marcas de gadoupas de gato ou de rato. Cruzáronse cunha sombra estrana, un ser encarapuchado, que lles deu moito respecto, pero que ao final tan só era unha muller-rato que os saudou e foi a visitar a un dos mortos.
Continuaron camiñando e deron coa saída do noroeste, subindo un talude de terra cara onde se supuña que estarían "Os Literarios"... como non agardaban menos, había unha baiuca onde ducias de escritores se afanaban en rematar obras de inmenso coñecemento, ledicia, amor, tristura, violencia, luxuria...
E despois, o Banco. Aló atoparon a un rato gordo coma el solo, que a Nico lle lembraba ao tipo que o atendera o día que arranxara os pagos do piso... aquel que lle propuxera "investir en Tempo". Tan pronto entrou e se identificou, o rato sacou uns documentos onde se confirmaba que realmente Nico metera cincocentas mil pesetas en Tempo. Sen saber moi ben que dicir, Samuel e Helena cambiaron os cartos (pesetas) que tiñan, por unhas ducias de maravedíes, a moeda do lugar. No banco enteráronse de que o taller do tal Mayer (o dos espellos) estaba na rúas dos Espadeiros, onde tamén estaba o taller do artesán Brilares
Logo movéronse en dirección a Cervantes, que resultou ser a Praza do Campo, cun enorme mercado de tenderetes cheos de alimentos, utensilios variados, roupa, racións de caldo a maravedí o tazón... quizáis non tan chic coma o da Rúa Nova, pero sí máis útil.
Pasárono de longo e se meteron polo Preguntoiro (era incrible como todas as rúas desta Compostela encaixaban coa outra) onde un pregoneiro berraba axudado por unha campá que ningunha liorta entre os Xelmírez e os Fonseca sería aceptada... O rei García estaría vixiante ante calquera alteración da Orde. Curiosos, os rapaces continuaron camiñando.
Cando chegaron ao Cruce, viron que todo encaixaba. A casa de Cinco Calles era moi afín a esta do Cruce das Cinco Rúas. A diferencia principal era que a pedra estaba ao aire en troques da caleada, e que a casa, de arriba abaixo, estaba clausurada. Grandes talóns bloqueaban as portas e fiestras, impedindo a entrada. O Cruce estaba deserto, e tan só chegaba o lene e lonxano barullo do mercado.
Foi entón cando da costa onde estaría Fonte Sequelo chegaron 4 homes. Vestían roupas negras cunha cruz vermella, parecida á de Santiago, no peito. O aspecto seral era coma os espadachíns do século XVII:botas altas, capa, sombreiro... es espadas.
Un deles achegouse a Samuel e lle dixo: "Sodes un langrán e un porco". Samuel dixo: "Vale" querendo deixar sen palabras ao belixerante individuo. Aínda sí o tipo tiña máis que dicir e continuou insultando, e de aí a pouco botou man á espada. Todo se desmadrou.
Samuel colleuno do pulso antes de que puidera saca-la espada, e retorceullo nunha doorosa luxación. O compañeiro deste sacou a esapda e ecarou a Samuel, que tivo que usar ao que tiña agarrado como escudo. Outro deles botóuse a Nico quen, nin corto nin perezoso sacou a espada e comezou a lanzar torpes estocadas que o seu contrincante desviaba cun sorriso cruel na faciana. Outro comezou a andar lentamente cada Helena, que estaba desarmada.

Foi entón cando ocorreu.

O que tiña agarrado Samuel tentou sacar un coitelo, e o rapaz tivo que empurralo cara diante para evitar ser apuñalado. Logo sacou a espada ropeira e encarou aos dous rivais que tiña diante.
Nico comezou a sentir un tremendo ardor de estómago e notou cómo a bilis ascendía cara a súa boca, queimándoo por dentro... en pouco tempo non podería defenderse do seu contrincante.
Helena comezou a berrar pedindo axuda, e os seus berros eran cada vez máis altos.

Nun só intre ocorreu o inimaxinable. Nico non aguantou máis e vomitou sobre o seu opoñente... unha carga de un líquido incandescente xurdeu da súa boca e incinerou ao espadachín que, sorprendido, non puido senon morrer calcinado alí mesmo. Helena, cercada e cunha espada case no peito, deu un tremendo berro, un deses berros que provocan unha súbita sinestesia onde as ondas sónicas viaxan polo ar. Esas ondas impactaron de cheo contra o seu asaltante, erguéndoo polos aires unsquince metros contra o primeiro piso do edificio de enfronte. Bateu contra a parede e caeu ao chan inerte. Samuel tiña que moverse axiña. Nin só chiscar de ollos, sen saber cómo, estaba detrás dos seus contrincantes, coa punta da espada na caluga do que parecía o xefe.
Os tres se miraron un intre sen saber qué ocorrera, cómo foran quen de facer tales fazañas.
Os que loitaran contra Nico e Helena estaban mortos, mentres que os outros dous foron espidos e interrogados no medio da rúa. Ao parecer estaban ás ordes de Fonseca, en concreto ás de un tal Don Álvaro, conselleiro do propio Fonseca.
Examinando tanto a vivos como a mortos viron que tiñan unha extraña válvula (parecida á dun depósito de gasolina dun coche) no medio do peito. Deixaron marchar ao supervivintes e examinaron os cadáveres. O calcinada non valía para nada, estaba reducido a cinzas. O outro estaba esnaquizado no chan, e quedaron arrepiados cando comprobaron que do seu interior só saía serrín... serraduras moi finas coma se dun boneco de trapo se tratara. Nico colleu unha das botas dos espadachíns e a encheu un pouco con ese serrín, co gallo de analizalo máis tarde e, para a sorpresa de todos, algo duro caeu na bota. Remexendo sacaron unha estrana pedra vermella, parecida a un rubí. Examinando o cadáver calcinado atoparon outra... Samuel as gardou. Nico colleou unha das espadas e tentou abrir a porta do que era, no Outro Lado, o sau piso de Cinco Calles. As táboas estaban moi ben apuntaladas, e non o conseguíu.

Nese intre chegaron correndo pola rúa do mercado tres homes gato: Gastón, o Licenciado e o gato branco e negro, coas armas listas e con pinta de ter loitado hai pouco. "Tendéronnos unha emboscada vindo para aquí... En fin, xa vemos que vós tamén tivéchedes problemas, pero que vos sabedes apañar" dixo Gastón mirando para os cadáveres. "Hai que liscar antes de que chegue a sentinela da cidade. Será mellor que vos levemos á miña casa. Alí poderemos falar tranquilos e, cecáis, poidádesme axudar cun asunto".

Helena, Nico e Samuel, acompañados polos tres homes gato, puxéronse en marcha cara a que, noutro mundo, era a Praza de Cervantes.

Reencontros III

Samuel ergueuse paseniño mirando para aquela mesa. Saíu do reservado con pasos rexos, ergueito, camiñando firme cara aqueles 3 homes-gato.
Faltáballe un paso para chegar xunto deles cando un coitelo curvo de lle pousou, sen ferilo, na gorxa. O gato banco e negro, aquel do parche no ollo esquerdo, nun movemento máis rápido que un chiscar de ollos, sacara un kukri e llo tiña colocado xusto entre a noz e o papo. Samuel non puido nin tragar saliba pensando na posibilidade de se cortar.
"Vaia", dixo o gato gris, "e ti de quen vés sendo?". Así comezou unha conversa (xa sen coitelo no pescozo)que durou varios minutos... tensos minutos nos que Helena e Nico non sabían qué facer.
Samuel explicoulle a aquel gato (que realmente resultou ser Gastón; e o alaranxado gato do lado era, de certo, o Licenciado) que soñara con el e que falaran largo e tendido nun soño. Gastón non sabía nada do tema. Ao referirse a que no soño Samuel manexaba ordenadores ("Ordenadores?", preguntaron) as orellas de Gastón e do Licenciado se puxeron de punta. Samuel explicoulles que el se adicaba a iso, a traballar con esas máquinas que tiñan letras para pulsar e pantallas.
Quizáis, despois de todo, tiñan un traballo para el. Gastón citouno para o día seguinte, a iso das 10 da mañán, no Cruce das Cinco Rúas. Cunha breve explicación por parte do gato, Samuel decatouse de que tiña que ser unha especie de reflexo de Cinco Calles.
Logo de beber o leite, Gastón e os seus dous acompañantes despedíronse, sorrindo, de Samuel.

Cando o rapaz voltou ao reservado deu boa conta de todo a Helena e Nico e, con máis ganas e ilusións que antes, remataron a cea que Nieve lles trouxera.

Reencontros II

Nico tentou dar brazadas, pero a forza do vento, a choiva e o pánico impedíanlle facelo. Estaba afogando.
Foi entón cando, dalgún xeito, comezou a moverse con grande impulso, chegando a sacar medio corpo fóra da auga da forza que facía. Nun intre, tan só as pernas estaban baixo a superficie, e o rapaz levitaba a trompicóns sobre o mar, gracias o aleteu de dúas ás membranosas nas súas costas. Nico estaba en tal estado de shock que case nin se decatou do que ocorría, e foi voando case por incercia en dirección á luz do faro, sobre aquel mar escuro.

Ao chegar perto víu que o faro non era tal: tan só unha columna de pedra duns 15 metros cunha lumieira enriba de todo. Estaba tirado boca abaixo nunha especie de pequeno peirao de pedra que se introducía ao mar costa abaixo. Enfronte, a unhas poucas decenas de metros había casas e luz, e á súa dereita, case ao lado, un pequeno edificio rectangular con luz no interior do que saía fume de estufa.

Nico botou man ás costas, pero xa non tiña esas ás que lle acababan de salva-la vida. Ergueuse e comezou a andar, coa camiseta e os boxers empapados, cara o pequeno galpón.
Petou e un home-gato (un HOME-GATO!) lle abríu a porta de madeira de corredeira. "Si?" dixo, pero logo mirou a Nico de arriba a abaixo e mirou cara o interior, "manda carallo, outro que vén mollado hoxe... debe se-lo día dos naufraxios... menos mal que somos estibadores!" e logo dixo mirando a Nico "que os teus fillos acollan tan boa profesión."

Metérono dentro e lle deron un lenzo para se secar, pero logo de poñer caras raras e facer comentarios sobre a imposibilidade de que os gatos fosen humanos, botaron a Nico a patadas. Encamiñouse logo cara a taberna "Quita-penas" da que lle falaran os homes-gato (HOMES-GATO!) do galpón.

Entrou, só vestido cunha camiseta e uns bóxers e cun lenzo ao redor do corpo e modo de toalla, na taberna "Quita-penas".
Por fóra era un local de pedra, de dúas plantas de altura. A planta inferior tiña un soportal baixo o cal se vislumbraban un par de fiestras e unha estreita porta de doble folla, a través da cal Nico escoitaba o ruido de conversas. O piso de arriba estaba a pouca distancia do chan... tiña o aspecto desas casas da Algalia de Abaixo ou da Rúa do Vilar nas que case con estirarte podes toca-lo primeiro piso. Ao entrar Nico sentíu o calor dunha lareira e sentíuse mellor, sensación que non durou demasiado: no interior había homes-gato e homes-rato mesturados entre "xente normal". Atónito, arrastrou os pés en dirección á barra, onde unha fermosa rapaza servía beberaxes aos parroquiáns.
Nico pideu axuda... primeiro licor, algo forte. Baixouno dun grolo. Logo comprensión... Estaba acostumando a "chorarlle" á xente para conseuir os seus fins, pero desta vez ía en serio. Estaba medio tolo, desesperado. Necesitaba comprender o que ocorría. De súpeto notou que nos seus bóxers había un peto interior, e que nel había unha cantidade indeterminada de moedas de diferentes tamaños e metais. A rapaza da barra colleu unhas cantas e comentóulle que no piso de arriba, nas habitacións, había dous mozos (un rapaz e unha rapaza) que tamén estaban medio despistados e que tamén vestían raro. Nico sumou un máis un e, cómo non, déulle tres.

Correndo subeu ao piso darriba e petou na porta do cuarto onde se supuñan que estaban os que el cría que serían algún dos seus amigos. Dende o interior da habitación contestaron Samuel e Helena: "quen é?". "Son Nico! Axudádeme por favor!".
Discutiron un chisco coa porta de por medio, xa que Samuel non quería nin velo. Poucas horas antes Nico o atacara e tivera que defenderse... e casi matalo.
Ao final Helena mediou e abríu a porta. Nico irrumpíu no interior e déulles apertas e apertas case chorando.
Nico, xa que tiña cartos, pedira unha cea para compartir cos seus amigos na habitación, pero decidiron, unha vez que fixeron "as paces" ir a tomala abaixo.

A taberna era rectangular, coa entrada e as fiestras nun dos lados longos. A barra estaba enfronte da porta. O chan era de pedra, en plan adoquíns de granito, cuberto por serrín e palla seca. Mesas de madeira de diversos tamaños arrodeadas por bancos, banquetas, tocóns e sillas de diferentes estilos ocupaban todo o espazo. Nun dos lados cortos había un excusado e as escaleiras que subían ao piso de arriba. No outro había uns cinco reservados ao máis puro estilo pub inglés, cunha mesa e bancos corridos para cada reservado, e unha cortina que aillaba o reservado do resto da taberna. Elexiron cear nun.
A camareira, que se presentou como Nieve, era unha rapaza miúda dun vintepoucos, de rasgos finos agás as mans, curtidas polo traballo diario na taberna; de pelo moreno e moi longo, recollido nunha cola de cabalo que lle chegaba á cadeira. Era ben feita, de ollos escuros e achispados; a típica que se fai a tonta e logo che mete unha contestación chea de retranca. Vestía unha saia longa e un corpiño xeitoso,
Tróuxolles a cea e algo de beber, e Nico tendeulle as moedas para que Nieve collera as que considerara opurtuno.
Na cea comprobaron que o reservado era realmente un reservado: foi corre-la cortina e non escoitar nada do que do exterior se falaba. Estaban illados e moi cómodos. Durante a cea falaron e se puxeron ao día do que ocorrera, preguntándose onde estaría Kat.
Helena foi ao baño, botando un ollo de paso aos parroquianos: había homes-rato, baixos e gordechos, falando cousas secretas, homes-gato bebendo en tazas de leite e estibadores do peirao descansando despois dunha longa xornada de traballo; había tamén un grupo vestido en plan medieval, con cotas de malla e espadas ao cinto. Tiñan un blasón no peito que era un escudo con sete estrelas. Miraban mal a outro grupo, vestidos en plan mosqueteiro, de negro, con estoques e blasóns parecidos a cruces de Santiago. Segundo contou logo Nieve eran por un lado seguidores de Xelmírez e por outro seguidores de Fonseca, que eran inimigos irreconciliables.
Ao voltar do baño, Helena víu entrar a tres individuos: tres homes-gato que fixeron que arqueara as cellas abraiada.
O que ía diante vestía roupas escuras de mosqueteiro, con botas altas reviradas e un sombreiro amplo que quitou de vagar ao entrar na taberna. Unha empuñadura de lazo dourada asomaba á altura da cintura pola longa capa escura. A súa cara, dura e rexa, era á dun gato de orellas pequenas, de cor gris e negro.
Os ollos verdes percorreron todo o interior, parándose tan só un chisco máis nos grupos de seguidores de Fonseca e de Xelmírez. Logo, sorrindo con dureza, entrou e sentou a unha mesa redonda. Os seus acompañantes eran igual de curiosos: un deles era un home-gato negro e branco (o seu debuxo facial era como unha máscara: negro por arriba e branco por abaixo), cun parche no ollo esquerdo. Era algo máis baixo que o primeiro, pero tiña pinta de áxil e fero. Ríu entre dentes cando mirou para os dous grupos. Tamén ía armado cunha espada, pero era dos que daba a sensación de levar máis armas ocultas por todas partes.
O terceiro era baixo e ancho, de cor laranxa. Era de fuciño curto, e levaba uns quevedos que lle daban un aire de intelectualidade curiosa (para ser un gato, pensou Helena). Este parecía que non levaba espadas coma os outros. Cecáis as súas armas eran outras. todos sentaron na mesma mesa, e pediron leite a Nieve. Parecía que había confianza, coma se fosen clientes habituais.

Helena foi correndo a avisar a Samuel e Nico. Helena sabía que aqueles homes-gato eran idénticos aos do soño de Samuel. E este, ao correr un chisco a cortina do reservado, confirmouno. Aquel era o gato do seu soño, aquel que se facía chamar Gastón.

Reencontros I

Nico espertou cun gato laranxa subido no peito. Asustouse ao primeiro pero logo lle fixo tanta gracia ter o gato enriba que se deixou estar. Mirou ao seu redor. A casa estaba revolta: colchóns e mantas tiradas no salón, o Espello non estaba, restos de comida... E ninguén na casa.
Acababa de ter un sono estrano, no que se vía acoitelado por Samuel por algún motivo. Sen dúbida era por culpa de Nico, algo malo fixera e por iso o castigaban. Era por ser o que era. No seu soño estaba nun prado de cor branca baixo un ceo azul intenso, e tiña nas mans a louza que tiña o debuxo do derkesthai: o vixiante, ese debuxo dunha cova e un dragón que tiña unha cara parecida a el mesmo. No soño o señor que o atendera no banco de Compostela víñalle cuns papeis e lle preguntaba se ao final quería invertir esas 500.000 pesetas en tempo. Era a mellor inversión: o tempo.
Logo de asinar espertou de súpeto tumbado no sofá co gato enriba.
Non atopou nin a Samuel, nin a Helena nin a Kat. Seguramente estarían no traballo, sendo como eran as 12:30. Case sen dar creto descubríu que o Espello estaba reparado, completo. "Estes cabróns" pensou, "mada carallo na Habana".
Comezou a facerlle uns mimos ao gato mentres pensaba no Espello e nos seus compañeiros e, de súpeto, na súa mente escoitou "E logo que, non buscas aos teus amigos?". O gato estaba a mirar para el, e non había ningén máis na casa.
A voz soaba na súa cabeza cunha monótona cadencia, a típica dun redicho resabido. Nico estaba abraiado. "Os teus amigos deberían estar en Axeitos, pero non é así... eu de ti os buscaría do outro lado". Logo pideulle a Nico que o deixara saír, cousa que fixo: chegaba cheiro a peixe fresco dende a Praza de Abastos, rúa a baixo.
Nico tardou en reaccionar, pero esa reacción foi enérxica. Comezou a preparar, con alcol e drogas, un preparado parecido ao que tomara aquela noite que se espira diante do espello e tivera aquelas alucinacións. Nunha media hora tiña lista a beberaxe.

Vestido só cunha camiseta e uns boxers brancos, Nico acendeu as variñas de incenso e bebeu aquel líquido verdoso mesturado con azucre sentado diante do Espello. O reencontro coa súa imaxe foi como agardaba: Nico tiña un lume interior que facía que se sentira poderoso e indestructible. Dúas ás membranosas ás costas do reflexo desplegáronse. Nico non as notaba, pero no Espello o seu reflexo as tiña... era un dragón, e o sabía dalgún xeito.
Un intre despois comezou a chover sobre o Espello. Era unha choiva que caía dende dentro, dando a sensación estrana de estar baixo a auga vendo como chove. O Espello formaba un fermoso debuxo de ondas concéntricas. De súpeto esa choiva caeu coma unha fervenza sobre Nico. Asulagado e sorprendido, a auga o rodeou e o absorbeu contra o Espello. Estaba mergullado a varios metros da superficie dun mar escuro sobre o que caían lóstregos e choiva a cachón. Cun esforzo extremo aboióu na superficie batente do mar. As ondas o levaban dun lado a outro na escuridade, a choiva non permitía ver case nada, pero entre as tebras puido distinguir unha luz parecida a un pequeno faro, non moi lonxe na distancia.

Metanautas II

Tiñan que ir a Axeitos. Sabíano.

No chan, xunto coas cousas de Kat tamén atoparon un papel amarelo cun debuxo estrano feito en sanguina. Era unha especie de colgante con forma de círculo, cun círculo concéntrico interior que xiraba, coma se fose un astrolabio ou algo polo estilo. Helena gardou o papel e os dous se cambiaron para saír cara Axeitos.
Decatáronse entón de que Nico aínda durmía, e non tiña pinta de ir a espertar. Dubidaban se deixalo só, se quedaría ben daquela maneira. Mentres falaban, Helena abríu a porta (en parte para saír, en parte para comprobar se xa estaba desbloqueada) e, de súpeto, un enorme gato de raias de cor laranxa entrou coma na súa casa ante a mirada atónita de Samuel e Helena. Paseou un chisco e logo se acubillou no peito do durminte Nico, e ronroneou coma se estivera la gloria.
Sen saber porqué, Helena e Samuel decatáronse de que Nico quedaría ben, porque estaría protexido, coma o serñor Bombín prometera no soño.
Marcharon directos á estación de trens para alugar un coche e tirar directamente cara Axeitos. A viaxe foi tranquila, e para dar coa casa da avoa tiveron que preguntar unha vez chegados á zona. Seica a casa quedaba relativamente perto do Dolmen.
O día era claro, non moi caluroso nin frío, un día típico de finais de setembro, cando o tempo non se acaba de aclarar e a xente non sabe qué roupa poñer. Samuel, que era o que tiña carnet, dirixeu o coche por estradas, e logo por pistas asfaltadas e pistas de terra, até que chegou a unha estrana formación de árbores que facían ringleiras aos lados dun camiño de terra e pedras... As árbores estaban moi xuntas unhas das outras, e co paso dos anos as súas copas quedaran unidas formando un túnel sobre o camiño. Atravesalo foi como introducirse nun conto, vendo os raios do sol caer sobre o coche coma columnas de luz partindo as pólas e as follas. Ao final dese estranos túnel había un pequeno claro circular cuberto de herba e matorral. No centro había unha edicificación, unha casa de madeira en plan canadiano, de forma rectangular e unha soa pranta. Os troncos que formaban as paredes exteriores eran dun grosor enorme, e nun dos lados curtos había unha estructura de pedra que se elevaba no ceo: unha cheminea.
Achegáronse á porta e tiraron dunha cadea que tiña enganchada unha campá no interior. Por dúas veces tocou pero ninguén respostou. Ao final Helena sacou a chave, que tiña un aspecto diferente, e abríu a porta.
O interior da cabana estaba cheo de po, e a luz facía que brilara no aire como faíscas. Todos os mobles estaban cubertos de sábanas brancas (grisáceas polo po). Á man esquera un grande salón comedor ocupaba media cabana, e ao lado esquerdo había unha cociña "americana" e dúas portas, unha que daba a un pequeno baño e outra que daba a un cuarto. A casa estaba baleira, en desuso total, e con moi poucas cousas que a fixeran habitable... nada de cubertos, vaixela ou roupa de cama. Botaron un ollo por todo.
O lugar que máis chamaba a atención era o cuarto. Era unha habitación pequena, cunha cama de ferro e un espello parecido ao que tiñan en Cinco Calles, pero menos sinistro. Máis convencional. Samuel tivo unha idea. Buscou un coitelo para cortarse e ver qué ocorría se pasaba o sangue polo espello. Mentres buscaba na cociña, Helena atopou algo colgando da parte de atrás do espello: un colgante composto de dous círculos concéntricos, dourado, parecido a un astrolabio... coma o do debuxo en sanguina! Comezou a examinalo. Samuel entrou nese momento e quedou coa boca aberta: Kat, dende o interior do espello, berraba sen ser escoitada por Helena, atenta ao colgante. "Mira!" berrou, "é Kat!". Dende o interior Kat berraba algo, pero non era comprensible. Entón o espello se cubreu dunha fina capa de xiada e unhas letras comezaron a aparecer, escritas dende o interior: "Fuxide de aquí!".
Presas do pánico, os dous saíron a todo meter, pechando a porta da calle con chave e subindo dun salto ao coche. Nese intre todo se escureceu e unha lixeira choiva comezou a caer. Logo subeu en intensidad até transformarse nun auténtico diluvio. Samuel arrincou o coche e puxo marcha cara Compostela a todo meter.
Nembargantes, ao chegar á autopista tivo que ir moi a modo: o tráfico era imposible. A velocidade media que levaba non chegaba aos 40-50 por hora: ninguén se atrevía a ir máis rápido coa que estaba caendo, que non deixaba ver a máis de 20 ou 30 metros.
Helena xogaba co colgante, vendo formas, runas, debuxos no deseño circular. Sen saber o que podían significar, suspirou... e entón o círculo interior, o concéntrico, xirou. E as runas e letras brillaron un intre. Vendo isto, volveu a suspirar, esta vez máis forte, e volveu a xirar. Á terceira Samuel decatóuse doque ocorría, e víu como o colgante xiraba a toda velocidade nas mans de Helena. Berrando para detela, Samuel agarrou a man da rapaza para impedir que o colgante xirara, pero non o conseguíu. A escuridade os tragou.

Samuel tiña un par de remos nas mans, e estaba sentado nunha dorna con Helena sentada enfronte del, a proa. Era noite sen lúa, a a choiva e o vento ferían a pel e lanzaban a dorna dun lado a outro sen piedade. Viron luz a proa e Samuel comezou a remar tan rápido como podía, sentindo os brazos e o peito romper en cada palada. Nun minutos que pareceron séculos, os aterrorizados mozos sentiron cómo a dorna batía cun fondo de pedra liso, que parecía un espolón dun peirao. Saltaron e tiraron pola dorna para tentar enganchala a algo. Ás súas costas había escuridade, partida ás veces por luces do que parecía o interior de varias casas baixas.
A dorna era moi pesada e, das sombras e da cortina de choiva xurdiron dous homes cubertos por sobretodos e carapuchas de coiro. "Agardade que vos axudamos" dixeron. Ao estirar as mans para agarra-lo cabo, Samuel e Helena viron que eran mans cubertas de pelo e rematadas en unllas. Unha vez amarrada a dorna, os levaron a un pequeno galpón onde unha estufa de ferro colado quentaba o ambiente. Os dous homes quitaron os sobretodos e os colgaron nun cable para que secaran. Os dous individuos eran homes gato, coma os do soño de Samuel, que non daba creto. "Mala noite para navegar, compañeiro" dixo un deles sentando cos pés pegados á estufa e sacando unha pipa; "moi mala noite".
"A verdade é que non sabemos moi ben onde estamos" dixeron. "En Compostela, por suposto" respostaron os gatos. "Somos estibadores, noble oficio, aínda que duro. Que os vosos fillos nunca caian nel".
Falaron un rato cos dous homes-gato compartindo un café quente. Descubriron que o nome do gato de raias negras co que soñara Samuel era Gastón, e que vivía no centro da cidade; e conseguiron os datos dunha pousada que había moi preto. Sen nada que darlles salvo unhas pesetas (que os gatos miraron con curiosidade), Samuel e Kat entraron na Pousada Quita-Penas, que daba ao escuro mar do que acababan de chegar. Unha vez alí viron xentes de todo tipo, tanto normais coma gatos e incluso algún rato.
Pediron unha habitación e deron como sinal un billete de mil pesetas. Naquela habitación pequena, cunha cama, un cofre , unha cheminea e unha alfombra de pel de carneiro enorme, os dous mozos tentaron centrar os seus pensamentos e descansar un pouco.

Metanautas I

Samuel deixou caer o trozo de espello que esgrimira contra Nico ao chan, e rápidamente sacou o cinto para facer un torniquete no brazo ferido. Kat non podía reaccionar, vendo as rascaduras do chan curándose co sangue de Nico. Helena correu a polo botiquín, e trouxo gasas e auga osixenada da cociña. Nico estaba inconsciente, e o seu brazo estaba cuberto de sangue.
Cando Helena voltou para limpar a ferida, Samuel afrouxóu o torniquete. Ao pasar as gasas pola zona do corte e limpar a cotra que se estaba a formar, os tres viron como a ferida estaba pechada baixo o sangue... dalgún xeito Nico curara a ferida.
"Eu xa sabía que isto podía acontecer", dixo Samuel. "Cando me cortei co trozo de espello na casa da miña avoa curei moi axiña, e antes cando se cortou Kat a súa ferida tamén pechou con moita rapidez... o espello debe ter algo, algo que impide que nos fira".
Helena estaba abraiada... correu ao teléfono para pedir unha ambulancia. Non había liña. Samuel tampouco tiña no seu móbil. Helena foi cara a porta, pero estaba atrancada e lle foi imposible abrila, así como aos demais. Dalgún xeito estaban pechados e incomunicados. Miraban á rúa do Preguntoiro pero non había ninguén. Era de noite, pero noite de xoves... era imposible que ninguén a cruzara a esas horas! Só a lúa chea os miraba dende o seu reino.

Foi entón cando Kat se decatou: o espello de Samuel, no chan, estaba perfectamente reparado: a goma que tiña detrás estaba completa, cando antes estaba suxo e desgastado. A moza correu cara o seu cuarto e colleu o outro trozo de espello e o frotou contra o sangue do chan: ante os seus ollos o espello se restauraba e estaba listo para ser colocado no seu lugar.

Colocaron a Nico na súa habitación, e logo tentaron limpar o sangue do chan. Samuel quixo facer unha proba: colleu un pouco de sangue coa punta do dedo furabolos e logo tocou o espello grande do salón... A medida que o dedo percorría a superficie do espello esta adquiría unha textura semilíquida, deixando un ronselao seu paso... o tacto era coma o de tocar seda ou terciopelo. Kat e Helena miraban abraiadas mentres Samuel mollaba de novo o dedo e repetía a operación, só para saltar co susto cando o rapaz deu un berro e un salto cara atrás, pálido como unha vela. "Que foi?" preguntou Helena. "Non o vichedes!?" dixo Samuel, "Era unha man amarela, coma dun monstro, que me tentou agarrar!". Pero as rapazas non viran nada...

Resolveron que, sendo imposible saír do piso, o mellor sería durmir todos xuntos no salón. Prepararon uns colchóns e tumbaron o mellor posible a Nico no amplo sofá. Mortos de medo, levaron o Espello á habitación onde durmira Isis, para non telo perto deles na noite.

Samuel, Helena e Kat compartiron uns bocatas quentes e unhas tilas, e falaron de todo menos do que ocorrera... Samuel das súas viaxes e a súa teima coa informática, Kat de Arte e restauración, Helena dos seus soños musicais. Cando te expós á tensión que o medo provoca, no momento podes xurar que nunca máis has pecha-los ollos, e moito menos durmir... Pero logo, cando volta a calma, o sono cae sobre un coma unha manta quente nun día frío, e te deixas levar cara as profundidades do teu pensamento, cara esa zona na que todo é posible.

Samuel tiña o seu soño recurrente: Bill Gates e Linus Torvalds o tiñan traballando a todo tren. Realmente el era o creador de Windows e de Linux, pero ninguén o sabía, posto que eses dous vixiantes o tiñan pechado nunha sala de computación enorme e estaban con el, presionándoo día e noite. Samuel estaba tranquilo: xa tivera moitas veces ese soño... era como estar na casa. Pero de súpeto aconteceu algo: había un home pé do medio da sala, nunha zona pouco iluminada. Samuel erguéuse, recibindo a bronca de Bill Gates, pero aínda así seguíu o seu camiño cara a estrana figura. Cando chegou a uns 4 metros, a figura (un individuo bastante alto, cuberto por unha capa e unha capucha) lle dixo, con voz grave, que se detivera. Samuel quedou quieto.
"Xa estou farto deste soño, señor Samuel... Estou farto porque me cadra de camiño a outras partes e sempre me atopo con el. Xa non o aturo máis"... a súa voz era ameazante... "Xa me ten cansado ter que atravesalo noite si noite tamén".
Samuel non sabía qué dicir... "Pois síntollo, pero igual o que sobra é vostede que, por certo, quen é?". O individuo botou a carapucha cara atrás, revelando unha cabeza de gato! Era un taby gris e negro, pero humano!
"É vostede un maleducado e un paspán!" dixo o home-gato, e logo estampóulle na faciana a Samuel un pano que cheiraba tan ben a unha mestura de almizcles e especias que o rapaz case desexaba que llo volvera a estampar. De súpeto apareceron ás costas do incrible ser outros 6 ou 7 coma el. O home-gato montou a capa sobre o seu ombreiro e amosou unha espada ropeira con unha fermosa guarnición de lazo.
"Isto é un duelo?" preguntou Samuel. "Pois entón como retado elixo arma: pistola de protóns!" dixo rindo para si... "se isto é un soño, pois que o sexa ao meu xeito", pensaba.
O gato quedou estupefacto un intre. Logo xirou a cabeza cara atrás para falar cun dos outros gatos, este un home-gato baixo de cor laranxa con lentes montados sobre o fuciño. Algo falaron.
"Ben" dixo o home-gato da espada, "Aquí o Licenciado di que o chumbo dunha bala da miña pistola ten protóns... ergo, podo usala".
Bill Gates entrou berrando e queixándose, obrigando a Samuel a volver ao traballo e aos homes-gato a liscar. Recibíu 8 balas de chumbo cheas de protóns en diferentes partes do corpo. Recargaron e fitaron a Samuel, que estaba feliz de ver a Gates no chan. "Pódolles pedir outro favor, xa que me libraron deste escravizador?" Os gatos vendo algo de negocio aceptaron, pero a Samuel non se lle ocorreu qué pedirlles nese intre de liberación. "Dá igual" dixo o xefe, "xa falaremos cando nos vexamos no Porto" e apuntou a Samuel na fronte. "Algún último desexo?" dixo. "Si, que non dispares" respostou Samuel. A ignición da pólvora sonou coma un lóstrego e Samuel despertou de súpeto.

Ante dese intre, Helena tamén tiña o seu soño favorito: o seu grupo de música actuaba de teloneiros dos Nine Inch Nails nun concerto ante un millón de espectadores e estaban a arrasar. Ao rematar, Trent Reznor se lle achegaba angustiado, pois o seu guitarrista acababa de caer enfermo e necesitaba substituto. Así que Helena se ofrecía e facían o concerto do milenio. Despois, na macrofesta do backstage, Helena pasaba o rato falando con Bono, Frank Sinatra e Oscar Wilde arrodeados tamén por todos os membros de grupos e escritores que lle gustan. Era un soño perfecto. De súpeto, entre Ian Curtis e Jim Morrison, Helena víu un bombín. Era dalguén moi baixiño, e costoulle seguilo entre a multitude. Cando se prantou diante do seu propietario, Helena víu que baixo bombín había un homiño de metro e medio moi gordo, que vestía un anticuado traxe de finais do XIX. Cando sacou o bombín a moza víu que se trataba dun rato. Dúas enormes orellas e un afiado fuciño non daban a dúbida: era un home-rato, e non un calqueira, pois era o Señor Bombín.
Helena comezou a dar un parte completo das queixas dese día e dos anteriores, e deixou ben claro que ía deixar o piso en canto puidera, para non volver. O Señor Bombín choromicoulle e puxo cara de vítima mentres daba respostas, desculpas e promesas de reparar todo o mal, que o temible señor de dentes de pedra oa que chamaban Gárgola xamais volvería a asustalos. Helena non mudou o seu xesto de poucos amigos, esa mirada de xeo na da faciana de porcelá que tiña por debaixo da súa curta e escalonada melena negra. Para arranxa-las cousas, o Señor Bombín dixo déulle unha chave, unha chave antiga envolta nun pergameo. Aquela chave era a resposta para as preguntas que non sabía formular. E, cunha ledicia que non soubo explicar, espertou.

Samuel e Helena estaban tumbados no colchón no medio do salón do piso de Cinco Calles. Samuel suaba e estaba morto do susto. Helena preguntoulle o que pasara, pero o rapaz non sabía qué contestar... "Soñei con gatos" dixo, "gatos que eran xente, e falaban... e un deles pegoume un tiro cunha pistola antiga... é de tolos". "Tan de tolos non é" dixo Helena, "Eu estaba soñando con ratos que falaban tamén... coido que era o señor Bombín". Incorporándose un pouco escoitou a Nico roncar, pero Kat non estaba. Os dous se ergueron.
O curruncho onde Kat durmira estaba baleiro, e a porta da habitación onde durmira Isis, onde gardaran o Espello, estaba aberta. Rápidamente os dous se achegaron aló, para ver que na habitación non había ninguén. Helena mirou na casa, e víu que alguén colocara unha bombona de butano na porta da rúa para atrancala: era imposible que ninguén saise, pois só estaban eles e Nico non daba mostras de terse levantado para colocala despois de que marchara Kat. Samuel botou un ollo na habitación. No chan, ante o Espello, había algodóns, pinzas, tubos do que parecía algún tipo de pegamento especial... material de restauración! Abraiado, víu que o Espello estaba completo: Kat o reparara e agora non estaba! Podería ser que o Espello a tragase? Que se metera no interior do Espello e desaparecese? Que aquela man amarela lle fixese algo? Imposible!
Rebuscando un pouco máis atoparon unha nota de Kat que daba unha dirección en Axeitos (a casa da súa avoa) e unha mensaxe: "Buscádeme alí".
"Axeitos? E como imos chegar alí? E para qué, se non podemos entrar na casa?" dixo Samuel. Foi entón cando Helena ergueu a cabeza e abríu os ollos de par en par, metou a man no peto do quente forro polar que usaba de parte de arriba para durmir, e sacou un pergameo que contiña unha estrana chave no seu interior... xusto coma no seu soño!